فیلِ در بندِ صنعت !

علیرضا محمدی دانیالی

فیل بانان برای تربیت و کنترل بچه فیل ،او را با طنابی به یک چوب کوچک می بندند. بچه فیل هر چه تلاش می‌کند نمیتواند طناب را پاره کند و رها شود.
کم کم که بزرگ و بزرگ‌تر می‌شود ، عملا می‌تواند با کوچکترین حرکتی طناب را پاره کند، اما چون ذهنا تسلیم شده که نمی تواند طناب را پاره کند ،هیچ تلاشی برای رهایی از اسارت طناب نکرده و تا آخر عمر اسیر فیل بان می ماند.

وضعیت ما صنعتگران و انجمن ها و اتاق و … همان قضیه فیل و طناب است ؛ ما به تورم چهل درصدی و رشد اقتصادی حدود صفر یا منفی و رکود تورمی و شاخص های سهولت کسب و کار ۱۲۱ از ۱۷۸ کشور و شاخص رقابت پذیری ۹۹ از ۱۴۱ کشور و کاهش سرانه درآمد ملی به نصف سال ۵۵ عادت داده شده ایم و هیچ حرکتی برای تغییر وضعیت انجام نمی دهیم .
حالا هم با آن همه مدیر و کارشناس و … که از کیسه مردم حقوق می گیرند که کارها را درست مدیریت کنند ،می گویند شما صنعتگران و انجمن ها و اتاق و … بیایید راه حل ارایه بدهید !
در این راه حل ها هم ،حرفی از سیاست ،رابطه با دنیا ،تحریم ها ،FATF هم نزنید و اگر سیستم روزی صد مشکل را درست می‌کند بیایید ما یک مشکل کوچک را برایتان حل کنیم !
این تناقضات عملا راه بهبود وضعیت را مسدود کرده و ما هم به پذیرش این وضعیت عادت کرده ایم و انگار نمی دانیم یا به فکرمان هم نمی رسد که ما دیگر آن بچه فیل نحیف نیستیم و زورمان به پاره کردن طنابی که پاهایپان را بسته می رسد.

کاملا بعید است مدیرانی که کارها را به اینجا رسانده اند ،خودشان با همان روش های گذشته بتوانند مشکلات کلان مملکت و اقتصاد و صنعت را حل کنند ، بنابراین ضرورت دارد ما به عنوان عاملان اقتصادی کشور ،به عنوان کسانی که در میدان صنعت مشغول عملیات هستیم ،دلسوزانه راه و چاه را نشان دهیم و نقاط رنج صنایع را صمیمانه اما واقع بینانه بگوییم و مصرانه و مسئولانه بخواهیم مشکلات پایه ای صنایع با نگاه های بلند مدت به مصالح اقتصاد کشور رفع شوند .

صنایع بزرگ شده اند، تشکل ها حداقل مشروعیت هایی پیدا کرده اند و جایگاه دارند ،پس صنعتگران ،انجمن ها و اتاق ها می‌توانند و وظیفه قانونی شان این است که با مشورت درست و کار جمعی و با صراحت و صداقت به عنوان مشاوران سه قوا برای حل اساسی مشکلات صنعت و اقتصاد اقدام کنند که اگر امروز اقدام نکنیم ،شاید فردا فرصتی باقی نماند .
صنعتگران پرتلاش بیایید طناب عادت را که دست و پایمان را بسته ، پاره کنیم و باور کنیم ما بزرگ شده ایم و می توانیم خود را از قید وضعیت موجود آزاد کنیم،اگر بخواهیم و اگر فعالانه نظراتمان را بگوییم و مطالباتمان را پیگیری کنیم.