حالا اگر با سختی و مشقت خود را به اولین توالت عمومی برسانید اما بسته باشد، چه؟ اگر سرویس عمومی در آن نزدیکی نباشد، چه؟ آن وقت است که به سراغ گزینه های بعدی همچون پیدا کردن اولین مسجد، نزدیکترین مرکز خرید و… یا در نهایت به سراغ کوچه و خیابانی خلوت میروید،. سرویس بهداشتی ضرورتی انکار ناپذیر است که همه افراد به آن احتیاج دارند، ضرورتی که برخی مواقع به معضل تبدیل می شود. هرچند شهرداری تهران طی سالهای اخیر اقدامات موثری در راستای ایجاد و توسعه سرویسهای بهداشتی انجام داده است اما هنوز هم در برخی معابر و مسیرها جای خالی سرویس بهداشتی احساس می شود.
به گزارش کسب و کار نیوز، شاید ۹۰۰۰ چشمه توالت عدد بزرگی باشد اما با درنظرگرفتن جمعیت حدود ۸ میلیونی تهران که روزانه و بهصورت شناور است، میبینیم که با وجود اقدامات انجام شده در برخی مناطق و شاخصها باز هم تهران با شرایط استاندارد تعداد سرویس بهداشتی فاصله دارد چراکه براساس استاندارهای جهانی حداقل یک چشمه به ازای هر۵۵۰ شهروند زن، حداقل یک چشمه به ازای هر ۱۱۰۰مرد، حداقل یک چشمه مناسب افراد معلول به ازای هر ۱۰هزار جمعیت و حداقل یک سرویس مناسب مادر و کودک به ازای هر ۱۰هزار نفر جمعیت لازم است که با یک حساب سرانگشتی می بینیم که اگر جمعیت ۸میلیونی روزانه تهران را بین زنان و مردان بصورت مساوی در نظر بگیریم ، براساس استاندارهای جهانی نیازمند ۸۰۰ سرویس بهداشتی مخصوص مادر و کودک، ۸۰۰ سرویس ویژه معلولان، ۷۲۷۲ توالت برای زنان و ۳۶۳۶ سرویس بهداشتی برای مردان هستیم که در مقایسه با آمار توالت های مردانه در پایتخت ( ۴۸۳۱ چشمه) وضعیت توالت مردانه حتی از استاندارها نیز بالاتر است.
همچنین آمارها نشان میدهد که براساس استاندارهای جهانی در منطقه ۱۴و ۸ وضعیت تعداد سرویس های بهداشتی برای سه گروه زنان،مردان و معلولان نامناسب و وضعیت سرویس بهداشتی زنان تنها دو منطقه ۲۰ و ۲۲ مناسب است اما وضعیت دسترسی به توالت برای مردان در بیشتر مناطق مطلوب و تنها درمناطق ۲،۴،۵، ۷،۸،۱۰،۱۴ و ۱۷ نامناسب است. به نظر میرسد حداقل مسئولان شهری میتوانند با نگاهی به آمارهای ارائه شده، حداقل فکری به حال مناطقی کنند که در شرایط بحرانیتری برای زنان و مردان قرار دارد.
شاید مسئولان باید در تصمیمگیریهایشان در کنار ساخت پل جدید، توسعه اتوبان و… فکری به حال نیاز طبیعی مردم شهرشان کنند و خجالت را کنار بگذارند و با صدایی بلند در مورد نیازهای فیزیولوژیک آدمها حرف بزنند و تصمیمگیری کنند.
انتهای پیام