محمد لطفی آذر نماینده سمن‌ها در کنواسیون حقوق کودک در توضیح ابعاد مختلف غفلت در مورد کودکان عنوان کرد: نهادینه شدن آسیب دیدن کودکان نوع بزرگی از آسیب است؛ همچنین به هیچ عنوان کودکان نباید مسئولیتی از قبیل کسب درآمد و نان آور شدن داشته باشند. 

لطفی آذر خاطر نشان کرد: طبق ماده ۲قانون حمایت از اطفال و نوجوانان مصوب سال ۱۳۸۱ هرنوع آزار و اذیت کودک که منجر به صدمه جسمی و روانی گردد و سلامت جسم و روان را به مخاطره افکند، کودک آزاری است . 

وی بیان کرد: قبل از هر بررسی و توضیحی باید خاطر نشان کرد که افرادی که برای کودکان قانون و آیین نامه وضع می کنند باید دارای صلاحیت در این زمینه باشند و در تصمیات خود صرفا به منافع کودک بیندیشند بدین گونه که چه سلامت روانی و چه سلامت جسمی کودک لحاظ شود.

بدترین شکل شکنجه کودک بی توجهی به شخصیت اوست

وی با بیان اینکه بدترین شکل شکنجه کودک غفلت و بی توجهی به شخصیت و خواسته های وی است،گفت: باید مشخص شود غفلت به چه بخشی از وجود کودک آسیب می زندکه شاهد مثال آن کودکانی هستند که در جنگ جهانی دوم با وجود شرایط مناسب نگهداری ولی فارغ از توجه، بعد از چندماه فوت کردند . 

وی خاطر نشان کرد: مردم پیامدهای غفلت و آسیب های متوجه کودکان را جدی نمی گیرند و گمان می کنند این آسیب ها خاص دوران کودکی است و در بزرگسالی و به صورت شدید تر، خود را نشان نمی دهد و این آگاهی رسانی به مردم وظیفه ی اصحاب رسانه است .

تا رفتار با کودکان را را نیاموزیم، جامعه انسانی ایده آل نخواهیم داشت 

لطفی عنوان کرد: اگر جامعه به چنین بلوغی نرسد که نداند با کودکان که ضعیف ترین نوع بشریت هستند چگونه باید رفتار کرد، هرگز نباید توقع جامعه انسانی ایده آلی داشت . 

نماینده سمن ها در مرجع ملی کنواسیون حقوق کودک عنوان کرد: طبق تعریف بند ت ماده ۱ حقوق کودکان، ترک فعل نیز مصداقی از کودک آزاری است .

آینده روانی جامعه وابسته به رفتار ما با کودکانمان است 

وی تصریح کرد: دلیل اینکه کودکان دعوا و جدل می کنند، مورد توجه واقع شدن شان است و اگر فردی در بزرگسالی رفتار پرخاشگری انجام دهد به همین معناست و این رفتار وی ریشه در بی توجهی های او در کودکی دارد و به همین دلیل است که اساسا بحث توجه به کودکان دارای اهمیت فراوانی است چراکه آینده ی روانی یک جامعه را رقم می زند . 

در کودکی چه به سر ما آمده که امروز جامعه ای پرخاشگر شدیم 

لطفی با اشاره به مصادیق غفلت ازکودکان عنوان کرد: همینکه خانواده به کودک اجازه ندهند خشمگین شود، غفلت از هیجان کودک است چرا که خشمگین شدن انسان از ابتدای زندگی خود امری طبیعی است ولی نوع بروز آن به عهده ی خانواده است که چگونه خشم کوک را تربیت کنند و اگر خانواده ها صرفا کودک را به هنگام خشمگین شدن سرکوب و تنبیه کنند، این هیجان کودک تبدیل به پرخاشگری می شود و همان کودک در بزرگسالی به هنگام عصبانی شدن، خشم خود را سریعا به صورت پرخاش نشان می دهد و باید از این امر نتیجه گرفت که تمام رفتار ها و عادات دوران بزرگسالی هر فردی ریشه در کودکی دارد که آنچه دردآور است این است که عموما ما نمی دانیم چه بلایی در کودکی بر سرمان آمده است که جامعه ای تا این حد بی طاقت و پرخاشگر داریم . 

لطفی با بیان اینکه نقش آموزش و پرورش در تربیت هیجانات و رفتار های کودک بسیار موثر و حساس است گفت: شیوه ی حاکم بر آموزش و پرورش ایران والد به کودک است، بدین گونه که آموزگاران خود را کامل و دانش آموزان را پراز نقص می دانند و صرفا به صورت تئوری به آموزش های فاقد مهارت می پردازند، به عبارتی به کودکان اندیشیدن نمی آموزند و کودکان فقط حفظ کردن را می آموزند و همین امر بر عدم رشد کودکان دانش آموز در مدارس دامن می زند که همین امر مصداق بزرگ خشونت علیه کودکان است . 

راهکار نجات کودکان از آزار؛ راهکار های ساختاری است 

وی ادامه داد: باید کودک را به مثابه یک انسان با شعور فرض کرد و با وی رفتار متقابل به صورت بالغ در برابر بالغ صورت بگیرد . 

لطفی با بیان اینکه هر خواسته ی کودک حق و صحیح نیست خاطر نشان کرد: متمدن کردن کودکان فرآیندی سخت و بلند مدت است چرا که باید خواسته ها و رفتارهای غیر معمول کودک اصلاح شود . 

وی افزود: باتوجه به اینکه کودکان تمایل به لذت های آنی دارند، متمدن کردن شان به معنای مهار خواسته های کودک است و تنها راه رسیدن به این امر آموزش است . 

این فعال حقوق کودک راهکار نجات کودکان از آزار را راهکار های ساختاری معرفی کرد و عنوان کرد: بزرگ ترین ضعف ساختار آموزشی  و تربیتی حاکم بر جامعه آن است که کودک محور نیست و در نتیجه بزرگسال محور نیز نخواهد بود و همین امر غفلت بزرگی از حقوق اولیه ی کودک است؛ راهکار رهایی از این ساختار صرفا آموزش کودک محور است و باید میزان مراکز قابل دسترس برای حمایت از کودکان افزایش یابد . 

لطفی خاطر نشان کرد: برای اینکه حقوق کودکان رعایت شود باید فرهنگی کودک محور ایجاد شود و مقابله با کودک آزاری به هر شکلی که باشد باید تبدیل به یک فرهنگ عمومی شود، چراکه فرهنگ قدرت بسیار بالای هر جامعه است.