سمفونی مرگ سینمای ملی زده شد – علیرضا مرادی*

پس از کش و قوس‌های فراوان و نظرات موافق و مخالف درباره اکران شدن یا نشدن فیلم‌های خارجی در سینمای ایران در نهایت دیروز، هفتم مردادماه خبری مبنی بر توافق اکران محدود آثار خارجی در سه پردیس سینمایی ایران رسانه‌ای شد.
براساس اعلام علی آشتیانی پور مدیر اکران فیلم‌های خارجی، با نظر سازمان سینمایی و با ادعای اکران مطلوب فیلم‌های خارجی و پاسخ به مطالبه عمومی مردم برای بهره‌مندی از امکان تماشای آثار روز و مناسب سینمای جهان، سه سالن سینمای پردیس باغ کتاب، پردیس مگامال و پردیس کورش به اکران فیلم‌های خارجی اختصاص یافته است.
موافقان این تصمیم استدلال‌شان این است که سینمای ایران برای پیشرفت، نیازمند رقابت است بنابراین باید پای چنین آثاری را در قالب تک سانس به سینمای ایران باز کرد.
اما این همه ماجرا نیست و نکته خطرناک این تصمیم افزایش تعداد سالن‌های سینمایی اکران کننده فیلم‌های خارجی است و ادامه این روند با توجه به محدودیت سینماهای سراسر کشور، یک تهدید برای اکران فیلم‌های داخلی محسوب می‌شود.
با توجه به تولید سالیانه نزدیک به صد فیلم در سینمای ایران و اینکه در بهترین شرایط با توجه به میزان تعداد سالن‌های سینمایی کشور تنها ۶۰ فیلم از میان این آثار امکان نمایش دارند حالا باید پرسید که تلکیف ۴۰ فیلمی که هر ساله از اکران باز می‌مانند و همواره بر تعداد آنها افزوده نیز می‌شود، چه خواهد آمد.
هر چند برخی مدیران اقدام به اکران فیلم‌های خارجی را به دلیل ایجاد رقابت ذکر کرده‌اند اما به نظر می‌رسد رقابت سینمای ایران که جزء سینماهای کم هزینه در دنیا محسوب می‌شود با آثار پرهزینه سینمای دنیا از ابتدا نابرابر بوده و ادامه گسترش اکران فیلم‌های خارجی نتیجه‌ای جز دلزدگی مخاطبان از آثار سینمای ملی نخواهد داشت.
ترویج اکران فیلم‌های خارجی که با امکانات ویژه‌ای به تولید می‌رسند به نوعی نواختن سمفونی مرگ سینمای ملی است و در عین حال این تصمیم ضربه‌ای مهلک به حمایت از تولید ملی در سال حمایت از کالای ایرانی نیز به حساب می آید.
اگر به این مهم توجه کنیم که حداقل هزینه برای تولید یک فیلم سینمایی ایرانی نزدیک به ۲ میلیارد تومان است در این صورت، خرید فیلمی که حق رایت آن ۱۰ درصد از ۲ میلیارد تومان هزینه تولید فیلم ایرانی است، بنابراین سود این کاهش در هزینه تولید به جیب چه کسانی می‌رود؟ و آیا نباید به حمایت کنندگان از این تصمیم شک کرد.
همچنین عدم استقبال مخاطبان از فیلم‌های خارجی که به دلیل دسترسی آنان از طریق فضای مجازی به فیلم‌های روز دنیا محتمل نیز هست، این پرسش را مطرح می‌کند که خرید حق رایت و اکران فیلم های خارجی در آخر برای چه کسی سودمند خواهد بود و این آزمون و خطا تا چه زمانی ادامه پیدا خواهد کرد.
هر چند به زعم بسیاری از فیلمسازان تجربه اکران فیلم خارجی در سینمای ایران آزمونی‌ست که راه به جایی نخواهد بُرد اما این سوال همواره مطرح است که چرا برخی اصرار بر اجرای تصمیم‌هایی دارند که درنهایت با صرف هزینه و کمترین تاثیرگذاری از بین می‌‎رود.
فراهنگ**۹۲۴۶**۱۰۵۵