سرمقاله
بحث ریشهکن کردن فقر مطلق که در ادبیات سیاسی ایران به عنوان یک وعده از سوی دولتها مطرح میشود را باید در سطح همان وعده ارزیابی کرد و نه بیشتر، چراکه فقر الزاماً توسط دولتها ریشهکن نمیشود. دولت در وضعیت متعادل خود مهیاکننده زیرساختهای اقتصادی است و زمینه توزیع عادلانه فرصتها را فراهم میکند، اما اگر دولت را متولی ریشهکنی فقر یا فقر مطلق قلمداد کنیم، تصوری واقعبینانه و علمی ارائه نکردهایم. فقرزدایی توسط مردم و توانمندسازیهای برونآمده از مدلهای موفق مردمی انجام میشود. دولت سیاستگذار و متولی توسعه متوازن سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی کشور است یا باید باشد و نهادهای دموکراتیک شکل گرفته در درون جامعه نیز میتوانند نقش پیشرویی در نشان دادن راهکارها و رفع گلوگاههای هر یک از این بخشها به دولت داشته باشند. تبلور این نهادهای دموکراتیک را میتوان در سازمانهای مردمنهادی که خصوصاً طی سالهای اخیر در کشورما رشد قابل توجهی داشتهاند، مشاهده کرد. دانشگاهها و مراکز تحقیقی و آموزشی باید به همراه رسانهها به عنوان بازوی اندیشه و تفکر دولت در مسیر فقرزدایی عمل کنند و همچنین پل ارتباطی بین نهادهای مردمنهاد و دولت باشند. البته فضای دانشگاهها هم در این زمینه نقش اساسی دارد. به این معنی که در فضایی که دغدغههایی همچون فقرزدایی جدی گرفته نمیشود و مسائل سیاسی بیشترین تمرکز را به خود معطوف میکند، دانشگاهها نمیتوانند به رسالت واقعی خود در این زمینه عمل کنند.