سایت خبری تحلیلی کسب و کار استارت آپ | کارآفرینی | دانش بنیان | اقتصاد
مجتبی کاوه
گشت و گذار در نخستین نمایشگاه ملی صنعت نمایشگاهی و گپ و گفت با فعالان این صنعت انسان را به این نتیجه می‌رساند که نمایشگاه برگزار کردن در ایران کسب‌وکار سخت و پرحاشیه‌ای است.
به گزارش کسب و کار نیوز، قانع کردن صاحبان کسب‌وکار و تولیدکنندگان و تجار به شرکت در نمایشگاه و پرداخت پول بابت اجاره غرفه و هزینه‌های دیگر آن هم در وضعیتی که اغلب آنها با رکود دست و پنجه نرم می‌کنند درد مزمن مجریان نمایشگاهی در ایران است، ولی اخیراً با پیدا شدن سر و کله مجریان خارجی در این بخش، معضل دیگری هم برای آنها ایجاد شده است. مجریان خارجی از امتیازاتی بهره می‌برند که آنها بهره‌ای از آن ندارند و رویکردی دارند که به گفته مجریان داخلی، چندان به نفع اقتصاد ایران نیست.
به گزارش کسب و کار نیوز، قانع کردن صاحبان کسب‌وکار و تولیدکنندگان و تجار به شرکت در نمایشگاه و پرداخت پول بابت اجاره غرفه و هزینه‌های دیگر آن هم در وضعیتی که اغلب آنها با رکود دست و پنجه نرم می‌کنند درد مزمن مجریان نمایشگاهی در ایران است، ولی اخیراً با پیدا شدن سر و کله مجریان خارجی در این بخش، معضل دیگری هم برای آنها ایجاد شده است. مجریان خارجی از امتیازاتی بهره می‌برند که آنها بهره‌ای از آن ندارند و رویکردی دارند که به گفته مجریان داخلی، چندان به نفع اقتصاد ایران نیست.
شفافیت؛ حلقه مفقوده صنعت نمایشگاهی ایران
اگر فعال اقتصادی باشید و بخواهید درباره نمایشگاه‌های اقتصادی که قرار است سال آینده در ایران برگزار شود اطلاعات دقیقی کسب کنید، کار سختی در پیش دارید چون غیر از نمایشگاه‌هایی که در محل دائمی نمایشگاه‌های تهران برگزار می‌شود دسترسی به تقویم نمایشگاه‌های سایت‌های دیگر نمایشگاهی در تهران و دیگر شهرها کار آسانی نیست. دسترسی به اطلاعاتی چنین حیاتی برای فعالان اقتصادی چرا باید سخت باشد؟ این عدم شفافیت را نمی‌توان تصادفی قلمداد کرد. به گفته کارشناسان، صنعت نمایشگاهی ایران از عدم شفافیتی که تا عمق استخوانش نفوذ کرده، رنج می‌برد و این شفاف نبودن راه را برای اتفاقاتی باز می‌کند که به زیان این صنعت است. نمونه این اتفاقات، تمایل روزافزون متولیان این صنعت به واگذاری اجرای نمایشگاه‌ها به مجریان خارجی است. این واگذاری ظاهراً بهانه‌های قابل قبولی مثل ارتقای کیفیت اجرای نمایشگاه‌ها و باز شدن پای شرکت‌های خارجی به نمایشگاه‌های داخلی دارد، اما به گفته کارشناسان این صنعت، مسائلی هم در پشت پرده می‌گذرد که خوش‌بینانه‌ترین تعبیری که می‌توان از آن به دست داد، تبعیض بین مجریان داخلی و خارجی است؛ تبعیضی که زیانش را هم مجریان داخلی می‌بینند و هم کل اقتصاد ایران.
اگر فعال اقتصادی باشید و بخواهید درباره نمایشگاه‌های اقتصادی که قرار است سال آینده در ایران برگزار شود اطلاعات دقیقی کسب کنید، کار سختی در پیش دارید چون غیر از نمایشگاه‌هایی که در محل دائمی نمایشگاه‌های تهران برگزار می‌شود دسترسی به تقویم نمایشگاه‌های سایت‌های دیگر نمایشگاهی در تهران و دیگر شهرها کار آسانی نیست. دسترسی به اطلاعاتی چنین حیاتی برای فعالان اقتصادی چرا باید سخت باشد؟ این عدم شفافیت را نمی‌توان تصادفی قلمداد کرد. به گفته کارشناسان، صنعت نمایشگاهی ایران از عدم شفافیتی که تا عمق استخوانش نفوذ کرده، رنج می‌برد و این شفاف نبودن راه را برای اتفاقاتی باز می‌کند که به زیان این صنعت است. نمونه این اتفاقات، تمایل روزافزون متولیان این صنعت به واگذاری اجرای نمایشگاه‌ها به مجریان خارجی است. این واگذاری ظاهراً بهانه‌های قابل قبولی مثل ارتقای کیفیت اجرای نمایشگاه‌ها و باز شدن پای شرکت‌های خارجی به نمایشگاه‌های داخلی دارد، اما به گفته کارشناسان این صنعت، مسائلی هم در پشت پرده می‌گذرد که خوش‌بینانه‌ترین تعبیری که می‌توان از آن به دست داد، تبعیض بین مجریان داخلی و خارجی است؛ تبعیضی که زیانش را هم مجریان داخلی می‌بینند و هم کل اقتصاد ایران.
مشکل مجریان نمایشگاه‌ها با بی‌ثباتی مجوزها
یک مجری باسابقه صنعت نمایشگاهی در تشریح وضعیت این صنعت به «کسب‌وکار» می‌گوید: نمایشگاه‌های ایران را می‌توان به سه دسته تقسیم کرد: دسته اول شامل نمایشگاه‌هایی است که برگزارکنندگان آنها طرحی را پیشنهاد داده‌اند و مجوزش صادر شده و نمایشگاه را از پایه تا جایگاه فعلی به عنوان یک برند بین‌المللی بالا آورده‌اند. دسته دوم شامل نمایشگاه‌های مرتبط با سازمان‌ها یا وزارتخانه‌ها و تشکل‌هاست که آنها، برگزاری این نمایشگاه‌ها را به مجریان واگذار می‌کنند. دسته سوم شامل نمایشگاه‌هایی است که طی تغییر و تحولات یک دهه پیش به بخش خصوصی واگذار شد و این مجریان از آن زمان تاکنون صرفاً به عنوان برگزارکننده روی نمایشگاهی که در اختیار گرفته‌اند، فعالیت دارند و به تعبیری این کودکان را به بلوغ نسبی رسانده‌اند. علی مرادی با بیان اینکه صنعت نمایشگاهی با معضل افزایش ریسک کسب‌وکارشان مواجه هستند، افزود: یکی از مهم‌ترین ریسک‌ها کاهش زمان اعتبار مجوزهای مجریان است. در زمان تحریم مجریان داخلی توانستند تحریم‌ها را دور بزنند و شرکت‌های خارجی را وارد نمایشگاه کنند چون ثبات داشتند و مجوزها سه تا پنج ساله بود. برنامه‌ریزی سازمان توسعه تجارت ایران موجب شده بود که مجری با خیالی آسوده بتواند قراردادهایی چندساله را به نتیجه برساند، اما مجری در حال حاضر حتی اطلاع دقیقی ندارد که نمایشگاهی که امسال برگزار می‌کند را برای سال آینده هم می‌تواند برگزار کند یا خیر.
یک مجری باسابقه صنعت نمایشگاهی در تشریح وضعیت این صنعت به «کسب‌وکار» می‌گوید: نمایشگاه‌های ایران را می‌توان به سه دسته تقسیم کرد: دسته اول شامل نمایشگاه‌هایی است که برگزارکنندگان آنها طرحی را پیشنهاد داده‌اند و مجوزش صادر شده و نمایشگاه را از پایه تا جایگاه فعلی به عنوان یک برند بین‌المللی بالا آورده‌اند. دسته دوم شامل نمایشگاه‌های مرتبط با سازمان‌ها یا وزارتخانه‌ها و تشکل‌هاست که آنها، برگزاری این نمایشگاه‌ها را به مجریان واگذار می‌کنند. دسته سوم شامل نمایشگاه‌هایی است که طی تغییر و تحولات یک دهه پیش به بخش خصوصی واگذار شد و این مجریان از آن زمان تاکنون صرفاً به عنوان برگزارکننده روی نمایشگاهی که در اختیار گرفته‌اند، فعالیت دارند و به تعبیری این کودکان را به بلوغ نسبی رسانده‌اند. علی مرادی با بیان اینکه صنعت نمایشگاهی با معضل افزایش ریسک کسب‌وکارشان مواجه هستند، افزود: یکی از مهم‌ترین ریسک‌ها کاهش زمان اعتبار مجوزهای مجریان است. در زمان تحریم مجریان داخلی توانستند تحریم‌ها را دور بزنند و شرکت‌های خارجی را وارد نمایشگاه کنند چون ثبات داشتند و مجوزها سه تا پنج ساله بود. برنامه‌ریزی سازمان توسعه تجارت ایران موجب شده بود که مجری با خیالی آسوده بتواند قراردادهایی چندساله را به نتیجه برساند، اما مجری در حال حاضر حتی اطلاع دقیقی ندارد که نمایشگاهی که امسال برگزار می‌کند را برای سال آینده هم می‌تواند برگزار کند یا خیر.
بالا بودن نرخ‌های پیشنهادی به مجری داخلی در مقایسه با خارجی‌ها
یک مجری دیگر نمایشگاهی نیز با انتقاد از ورود بی‌ضابطه مجریان خارجی به صنعت نمایشگاهی ایران به «کسب‌وکار» گفت: مسئولان باید در این زمینه بیشتر تأمل کنند و اگر مجریان خارجی قصد برگزاری نمایشگاهی را به نام خود در کشور ما داشته باشند، باید با برگزارکنندگان ایرانی جوینت شوند. علیرضا شهبازی افزود: مجری خارجی بیشتر از آنکه به تولید‌کننده و صنایع داخلی ما فکر کند به سود خودش فکر می‌کند، اما مجری داخلی می‌خواهد در این بازار بماند و کار کند. بنابراین اولویت اول را بخش داخلی و تولید‌کننده ایرانی قرار می‌دهد، تا آنجا که حتی در جانمایی فضای نمایشگاهی، بهترین فضاهای نمایشگاهی را در اختیار شرکت‌های داخلی می‌گذارد. از سوی دیگر شاهد نوعی تبعیض در نرخ‌های پیشنهادی به مجریان خارجی در مقایسه با داخلی‌ها هستیم. شهبازی تصریح کرد: نرخ‌هایی که نمایشگاه در اختیار مجریان داخلی قرار می‌دهد نسبت به قیمت‌های پیشنهادی به برگزارکننده خارجی متفاوت و بسیار بیشتر است و اگر بخواهیم خیلی خوش‌بینانه به این موضوع نگاه کنیم باید بگوییم تبعیضی به نفع خارجی‌ها اتفاق می‌افتد و مجری داخلی تضعیف می‌شود. اگر زمانی مجری خارجی نخواهد نمایشگاه را برگزار کند چه ابزاری برای وادار کردن او به برگزاری نمایشگاه داریم؟ آیا در قراردادها چنین مواردی لحاظ شده است؟ وقتی فرش قرمز زیر پای مجری خارجی پهن کنیم باید ببینیم مجری خارجی با امتیازی که به دست می‌آورد چه سودی به ما می‌رساند و چه بخشی را تضعیف می‌کند. اینها سوالاتی است که بهتر است مسئولان وزارت صنعت بیشتر درباره آن تأمل کنند.
یک مجری دیگر نمایشگاهی نیز با انتقاد از ورود بی‌ضابطه مجریان خارجی به صنعت نمایشگاهی ایران به «کسب‌وکار» گفت: مسئولان باید در این زمینه بیشتر تأمل کنند و اگر مجریان خارجی قصد برگزاری نمایشگاهی را به نام خود در کشور ما داشته باشند، باید با برگزارکنندگان ایرانی جوینت شوند. علیرضا شهبازی افزود: مجری خارجی بیشتر از آنکه به تولید‌کننده و صنایع داخلی ما فکر کند به سود خودش فکر می‌کند، اما مجری داخلی می‌خواهد در این بازار بماند و کار کند. بنابراین اولویت اول را بخش داخلی و تولید‌کننده ایرانی قرار می‌دهد، تا آنجا که حتی در جانمایی فضای نمایشگاهی، بهترین فضاهای نمایشگاهی را در اختیار شرکت‌های داخلی می‌گذارد. از سوی دیگر شاهد نوعی تبعیض در نرخ‌های پیشنهادی به مجریان خارجی در مقایسه با داخلی‌ها هستیم. شهبازی تصریح کرد: نرخ‌هایی که نمایشگاه در اختیار مجریان داخلی قرار می‌دهد نسبت به قیمت‌های پیشنهادی به برگزارکننده خارجی متفاوت و بسیار بیشتر است و اگر بخواهیم خیلی خوش‌بینانه به این موضوع نگاه کنیم باید بگوییم تبعیضی به نفع خارجی‌ها اتفاق می‌افتد و مجری داخلی تضعیف می‌شود. اگر زمانی مجری خارجی نخواهد نمایشگاه را برگزار کند چه ابزاری برای وادار کردن او به برگزاری نمایشگاه داریم؟ آیا در قراردادها چنین مواردی لحاظ شده است؟ وقتی فرش قرمز زیر پای مجری خارجی پهن کنیم باید ببینیم مجری خارجی با امتیازی که به دست می‌آورد چه سودی به ما می‌رساند و چه بخشی را تضعیف می‌کند. اینها سوالاتی است که بهتر است مسئولان وزارت صنعت بیشتر درباره آن تأمل کنند.
