جوری از دوران کودکی و کوچه باغهای روستای زادگاهش که تا شش سالگی در آن زندگی کرده تعریف میکند که حس میکنی تو هم پا به پایش درآن کوچه باغها دویدهای.
از بوی گلهای روییده در حیاط خانه پدریاش سرمست شدهای و از صدای پرستوهای مهاجری که لای درختان انبوه روستا آمدن و رفتن بهار را جار میزدند به وجد آمده و غمگین شدهای.
شاید زندگی در دل یک طبیعت زیبا و خوش ذوقیهای برادرانش در خوشنویسی و پرترهنگاری بود که او را چنان نازک طبع و نازک خیال بار آورد که روزی به یکی از برترین اساتید نگارگری ایران تبدیل شود.
به گزارش کسب و کار نیوزی البرز
انتهای پیام