اربعین، بهترین نماد همدلی و همزبانی مردم

رضا چراغی

به گزارش کسب و کار نیوز چهار سال از میزبانی رسمی مرز مهران بعنوان دروازه ورود به عتبات عالیات می گذرد. میزبانی و افتخاری به پهنای تاریخ پر از همت و ایثار و فداکاری مردمان شهر و دیار استان ایلام، از انقلاب و جنگ تحمیلی تا دوران حماسی تایید و حمایت از آرمانهای ایران اسلامی.
ذهن و خاطر پاک مردمان سرزمین مان ایران هیچگاه فراموش نخواهد کرد فراخ دستی، بذل و بخشش، ایثار و از خود گذشتگی مردمان این دیار مظلوم و متعهد را بی هیچ چشمداشت و توقعی در گرامی داشت و پاکداشت و حرمت نهادن به زائرین حسینی. چرا که شور و شعف و عشق به حسین(ع) آمیخته است با ذهن و روح و روان تک تک مردمان این دیار. در طبق اخلاص گذاشتند حداقل امکانات شان را که این حداقلی چه بسا تمام دارایی شان بود و مهمتر اینکه این احترام نه تنها سرزمین ایران، بلکه فراتر از آن مسلمانان و عاشقان و دلدادگان حسین(ع) از هر ملتی را در بر می گیرد.
اگر در این ایام گذرتان به ایلام و  مسیر منتهی به مرز مهران خورده باشد، موکب ها و ایستگاههای صلواتی فراوانی را دیده اید که هر کدام با تلاشی وصف ناشدنی و با حداکثر امکانات در جهت تسهیل ارائه خدمات به زوار محترم مشغول فعالیت هستند که در نوع خود عملی خداپسندانه و قابل تحسین و اقدامی بس بزرگ و قابل تقدیر است.
اما در این میان موضوع در خور توجه دست به کار شدن نهادها و سازمانهای دولتی و اداری و نه خدمات رسان عمومی درخصوص پذیرایی از زائرین عزیزی است که هر کدام گوی سبقت را به سرعت از دیگری ربوده و به همت امکانات فراوان و تلاش بی وقفه کارکنان شان سعی در جذب بیشتر زوار و ارائه خدمات به آنها دارند.
متاسفانه در این ایام این عمل نیک و پسندیده به بازاری رقابتی در بین نهادها و سازمانهای دولتی بدل شده که هیچ گونه مسوولیت قانونی برای ورود به بحث رفع مشکلات و موانع موجود  همچون نهادها و ارگانهای دولتی و خصوصی خدمات رسان عمومی را ندارند. بعضی از این سازمانهای دولتی با برپایی خیمه ها و موکب های بزرگ و مجلل در طول مسیر و از محل هزینه های پرسنلی و کارکنان و بودجه های اداری خود چنان سنگ تمام گذاشته اند که کمتر مسافری دیگر رغبت به استفاده از موکب های ساده تر و کوچکتری که تنها با عشق و دلدادگی در جهت خدمت به زائرین حسینی برپا شده اند، می کند. گویی هرچقدر غذایش گرمتر و امکاناتش بهتر باشد، مشتریانش بیشتر و به تبع ثوابش هم بهتر و بزرگتر است.
بعضی از این سازمانها به مدد سرانه های مالی پرسنلی و بودجه های اداری خود ناآگاهانه استعداد عجیبی در کمرنگ کردن حرکتهایی دارند که ریشه در قلب مردم دارند. چرا که با استفاده از این امکانات دولتی که معمولا تعریفی برای آنها در بحث هزینه کردهای این چنینی نشده است، از یک سوی با در تنگنا قرار دادن وضعیت معیشتی پرسنل، نارضایتی کارکنان خود را بوجود می آورند و از طرفی با حیف و میل کردن این منابع(نه بعنوان خدمت رسانی صادقانه به زوار، بلکه استفاده در جهت اهداف شخصی و خودنمایی) در جهت تحکیم پایه های مدیریتی خود مصمم هستند.  
انگار بعضی اماکن مقدسه و شهرداری های کلان شهرها و سازمان ها و ارگانهای دولتی رقابتی عجیب در زدن موکب های لوکس پیدا کرده اند، عقده سرمایه داری و خودنمایی مسئولین بعضی از این نهادها روح پاک حماسه اربعین را  هم بی نصیب نگذاشته است و ممکن است به آرامی به آن ضربه بزند.
 موکب هایی که هزینه های زیادی برداشته و گویا با خودشان رقابت دارند در گزارش دادن، انگار میخواهند روی شیعیان عراق و موکب هایشان را هم کم کنند.
ضرر و خسران این گونه دولتی کردن ماجرا را در نهایت این واقعه عظیم خواهد خورد، موکب های لوکس سادگی و بی پیراگی پیاده روی اربعین را دارد بطور ناآگاهانه کمرنگ می کند.
میزبان ایرانی یا عراقی که تنها دارایی اش خانه گلی و سفره ای ساده است، در برابر این شکوه رانتی و دولتی خجالت می کشد، مهربانی میزبانان حالا کاری کرده که برخی زوار با اصرار آنان برای مهمان شدن را گاهاً با بی محلی جواب دهند، چرا که چند عمود جلوتر موکب فلان نهاد غذای چرب تر، تمیز و بسته بندی شده و بهداشتی می دهد.
شاید برخی موکب های ایرانی ناخواسته زنگ خطری برای اربعین باشند، تکاثر و تفاخر نهادهای غیر خدمت رسان و حیف و میل کردن حق و حقوق کارکنان خود با استفاده از سرانه های مالی مختص آنان به بهانه اربعین حسینی و بنام خود، روح این پدیده بزرگ مذهبی و معنوی جهان را هدف قرار داده و ممکن است سادگی، سفیدی و بی پیرایه گی آن را لکه دار کند. بنابراین ذهنیت خدمت رسانی به زائرین باعث نشود این زنگ خطر و استحاله  را نادیده بگیریم.