سایت خبری تحلیلی کسب و کار استارت آپ | کارآفرینی | دانش بنیان | اقتصاد
نفت و گاز کشور، بازارهای کاری جدیدی برای شرکت‌های فراساحلی فراهم خواهد شد.
به گزارش کسب و کار نیوز به نقل از ایلنا، غلامرضا منوچهری، بازسازی برخی سکوها همچون سازه های دریایی میادین سلمان، فروزان و رشادت همچنین افزایش ظرفیت تولید از میادین یاد شده را از بازارهای جدید کاری در بخش فراساحل دانست و افزود: فعالیت‌های توسعه‌ای در صنعت نفت نیازمند بلوغ فکری، بهره گیری از تکنولوژی های جدید و بهره‌گیری از مدل‌های مختلف قراردادی است.
وی با اشاره به آینده کاری شرکت های فراساحلی گفت: مسلما در شرایط کنونی فرصت گسترده گذشته همانند آنچه در پارس جنوبی رخ داد، وجود ندارد، ولی همچنان شاهد میادین کشف شده توسعه نیافته، میدان های در حال بهره برداری و نهایتا Brown Field ها در فلات قاره هستیم که لزوم کار توسعه‌ای و افزایش ضریب بازیافت را ضروری ساخته است. البته پتانسیل های اکتشافی نیز در منطقه خلیج فارس به ویژه در سمت ایران بی نظیر است.
وی پروژه‌های بزرگی همچون فرزادA و B ، میدان گازی پارس شمالی، میدان های فروز A و B همچنین گلشن و فردوسی در میدان های غیر مرزی را نمونه هایی از فرصت های آتی فراساحلی صنعت نفت کشور دانست.
معاون مهندسی و توسعه شرکت ملی نفت ایران در ادامه تصریح کرد: احداث سکوهای تقویت فشار گاز که می‌بایست به ازای هر فاز یا هر دو فاز پارس جنوبی ایجاد گردد، همچنین حفر چاه های جدید و بازسازی چاه‌ها، بازارهای جدید کاری شرکت های فراساحلی به شمار می رود.
وی با تاکید بر اینکه صنعت نفت در آینده به سرمایه گذاری و فناوری بیشتری نیازمند است، ادامه داد: هم‌اکنون در بخش فراساحل، بیش از ۷۰ درصد هزینه سرمایه گذاری توسط شرکت‌های ایرانی انجام می‌گیرد.
منوچهری همچنین تصریح کرد: با وجود افت و خیزهای بوجود آمده در صنعت نفت کشور در سالهای اخیر ولی حداقل سی سال کار پیوسته در فلات قاره و بطور کلی در خلیج فارس وجود دارد لذا می طلبد تا کارفرمایان و پیمانکاران خود را با شرایط جدید منطبق نمایند.
این مقام مسئول؛ در پاسخ به پرسشی درباره امکان مشارکت‌های بین‌المللی شرکت های ایرانی در پروژه های صنعت نفت کشور نیز گفت: مشارکت‌های بین المللی شرکت‌های داخلی نیازمند مدل‌های کارآمد قرارادی با دارا بودن ابعاد فنی، اقتصادی و مالی می‌باشد، این در حالی است که بطور کلی در کشور از نظر تعریف پروژه و مدل اقتصادی مالی آن، کم تجربه بوده و تعریف مناسبی از زنجیره کار نداریم.
وی با بیان این که هم اکنون بستر کار مشارکت‌های بین المللی فراهم شده است، گفت: ماده ۱۲ قانون برنامه، اجازه می‌دهد هر پروژه نفتی یا گازی که منجر به توسعه ظرفیت‌ها شود، از محل ۵۰ درصد افزایش تولید و افزایش درآمد آن، سرمایه گذاری را جبران کند، تصریح کرد: بر این اساس شرکت ملی نفت ایران توانسته است با همین مکانیزم در پارس جنوبی و در غرب کارون، منابع مالی لازم را تامین نماید. البته این مکانیزم نیز در همه میادین قابل اجرا نیست و محدودیت هایی دارد. لازم به ذکر است که اتکا این منبع عمدتا تاکنون صندوق ذخیره ارزی بوده است.
منوچهری، لازمه تحقق این مهم را بروز رسانی علم و بهره گیری از فناوری های روز دنیا دانست و تصریح کرد: صنعت نفت کشور، مانند هر صنعت دیگری، بر پایه فناوری است و این فناوری باید ملی شود.
وی در پاسخ به این پرسش که آیا در ایران شرکت نفتی مانند شرکت های شل و توتال می تواند وجود داشته باشد؟ ادامه داد: به منظور تشکیل یک شرکت نفتی در ایران، می بایست بخشی از وظایف شرکت نفت مجزا و به آن شرکت ها واگذار گردد تا جائی که شرکت یاد شده، اختیار بازاریابی و فروش محصول را داشته باشد؛ این در حالی است که در حال حاضر شرکت نفت و شخص آقای وزیر، موافق این موضوع نیستند و جایگاه قانونی معتبری نیز وجود ندارد؛ بنابراین ایجاد یک شرکت نفتی به معنای جامع و کامل آن امکانپذیر نیست.
معاون مهندسی و توسعه شرکت ملی نفت ایران در بخش دیگری از سخنانش با ارزیابی از پروژه‌های فعال در پارس جنوبی گفت: کل اتفاقی که در پارس جنوبی افتاده است، تراز انرژی ما را در کشور و در سطح بین‌المللی، تغییر داده و موجبات رشد اقتصادی، افزایش رفاه، ارتقای سطح تکنولوژی و دانش و از سوی دیگر ارتقای سطح کار پیمانکاران ایرانی را به همراه داشته است. همچنین اجرای پروژه های همزمان و توسعه ای فازهای پارس جنوبی در مجموع سطح مدیریت ساخت داخل را بهبود بخشیده است.
به گفته وی، با تکمیل فازهای در آستانه بهره برداری رسمی در ابتدای سال ۹۶، تولید گاز کشور از میدان گازی پارس جنوبی به سطح قطر یا حتی مقداری بیش تر از این کشور خواهد رسید.
منوچهری، دستیابی به تولید پایدار را مقوله قابل توجهی دانست و گفت: حفظ تولید از اهمیت زیادی برخوردار است و می‌بایست با اتکا به تجربیات گذشته، سرعت و کیفیت کار را ارتقا داده و هزینه ها را کاهش دهیم. نیاز داریم تنها برای تولید و افزایش سالیانه آن مطابق برنامه های توسعه کشور، حفظ ظرفیت کاری موجود شرکت های ایرانی و توسعه اشتغال، سالیانه حدود ۸ تا ۱۰ میلیارد دلار در میادین نفتی فراساحلی سرمایه گذاری کنیم.
به گزارش کسب و کار نیوز به نقل از ایلنا، غلامرضا منوچهری، بازسازی برخی سکوها همچون سازه های دریایی میادین سلمان، فروزان و رشادت همچنین افزایش ظرفیت تولید از میادین یاد شده را از بازارهای جدید کاری در بخش فراساحل دانست و افزود: فعالیت‌های توسعه‌ای در صنعت نفت نیازمند بلوغ فکری، بهره گیری از تکنولوژی های جدید و بهره‌گیری از مدل‌های مختلف قراردادی است.
وی با اشاره به آینده کاری شرکت های فراساحلی گفت: مسلما در شرایط کنونی فرصت گسترده گذشته همانند آنچه در پارس جنوبی رخ داد، وجود ندارد، ولی همچنان شاهد میادین کشف شده توسعه نیافته، میدان های در حال بهره برداری و نهایتا Brown Field ها در فلات قاره هستیم که لزوم کار توسعه‌ای و افزایش ضریب بازیافت را ضروری ساخته است. البته پتانسیل های اکتشافی نیز در منطقه خلیج فارس به ویژه در سمت ایران بی نظیر است.
وی پروژه‌های بزرگی همچون فرزادA و B ، میدان گازی پارس شمالی، میدان های فروز A و B همچنین گلشن و فردوسی در میدان های غیر مرزی را نمونه هایی از فرصت های آتی فراساحلی صنعت نفت کشور دانست.
معاون مهندسی و توسعه شرکت ملی نفت ایران در ادامه تصریح کرد: احداث سکوهای تقویت فشار گاز که می‌بایست به ازای هر فاز یا هر دو فاز پارس جنوبی ایجاد گردد، همچنین حفر چاه های جدید و بازسازی چاه‌ها، بازارهای جدید کاری شرکت های فراساحلی به شمار می رود.
وی با تاکید بر اینکه صنعت نفت در آینده به سرمایه گذاری و فناوری بیشتری نیازمند است، ادامه داد: هم‌اکنون در بخش فراساحل، بیش از ۷۰ درصد هزینه سرمایه گذاری توسط شرکت‌های ایرانی انجام می‌گیرد.
منوچهری همچنین تصریح کرد: با وجود افت و خیزهای بوجود آمده در صنعت نفت کشور در سالهای اخیر ولی حداقل سی سال کار پیوسته در فلات قاره و بطور کلی در خلیج فارس وجود دارد لذا می طلبد تا کارفرمایان و پیمانکاران خود را با شرایط جدید منطبق نمایند.
این مقام مسئول؛ در پاسخ به پرسشی درباره امکان مشارکت‌های بین‌المللی شرکت های ایرانی در پروژه های صنعت نفت کشور نیز گفت: مشارکت‌های بین المللی شرکت‌های داخلی نیازمند مدل‌های کارآمد قرارادی با دارا بودن ابعاد فنی، اقتصادی و مالی می‌باشد، این در حالی است که بطور کلی در کشور از نظر تعریف پروژه و مدل اقتصادی مالی آن، کم تجربه بوده و تعریف مناسبی از زنجیره کار نداریم.
وی با بیان این که هم اکنون بستر کار مشارکت‌های بین المللی فراهم شده است، گفت: ماده ۱۲ قانون برنامه، اجازه می‌دهد هر پروژه نفتی یا گازی که منجر به توسعه ظرفیت‌ها شود، از محل ۵۰ درصد افزایش تولید و افزایش درآمد آن، سرمایه گذاری را جبران کند، تصریح کرد: بر این اساس شرکت ملی نفت ایران توانسته است با همین مکانیزم در پارس جنوبی و در غرب کارون، منابع مالی لازم را تامین نماید. البته این مکانیزم نیز در همه میادین قابل اجرا نیست و محدودیت هایی دارد. لازم به ذکر است که اتکا این منبع عمدتا تاکنون صندوق ذخیره ارزی بوده است.
منوچهری، لازمه تحقق این مهم را بروز رسانی علم و بهره گیری از فناوری های روز دنیا دانست و تصریح کرد: صنعت نفت کشور، مانند هر صنعت دیگری، بر پایه فناوری است و این فناوری باید ملی شود.
وی در پاسخ به این پرسش که آیا در ایران شرکت نفتی مانند شرکت های شل و توتال می تواند وجود داشته باشد؟ ادامه داد: به منظور تشکیل یک شرکت نفتی در ایران، می بایست بخشی از وظایف شرکت نفت مجزا و به آن شرکت ها واگذار گردد تا جائی که شرکت یاد شده، اختیار بازاریابی و فروش محصول را داشته باشد؛ این در حالی است که در حال حاضر شرکت نفت و شخص آقای وزیر، موافق این موضوع نیستند و جایگاه قانونی معتبری نیز وجود ندارد؛ بنابراین ایجاد یک شرکت نفتی به معنای جامع و کامل آن امکانپذیر نیست.
معاون مهندسی و توسعه شرکت ملی نفت ایران در بخش دیگری از سخنانش با ارزیابی از پروژه‌های فعال در پارس جنوبی گفت: کل اتفاقی که در پارس جنوبی افتاده است، تراز انرژی ما را در کشور و در سطح بین‌المللی، تغییر داده و موجبات رشد اقتصادی، افزایش رفاه، ارتقای سطح تکنولوژی و دانش و از سوی دیگر ارتقای سطح کار پیمانکاران ایرانی را به همراه داشته است. همچنین اجرای پروژه های همزمان و توسعه ای فازهای پارس جنوبی در مجموع سطح مدیریت ساخت داخل را بهبود بخشیده است.
به گفته وی، با تکمیل فازهای در آستانه بهره برداری رسمی در ابتدای سال ۹۶، تولید گاز کشور از میدان گازی پارس جنوبی به سطح قطر یا حتی مقداری بیش تر از این کشور خواهد رسید.
منوچهری، دستیابی به تولید پایدار را مقوله قابل توجهی دانست و گفت: حفظ تولید از اهمیت زیادی برخوردار است و می‌بایست با اتکا به تجربیات گذشته، سرعت و کیفیت کار را ارتقا داده و هزینه ها را کاهش دهیم. نیاز داریم تنها برای تولید و افزایش سالیانه آن مطابق برنامه های توسعه کشور، حفظ ظرفیت کاری موجود شرکت های ایرانی و توسعه اشتغال، سالیانه حدود ۸ تا ۱۰ میلیارد دلار در میادین نفتی فراساحلی سرمایه گذاری کنیم.
