سایت خبری تحلیلی کسب و کار استارت آپ | کارآفرینی | دانش بنیان | اقتصاد
سرمقاله:
تا قبل از شیوع بیماری کرونا در کشور نیز قوانین بسیاری توسط کارفرمایان دور زده می شد و حقوق بسیاری از کارگران ضایع شده است. اما با آغاز بیماری کرونا تعداد بسیاری از کارگران از کار بیکار شدند و کارفرمایان و صاحبان مشاغل به دلیل آگاهی از نیاز کارگران برای یافتن شغل، آنها را از کوچکترین حقوق خود نیز محروم کردند.
در سال ۹۹ که بحران کرونا بر تمامی مشاغل تاثیر گذاشت و موجب نابودی بسیاری از آنها شد نیاز کارگران به کار بیشتر شد. کارفرمایان متوجه بودند که کارگران با هر شرایطی تن به کار می دهند و برای منفعت طلبی خود کارگران را به کمترین حقوق و مزایا به کار گرفتند.
در تمام دنیا بیمه اصلی ترین و مهم ترین حق کارگر برای اشتغال است. در ایران اما راه های فرار بسیاری برای عدم بیمه کارگران وجود دارد و بحران کرونا نیز به این مشکلات اضافه کرد. دستمزد کارگران در ایران بسیار کم و پایین تر از حد استاندارد است. هزینه های اصلی تنها در این حقوق گنجانده می شود و بیماری و مسائل بهداشتی و درمانی از آن خارج شده است.
نبود بیمه موجب می شود کارگران و خانواده های آنها به دلیل هزینه های گزاف درمانی از درمان خود سرباز بزنند و سلامت جامعه کارگری با این اتفاق تهدید شده است. عدم رعایت قانون برای کارفرمایان باید مجازات هایی را به دنبال داشته باشد. باید قوانین کار با روی کار آمدن دولت جدید اصلاح شود و نفع کارگر و حقوق مسلم آنها در این قوانین گنجانده شود.
این یک واقعیت است که ظرف دهه اخیر میزان مصرف کالاهای اساسی در سبد مصارف مردم کاهش پیدا کرده است. متاسفانه به دلیل کاهش ارزش پول ملی و افزایش تورم و کاهش درآمد مردم نمی‌توانند کالاهای اساسی را به مقدار نیازشان تامین کنند و این یک خطر برای سلامت جامعه است.
با این حال چطور یک کارگر می تواند هزینه های درمانی خود و خانواده خود را بدون برخورداری از حق بیمه پرداخت کند. نیاز کارگر به کار دلیل بر این نمی شود که کارفرما قرارداد سفید جلوی افراد بگذارد و آنها را اطلاع کافی از شرایط کار ندارند و تنها برای امرار معاش روزانه خود تن به این شرایط داده اند را مورد سوءاستفاده قرار دهد. قوانین باید در مجلس و با همراهی دولت بازنگری شود تا کمترین اجحاف در حق کارگر روزمزدی شود که در بدترین شرایط برای کارفرما کار می کند.
