تعطیلی خطوط تولید کنسرو به دلیل کمبود قوطی

به گزارش کسب و کار نیوز، چند روز از حرف های عیسی گلشاهی، مدیرکل دفتر بهبود کیفیت، فرآوری و توسعه بازار آبزیان سازمان شیلات نگذشته که انتشار کلیپی از بسته‌بندی روغن نیمه‌جامد در پت‌های پلاستیکی، حرف‌های او را تایید می‌کند. او علت این گرانی را درگیری کارخانه‌ها برای به‌دست آوردن قوطی فلزی اعلام کرد و گفت: ورقی وجود ندارد تا کارخانه‌ها قوطی فلزی تولید کنند، حتی در صنعت روغن با وجود تولید این محصول، ورق برای بسته‌بندی آن وجود ندارد.
مدیرعامل یکی از شرکت‌های تولید فرآورده‌های غذایی می‌گوید: مهرماه از بورس فولاد خرید کردیم که قرار بود ۳۰ دی به ما تحویل دهند، اما هنوز هیچ خبری نیست. تماس هم که می‌گیریم، می‌گویند از ۵۰ تن فقط ۱۵ تن آماده است. اگر شما خواباندن پول تولید‌کننده را به گران بودن ورقه‌های تولیدی اضافه کنید، آن‌وقت متوجه می‌شوید که چرا تولید‌کننده‌ها به تولید این محصولات رغبت ندارند.
او ادامه می‌دهد: قیمت هر کیلوگرم ورق به‌همراه برش، ارزش افزوده و هزینه حمل برای ما ۲۵ هزار تومان تمام شده است، اما در همین مدت با وجود کاهش نرخ ارز، قیمت هرکیلوگرم ورق ۲۰۰۰ تا ۳۰۰۰ تومان افزایش یافته است. هزینه بسته‌بندی یک کنسرو حدود ۵۰ درصد قیمت تمام‌شده است، از این‌رو به‌دلیل گران بودن قوطی، ما از ابتدای سال خط تولید رب و کمپوت را تعطیل کرده‌ایم. نیاز ما به قوطی برای بسته‌بندی روغن نیمه‌جامد بود که حالا به‌دلیل نرسیدن ورق‌هایمان، این محصول را نیز تولید نمی‌کنیم.
«کسب و کار» این مساله را از یکی از اعضای هیات امنای خانه صنعت، معدن و تجارت جوانان ایران جویا شد که صحبت های او را در ادامه می خوانید.

مصائب انحصار در زنجیره فولاد

رضا امیدوار تجریشی، عضو هیات امنای خانه صنعت، معدن و تجارت جوانان ایران 
مشکل تامین قوطی برای روغن، رب، انواع کنسروها و کمپوت در حالی خبرساز شده که نخستین عامل آن به چرخه توزیع آن در بورس کالا برمی گردد. راه اندازی بورس کالا به این منظور بود که چرخه توزیع ورق برای شرکت های قوطی سازی به صورت عادلانه و منظم باشد تا شرکت های تولیدی دچار مشکل نشوند؛ اما در حال حاضر تولیدکنندگان یا همان شرکت های فولادی می خواهند قیمت را بالا ببرند و به همین منظور ورق فولادی را قطره چکانی به بورس کالا ارائه می کنند؛ اینجاست که سیستم نظارتی باید ورود کند. در حال حاضر قیمت آهن در کشور ما بسیار بالاست. با توجه به اینکه ما خود تولیدکننده هستیم یعنی مواد معدنی را خودمان استخراج می کنیم قیمت تمام شده این محصولات برای ما خیلی گران نیست. در حال حاضر انحصار در چرخه محصولات فولادی منجر به گرانی این اقلام شده است.
داستان از زمانی آغاز می شود که این محصولات در بازار به دست انحصارکنندگان گران می شود و زمانی که به دست شرکت های تولید مواد غذایی می رسد آن تولیدکننده مجبور است آن را گران بخرد این در حالی است که سازمان حمایت از تولیدکنندگان و مصرف کنندگان اجازه افزایش قیمت محصول تولیدی را به تولیدکننده نمی دهد. بنابراین خیلی از تولیدکنندگان چون نمی توانند افزایش قیمت کالا بدهند و سازمان حمایت (که نه حمایت از مصرف کننده می کند و نه حمایت از تولیدکننده) نمی گذارد قیمت کالا بالا برود. بنابراین بسیاری از شرکت های تولیدی مجبور می شوند تولید را متوقف کنند. چطور شرکت تولید قوطی می تواند افزایش قیمت بدهد و ورق آهن می تواند گران شود ولی تولیدکنندگان مواد غذایی نمی توانند افزایش قیمت داشته باشند؟ پس این تولیدکننده ترجیح می دهد تولید نکند. تعادل و توازن در بازار ما به دلیل نبود تعادل و توازن در قوانین، وجود ندارد. سازمان حمایت اجازه نمی دهد قیمت رب گوجه فرنگی بالا برود؛ اما قیمت گوجه فرنگی، بنزین و قوطی بالا رفته است. نمی شود که قیمت محصول بالا نرود. قیمت برخی کالاهای اساسی ۵۰ تا ۷۰ درصد افزایش یافته است؛ اما قیمت کالای دیگر بالا نمی رود. با این روند این گونه نمی شود مدیریت کرد. بورس کالا هم تنها به محلی برای داد و ستد تبدیل شده است و نظارتی بر آن نیست. اگر نظارت را به دست خود تولیدکننده و مصرف کننده یا تشکل های بخش خصوصی بدهند بهتر نظارت می شود تا نظارت در دست سازمان حمایت از تولیدکننده و مصرف کننده باشد. بورس کالا هم باید در این قضیه ورود کند تا این تعادل برقرار شود.
نکته دوم اینکه این قضیه می تواند یک بازی روانی برای افزایش قیمت باشد. در کشور ما بحران سازی از موارد کوچک کار برخی مخالفان و دلالان است. هیچ جای دنیا نمی بینید که هیات دولت برای قیمت تخم مرغ، مرغ و تن ماهی تصمیم بگیرد. گاهی دلالان از این ترفند برای نشان دادن کمبود استفاده می کنند تا قیمت ها را بالا ببرند. به هر حال ما در مدیریت این گونه موارد نمره منفی گرفتیم و نتوانستیم چنین بحران هایی را مدیریت کنیم.