مسکن دولت برای گذر از بحران

سرمقاله:
به طور قطع یقین در موضوع یارانه ها هر اظهارنظری باید با لحاظ چند پیش فرض انجام شود. یک اینکه کرونا به مشاغل مختلف بخصوص دهک های کم درآمد آسیب های جدی وارد کرده است. دوم اینکه دولت توان مالی جبران تمام خسارت های وارده به خانوارها را ندارد. سوم اینکه هیچ کس نمی داند که این ویروس کرونا تا چه زمانی همراه ما خواهد بود. حال با توجه به این فرضیات، دولت متناسب با توانمندی خود می تواند به دهک های کم درآمد کمک کند. کمک ۱۰۰ هزار تومانی در ماه مبلغ ناچیزی است برای جبران هزینه های خانوارهایی که شغل خود را در این بحران از دست داده اند. اما این یارانه می تواند حداقل بخشی از نیاز ضروری خانوارها را جبران کند. به طور یقین با این مبلغ مشکلات حل نخواهد شد ولی باید بدانیم که جامعه هدف دولت، همان جامعه هدفی است که از یارانه بنزین و معیشت استقاده می کنند. یعنی امروز بخشی از خانوارهای تحت پوشش نهادهای امدادی یا حمایتی از منابع مختلف یارانه دریافت می کنند. گرچه جمع دریافتی آنها نمی تواند مشکلات اساسی آنها را حل کند اما این فقط برای مقطع گذار از وضعیت کرونا در نظر گرفته شده است.

به طور کلی برای کاستن از آسیب‌های اقتصادی ناشی از کرونا باید یک تقسیم بندی درست از جامعه هدف داشت. طبیعتا بخشی از جامعه که کارکنان دولت، بازنشستگان دولت، کسانی که تحت پوشش نهادهای امدادی هستند و… که حقوق بگیر هستند، در این مقطع زمانی مشکلی نخواهند داشت زیرا درآمد آنان با ماه‌های قبل فرقی ندارد. جمعیت این گروه البته کم هم نیست. در واقع بخشی از جامعه در جریان شیوع کرونا بیشتر متضرر می‌شود که کسب و کار روزمره دارند مثلا کارگران و دستفروشان. اتفاقا این قشر ضعیف ترین قشر جامعه است و باید برای حمایت از آنان فکری کرد. در جریان هدفمندی یارانه ها اقشار دهک‌های پردرآمد و کم درآمد شناسایی شده‌اند. از آنجایی که دهک‌های پردرآمد از پس اداره امور خود در این ماه ها برخواهند آمد، می‌توان برای حمایت از دهک‌های کم درآمد به صورت نقدی کمک‌هایی در نظر گرفت.

از طرفی دیگر فروشگاه‌ها یا بنگاه‌های بزرگ اقتصادی که معمولا کسب و کار آنان رونق داشت نیز در این مقطع زمانی آن گردش مالی همیشگی را نخواهند داشت و متضرر می‌شوند. به عبارتی در اینکه بخشی از اقتصاد متضرر می‌شود تردیدی نیست اما یک واقعیت را باید در نظر داشت که اکنون سلامت مردم در اولویت قرار دارد. یعنی باید سلامت مردم را مبنا قرار داد و روشن است که حفظ آن یک قیمت و هزینه دارد.