کرونا و لزوم توسعه زیرساخت ارتباطی برای کسب و کارهای آنلاین

به گزارش کسب و کار نیوز، فرشید شکرخدایی در پاسخ به سوالی مبنی بر اینکه کرونا چگونه مردم را به سمت پلتفرم ها و سامانه های اینترنتی کشاند، گفت: «در طول زمان هم اگر شرایط عادی می بود، در نهایت چون مردم این مسیر را تمرین و بهره وری آن را درک می کردند زیرا با به کارگیری این روش ها دیگر احتیاج به سفر و حضور در یک مکان فیزیکی ندارند. هزاران جلسه در روز در دولت برگزار می شود، همه این جلسات می تواند آنلاین باشد بدون اینکه جابه جایی صورت بگیرد. همه بنگاه ها، بانک ها و جاهایی که خدماتی ارائه می دادند در واقع عنوان کرده اند که احتیاج به حضور فیزیکی نیست و شما می توانید به صورت آنلاین این کار را هندل کنید. البته استثنائاتی نیز طی این مدت شیوع بیماری کرونا داشتیم. مثلا سامانه «سجام» که برای ثبت نام در بورس است، حضور فرد به صورت فیزیکی را الزام می کند که این هم از عجایب روزگار است. زمانی که ما کارت ملی داریم که از ما پیش از این عکس گرفته اند و کارت ملی برای ما صادر کرده اند چرا باید دوباره با پرداخت هزینه ای ولو اندک به صورت فیزیکی از ما عکس بگیرند که تعیین هویت شویم؟ پس کارت ملی اینجا چه کارکردی دارد؟»

او ادامه داد: «ولی با این حال به نظر می آید که سرعت استفاده از راه حل های فناوری اطلاعات برای جلوگیری از جابه جایی بی مورد انسان ها و همین طور جلساتی که می تواند به صورت آنلاین باشد کاری که شاید باید در ۵ سال انجام می شد ظرف سه ماه انجام شد. طی این مدت همه دانش آموزان و معلمان با آموزش آنلاین کم کم ارتباط برقرار کردند. حالا جای موضوعاتی مثل ورزش، پرورش، ارتباطات اجتماعی رودررو و.. تحت تاثیر قرار می گیرد؛ ولی شبکه های اجتماعی جای اینها را نیز پر خواهد کرد. نمونه دیگر موضوع تماس تصویری است که جای خالی ارتباط با دیگران را پر می کند. اتفاقی که افتاده این است که جایگاه فناوری اطلاعات در ایجاد ارتباط بین مردم مستحکم تر شده و این حتی بعد از اینکه مشکل کرونا برطرف شد تاثیر خود را بر کسب و کارها خواهد گذاشت.

توجه داشته باشیم که بالاخره سیاست کلی کشور در زمینه توسعه بستر اینترنت همیشه با چالشی مواجه بوده، عده ای موافق و عده ای مخالف بودند. مخالفت با فناوری و ارتباط برقرار کردن بین مردم محکوم به شکست است و کسی که از این ایده طرفداری می کند در بلندمدت فناوری نشان داده که پیروز خواهد بود و خواسته هایش را تحمیل خواهد کرد. بنابراین باید فناوری را به رسمیت بشناسیم و چنین بسترهایی را توسعه دهیم. ما همین حالا در زمینه های مختلف در بحث سرعت اینترنت، حتی سرعت اینترنت ملی کشور خودمان مشکل داریم. شبکه های اجتماعی داخلی و اصرار ما برای بومی سازی یک سری از مفاهیم (concepts) در حالی که مشابه های بین المللی آن وجود دارند و می توانستیم استفاده کنیم یکی از چالش هایی است که در این مسیر با آن روبه روییم. به عنوان مثال اصرار به استفاده از برنامه «شاد» در بین دانش آموزان و معلمان چالش بزرگی را ایجاد کرده هم برای کسانی که در این زمینه دچار مشکل هستند و هم اینترنت و گوشی خوب ندارند. البته با شیوع کرونا این آشتی با فناوری را در نسل قدیمی خودمان، معلمان، هیات مدیره شرکت ها که جلسات آنها آنلاین برگزار می کنند می توان به خوبی دید.

این جریان ما را با خود خواهد برد؛ چه موافق باشیم و چه نباشیم. سمت و سوی این کار به سمتی که همه ما می دانیم، خواهد رفت. عده ای هنوز دارند مقاومت می کنند روی بحث این موضوع که باید این را به رسمیت بشناسیم که امکان این کار در طول زمان نیست. ما باید زیرساخت ارتباطی را در کشور توسعه دهیم. قدم اول فیبر نوری هایی است که کشیدیم و همین طور بهره برداری از آنها. قدم دوم هم دسترسی به اطلاعات و دسترسی به سامانه ها برای استارتاپ هاست تا تسهیل کنیم و بتوانند راحت تر ایجاد ارتباطات و مدیریت کردن این ارتباطات را انجام بدهند و قدم بعدی شرکت هایی که در بستر دیتاماینینگ و تحلیل داده های حجیم فعالیت می کنند در همه این حوزه ها باید سیاست های کلی داشته باشیم، حل مشکل ترافیک، حل مشکل آلودگی و بسیاری از موارد در پس فناوری و تکنولوژی میسر است و فقط باید عزم جدی داشته باشیم. با کرونا ما انقلاب صنعتی چهارم را پذیرا شدیم و قبول کردیم که باید در همین مسیر گام برداریم.»