چرخش سخت چرخ تولید

ثمانه نادری

به گزارش کسب و کار نیوز، علی رغم اینکه بسیاری از بنگاه‌های تولید در برابر شرایط سخت تحریم ها و نبود تکنولوژی های روز در حال مقاومت هستند، چرخ بسیاری از فعالیت‌های تولیدی بنگاه ها به سختی می‌چرخد و بر اساس آمارها بسیاری از بنگاه‌ها با ظرفیت های خالی کار می‌کنند. این امر نه تنها ریشه در شرایط تحریمی و محدودیت هایی آن دارد ناشی از هزینه هایی است که به تولید تحمیل شده و مشخصا بنگاه های ناتوان تر را از عرصه خارج کرده است.

البته باید گفت این شرایط در سالی که روق تولید نام گذاری شده است و با سیاست‌هایی که دولت برای اصلاح سیاست ها  و قوانین در نظر دارد، شاید قابل اصلاح باشد. اما اینکه به چه شکل قابل عملیاتی است؟ نیازمند بررسی است.

به گفته کارشناسان در حال حاضر بسیاری از واحدهای صنعتی و تولیدی در حال فعالیت با قطعات و تجهیزات قدیمی هستند و برخی هم به دلیل هزینه بر بودن واردات این قطعات، قادر به تامین آن در داخل کشور نیستند و همین مسئله باعث شده بسیاری از واحدها با احتیاط تولید کنند و سرنوشت برخی از آنها برای تولید در آینده‌ای نزدیک، مبهم باشد. از سویی محدودیت در اتصال به فناوری‌های نو هر چند برای تولید دارای هزینه‌هایی است اما در شرایط کنونی با وجود تحریم ها، میسر نیست.

استفاده از فناوری های نو برای صرفه جویی در هزینه‌ها، افزایش کیفیت تولید و توان رقابتی کالاها و صادرات به بازارهای بین المللی یک ضرروت اجتناب ناپذیر است که از دید کارشناسان می توان با تکیه بر دانش فارغ التحصیلان بومی و اعتماد به آنها، در داخل کشور نیز به آن دست پیدا کرد.

در همین رابطه معاون سازمان صنایع کوچک و شهرک‌های صنعتی گفت: ۱۰ هزار و ۸۲۲ واحد تولیدی در شهرک‌های صنعتی، از فعالیت کامل برخوردار نیستند.

معاون برنامه‌ریزی سازمان صنایع کوچک و شهرک‌های صنعتی ایران گفت: ۴۳ هزار و ۴۵۸ واحد تولیدی در ۸۱۱ شهرک و نواحی صنعتی کشور پروانه بهره برداری دریافت کرده اند که در صورت فعالیت همه آنها، ۸۷۶ هزار نفر مشغول به کار می‌شوند. به گفته وی از مجموع واحدهای تولیدی مستقر در شهرک‌های صنعتی، شش هزار و ۴۶۹ واحد با ظرفیت بالای ۷۰ درصد فعالیت کرده، ۱۲ هزار و ۵۳۳ واحد ظرفیت تولید ۵۰ تا ۷۰ درصد دارند و بیش از ۱۳ هزار واحد با ظرفیت کمتر از ۵۰ درصد فعال هستند.

ابوالحسن خلیلی، فعال اقتصادی

دلسردی بازار از تولیدات داخلی

شرایط کنونی و وضعیتی که تولید به آن گرفتار شده، مشابه جزیره دورافتاده‌ای است که هیچ ارتباطی با خارج ندارد و همین امر مانع از رشد آن و توقف در بلند مدت می‌شود. چه بخواهیم و چه نه، صنعت ما قادر به ارتباط با دیگر کشورها نیست و این امر نه تنها بازار داخلی ما را نسبت به تولید داخلی دلسرد می‌کند، بلکه صادرات را با مانع جدی روبرو می‌سازد و توان رقابتی کالاهای ایرانی را در بازارهای خارجی به شدت پایین می‌آورد. نمی‌توان از تولیدی که به روز نیست و با هزینه بالایی تولید می‌شود، توقع صادرات داشت و البته باید تاکید کرد که در بلند مدت این امر انگیزه  تولید را از تولید کنندگان گرفته و آنها را خانه نشین می‌کند. نتیجه وضعیت فعلی و عدم اتصال تولید‎کنندگان به دنیای فناوری های جدید، ارتباطات محدود ما با کشورهای دنیا و کاهش دوستان ما در بازارهای کشور های همسایه است. ما در همین منطقه خاورمیانه دوستان زیادی نداریم. ارتباط ما با پاکستان بسیار ناچیز است و هر چند ارتباط ما با عراق و افغانسان به نسبت مطلوب به نظر می‌آید اما با دیگر کشورها ضعیف و بسیار ناچیز است. تولیدی که فاقد فناوری های روز است، قادر به نوسازی و احیای تجهیزات کهنه و از دست رفته خود نیست. یا باید از دانش داخلی برای ساخت این تجهیزات استفاده کرد که به نظر نمی‌آید، کار کوتاه مدت و ساده‌ای باشد و یا باید از هر راهی ممکن است، پل ارتباط تولید داخلی با کشورهای دیگر و فناوری های نو را باز کرد.