یک روحانی حق دارد در برخی مواقع‌ ملبس نباشد

به گزارش کسب و کار نیوز در رابطه با عدم تمایل برخی طلاب نسبت به پوشیدن لباس روحانیت، گفت: یک طلبه نیز همچون دیگر افراد جامعه در شرایط و موقعیت هایی حق دارد که “ملبس” نباشد و یا به اصطلاح با لباس شخصی در جامعه حضور پیدا کند.

وی بیان کرد: اگر این فرهنگ در جامعه تفهیم شود که ممکن است طلبه‌ای بنا به اقتضای شرایطی از پوشیدن لباس روحانیت در جامعه امتناع کند، پذیرش این مسئله برای مردم به راحتی ممکن می شود؛ چراکه برخی مردم وقتی طلبه‌ای را با لباس شخصی در جامعه می بینند، گمان می کنند که او مرتکب گناه شده است، در حالی که چنین گمانی، صحیح نیست.

طلابِ ملبس‌ مراقب رفتار خود در اجتماع باشند

این طلبه حوزه علمیه با اشاره به اینکه “لباس روحانیت” یک وسیله انسان سازی است، تاکید کرد: طلبه ای که با این لباس مقدس در جامعه حضور پیدا می کند، بیشتر از طلاب دیگر باید مراقب نوع رفتار و گفتار خویش باشد، زیرا رفتار و نوع برخورد او در اجتماع تاثیرگذار است.

ترابی تصریح کرد: همانطور که رفتار ناپسند یک روحانیِ ملبس در جامعه تاثیر مخرب برای او و به طورکلی قشر روحانیت دارد، رفتار پسندیده و برخورد زیبای او نیز تاثیر مثبت و سازنده ای در اجتماع دارد؛ بنابراین طلابی که خود را به پوشیدن این لباس در جامعه ملزم می کنند باید بیش از دیگران مراقب نوع برخورد و رفتار خود باشند.

وی افزود: علت مذکور، یکی از مهم ترین دلایلی است که باعث شده تا برخی طلاب و روحانیون از پوشیدن لباس روحانیت در همه جا و به صورت مداوم‌ امتناع کنند و تنها در شرایطی ملبس باشند که اقتضای آن موقعیت است.

“ملبس بودن” طلاب در جامعه یک شعاردینی  است

حجت الاسلام حمید قائمی مهر از طلابی که دائما لباس روحانیت بر تن ندارد، در این خصوص معتقد است: پوشیدن این لباس در واقع نوعی قبول کسوت است و فردی که سال های متمادی از زندگی خود را صرف تحصیل علوم دینی کرده تا یافته ها و آموزه های خود را از دین اسلام برای مردم بیان کند، به چه دلیل باید از “ملبس بودن” امتناع کند؟!

وی تاکید کرد: اموری همچون کارشناسی مسائل دینی، خواندن نماز جماعت و… توسط اشخاصی که طلبه و یا ملبس نباشند نیز در صورت برخوردار بودن از شرایطی، ممکن است؛ اما “پوشیدن لباس روحانیت” جهت انجام امور دینی، نقش یک شعار دارد و چه بسا که بیان شیوای یک روحانیِ ملبس‌ در خصوص کارشناسی مسائل دینی، برای مردم موثرتر و حتی جذاب تر باشد.

مردم، احترام لباس روحانیت را حفظ می کنند

این طلبه خاطرنشان کرد: حضور یک روحانیِ ملبس در بطن جامعه، در بسیاری از موارد حتی مانع از انجام منکر می شود، در حالی که این نتیجه به هیچ عنوان از حضور یک روحانی با لباس شخصی، در آن اجتماع حاصل نمی شود؛ چه بسیار مواردی که افراد به محض مشاهده یک روحانی در مقابل خود، از ارتکاب گناه، خودداری کرده و یا به عبارت دیگر، احترام لباس او را نگه داشته اند.

قائمی مهر تصریح کرد: زمانی که چنین تاثیری، تنها با پوشیدن یک لباس مقدس‌ در جامعه حاصل می شود، به چه دلیل نباید از این ظرفیت استفاده کرد؟؛ همچنین یک طلبهِ ملبس اگر مراقب جزیی ترین رفتار خود در جامعه باشد، می تواند تاثیر مخربی که رفتار ناپسند برخی طلاب در جامعه گذاشته است را جبران کند و به عبارتی نوع نگرش مردم را تغییر دهد.

“ملبس بودن طلاب” مانع از رخداد برخی منکرات در جامعه

تمایل به ملبس بودن یا نبودن نیز همچون دیگر مسائل، از نظر یک طلبه می تواند دلایل مختلف شخصی، اجتماعی و… داشته باشد که هر کدام در جای خود منطقی است؛ اما توجه به این نکته ضروری است، زمانی که یک روحانیِ ملبس با برخورد مثبت و سازنده خود می تواند مانع از رخداد یک منکر در جامعه شود و یا “معروفی” را در جامعه انتشار و گسترش دهد، منطقی است که از این ظرفیت در اجتماع باید بهره برد.  

چه بسا با رفتارهای سازنده یک روحانیِ ملبس، برخی دیدگاه های منفی نسبت به این قشر نیز از اذهان گروهی از مردم، خارج شود؛ گفتنی است نوع رفتار برخی از اقشار در جامعه زیر ذره بین مردم قرارداشته و حساسیت بیشتری نسبت به آن وجود دارد.

انتهای پیام