ضایعاتی که دیده نمی‌شوند…

رضا اسماعیل‌زاده در گفت‌وگو با ایسنا، با اشاره به این‌که در این استان ضایعات کشاورزی بسیاری وجود دارد که بلااستفاده مانده است، اظهار کرد: در حال حاضر عدم فرآوری ضایعات محصولات کشاورزی مهم‌ترین چالش صنایع غذایی مازندران است.

وی افزود: مرکبات پادرختی تا پوست آن، سبوس برنج، کاه و کلش و غیره اگر در کارخانجات فرآوری شود می‌تواند مورد استفاده بسیاری واقع شود؛ به طوری که از پوست مرکبات می‌توان در تولید پکتین که یکی از مواد اولیه تولید کاغذ بوده و در حال حاضر با هزینه گزافی وارد کشور می‌شود استفاده کرد.

رئیس کارگروه صنایع غذایی و صنایع تبدیلی اتاق فکر توسعه و تعالی مازندران با بیان این‌که اگر فرآوری ضایعات کشاورزی جزء طرح‌های اولویت‌دار بومی مازندران قرار بگیرد و بتوان برای آن سرمایه‌گذار جذب کرد، می‌توان این چالش هدر رفت ضایعات را رفع کرده و از آن درآمدزایی کرد، خاطرنشان کرد: با وجود مصرف بالای روغن در سبد خانوار ایرانی بسیاری از کارخانجات روغن به دلیل کمبود مواد اولیه به حالت نیمه تعطیل درآمده است، سبوس برنج یکی از مهم ترین مواد اولیه روغن بوده که به وفور در مازندران یافت می‌شود اما متاسفانه به دلیل نبود کارخانه‌های فرآوری ضایعات در استان، این عناصر ارزشمند دور ریخته می‌شوند.

اسماعیل‌زاده در ادامه در مورد افزایش هزینه‌های خروجی صنعت مواد غذایی به دلیل شرایط اقتصادی یادآور شد: شرایط اقتصادی نه تنها بر مواد غذایی بلکه در تمامی محصولات بازار تاثیر گذاشته است، البته یک قسمت این افزایش به تاثیر روانی جو موجود اقتصادی باز می‌گردد که بی شک هر زمان تقاضا افزایش یابد، قیمت محصول نیز بالا خواهد رفت.

عضو هئیت علمی دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری تصریح کرد: در مورد مواد غذایی هم این قاعده صدق می‌کند و قیمت محصولات، تابع میزان عرضه و تقاضاست، هم‌چنین محصولات تا به تولید نهایی برسند روندی را طی می‌کنند که بالا رفتن هزینه‌ها در هرکدام از این مراحل، منجر به افزایش قیمت خروجی خواهد شد.

اسماعیل‌زاده گفت: هرچند برخی از افزایش هزینه‌ها به دلیل تورم و خرید هیجانی مردم بوده و بالا رفتن تصاعدی آن به همین دلیل است.

وی در ادامه در مورد توجیه کشت برنج در مازندران در شرایط خشکسالی، اظهار کرد: مازندران به دلیل شرایط جوی مساعد بهترین مکان برای تولید برنج است، اما در مورد خشکسالی باید از گذشته تدابیری برای جلوگیری از این معضل اندیشیده می‌شد، به عنوان مثال باید از کشت محصولات وارداتی که آب زیادی نیاز دارد اما مقرون به صرفه‌تر است پرهیز می‌شد که متاسفانه مدیریت درستی در این زمینه صورت نگرفت.

انتهای پیام