با نزدیک شدن به مهمترین رویداد رسانهای کشور یعنی نمایشگاه مطبوعات لازم است پارهای از مسائل مبتلا به فضای رسانهای کشور از دیدگاه آسیبشناسانه مورد توجه قرار گیرد. یکی از این مسائل ضعفهای روزنامهنگاری اجتماعی و به طور کلی ضعف رسانهای در حوزههای اجتماعی است. به واقع، روزنامهنگاری اجتماعی به مثابه یک ابزار قدرتمند و مؤثر در بازنمایی مسائل و معضلات گوناگون اجتماع و ارائه رهیافتهای کارشناسی برای حل این مسائل، آن طور که باید و شاید در فضای رسانهای کشور ما شکل نگرفته است.
ما در میان اصحاب رسانه، روزنامهنگاران و خبرنگارانی داریم که تلاش مجدانهای در نشان دادن معضلات جامعه دارند و آثاری هنرمندانه در حوزه اجتماعی خلق میکنند، اما نوع نگاه روزنامهنگاران اجتماعی ما در این آثار، اغلب توصیف و برجستهسازی بخش کوچکی از مشکلات جامعه بدون نگرش جامع به تمام ابعاد آن مشکل است که معمولاً جز ایجاد موجی گذرا و احساسی در مخاطب اثر خاصی در حل آن معضل به طور ریشهای ندارد. روزنامهنگاری مسالهگرا، قطعاً برای آگاهسازی مخاطبان اعم از مردم و مسئولان از ناگفتهها و ناشنیدهها و زوایای پنهان معضلات اجتماعی لازم است، اما اگر خواستار جامعهای سالمتر هستیم و اگر میخواهیم رسانهها در اصلاح کژیها و تیرگیهای جامعه نقش واقعی داشته باشند، حرکت فضای رسانهای کشور باید به سوی روزنامهنگاری راهحلگرا سوق پیدا کند. بدیهی است که این امر، یعنی آموزش و ترویج روزنامهنگاری راهحلگرا، منحصر به حوزه اجتماعی نیست و در تمام حوزههای رسانهای کشور نیازمند چنین تغییر انگارهای هستیم.