سایت خبری تحلیلی کسب و کار استارت آپ | کارآفرینی | دانش بنیان | اقتصاد
شأن صنایع دستی و فروشنده آن، جایی با ابهت است، باید دید اشکال کار کجاست و چرا کسی برای راه‌اندازی مرکز خرید ویژه صنایع دستی در کنار هزاران مرکز خرید دیگر، سرمایه‌گذاری نمی‌کند؟
به گزارش کسب و کار نیوز به نقل ازایسنا، محمدرضا کارگر درباره این‌که چرا با برگزاری بازارچه نوروزی صنایع دستی تهران در کاخ سعدآباد مخالفت کرده است؟ اظهار کرد: ما با برگزاری بازارچه صنایع دستی در کاخ نیاوران هم مخالف بودیم، اما چون قرارداد مربوط به این کار پیش از بخشنامه ما بسته شد، امکان لغو آن وجود نداشت. معتقدم اگر اجازه برپایی فروشگاه یا بازارچه در موزه‌ای داده شود، باید دلیل آن را پرسید.
او ادامه داد: هر موزه‌ای رسالت و ماهیتی دارد که آن، فروش صنایع دستی یا هر چیز دیگری نیست. در هیچ جای دنیا، فضاهای باز در موزه‌ها مکانی برای فروش صنایع دستی یا هر چیز دیگری نیستند. مردم برای خریدن آثار به موزه نمی‌آیند، بلکه برای دیدن موزه به آنجا می‌آیند. اگر قرار باشد مردم به یک موضوع غیرمنتظره برخورد کنند، ما نباید آن را ایجاد کنیم. بیشتر مردم توقع دارند، وقتی به موزه‌ای می‌شوند، آثار آن را ببینند نه یک بازار فروش را. کما این‌که وقتی مردم وقتی به سینما وارد می‌شوند، توقع دارند فیلم ببینند، نه جایی که فروشگاهی هم برای عرضه لوازم منزل دارد!
مدیرکل امور موزه‌های کشور همچنین گفت: در همه جای دنیا، موزه‌ها فروشگاه‌هایی دارند که آثاری را عرضه می‌کنند که به معرفی موزه و یادمان آن مربوط هستند، یعنی اگر یک موزه آثار فرهنگی تولید می‌کند، در همان جا به مردم ارائه و تلاش می‌کند، یادگاری‌هایی را که نشانی از آن موزه دارد، تولید کند. مثلا باید در موزه ملی آثاری تولید شود که مرتبط و بیانگر نشانه‌هایی از آثار موجود در همان موزه باشد.
کارگر با بیان این‌که من و همه دوستانی که درباره این موضوع اظهار نظر می‌کنند، معتقدیم که ایجاد یک بازار غیرمرتبط با موضوع موزه درست نیست، اظهار کرد: وقتی شما اجازه راه‌اندازی بازار یا فروشگاه صنایع دستی در موزه را می‌دهید، مخاطبی را پیدا می‌کنید که می‌تواند برای انگیزه‌ای که مرتبط با موزه نیست، به این مکان وارد شود. به این ترتیب شما مخاطب موزه را ندارید. وقتی اجازه برپایی فروشگاه صنایع دستی در موزه داده شود، کار به عرضه آش رشته هم می‌رسد و کم‌کم گز اصفهان و سوهان قم هم در کنار آن به فروش می‌رسد.
او در پاسخ به این‌که چرا مکان‌هایی برای عرضه مواد غذایی و نوشیدنی در موزه وجود دارد، اما اگر صنایع دستی در موزه به فروش برسد، کار به عرضه آش رشته کشیده می‌شود؟! توضیح داد: رستوران و کافی‌شاپی که در سعدآباد هستند، برای مخاطبان عادی موزه و در طول سال در نظر گرفته شده‌اند، اما اگر قرار باشد تعداد بازدیدکنندگان یک‌باره چند برابر شود و در مدت زمان کوتاهی، ۱۵ هزار نفر از یک مجموعه تاریخی دیدن کنند، قطعا به مشکل برمی‌خوریم. به همین دلیل مجبوریم برای ایامی مثل نوروز، ایستگاه‌های تغذیه را ایجاد کنیم که غذاهای سرد و استاندارد را به مخاطبان ارائه دهند. در دنیا در چنین مواردی به سراغ برندهای شناخته‌شده می‌روند که در سطح شهر فعالیت می‌کنند و مردم آن‌ها را می‌شناسند.
سرپرست مجموعه فرهنگی – تاریخی سعدآباد ادامه داد: مردم برای خریدن صنایع دستی می‌توانند به هزار جای دیگر هم مراجعه کنند؛ اما وقتی بازدیدکننده برای دیدن موزه می‌آید، باید جایی وجود داشته باشد که وقتی به یک بطری آب یا ساندویچ سرد نیاز داشت، آن‌ها را تهیه کند. البته ما محوطه‌هایی تاریخی را داشته‌ایم که اجازه داده‌ایم صنایع دستی در آن‌ها به فروش برسد. در بسیاری از شهرستان‌ها، در قلعه‌های تاریخی اجازه برپایی بازارچه و فروشگاه‌های صنایع دستی را داده‌ایم، اما در موزه‌ها اصرار بر این بود که این اتفاق نیفتد، زیرا نیازی در این زمینه وجود ندارد و صنایع دستی در همه‌جا عرضه می‌شود.
کارگر با بیان این‌که فروش صنایع دستی در محوطه موزه‌ها در شأن آن نیست، افزود: می‌توان فروشگاه صنایع دستی را در پارک ملت یا میدان نیاوران هم برپا کرد. محوطه موزه‌ها شأن دارند و مکانی برای برگزاری نمایشگاه‌های صنایع دستی نیستند. اگر شأن یک مکانی نگه داشته می‌شود، نباید به آن اعتراض کرد.
او با تاکید بر این‌که باید برای موضوع صنایع دستی، فکری اساسی شود، گفت: باید شهرک‌ها و فروشگاه‌های ثابت صنایع دستی ایجاد شود. در منطقه ۲۲ تهران یک‌هزار مرکز فروش زده‌اند و باید یکی از آن‌ها را به صنایع دستی اختصاص دهند. ساختار شهری باید بفهمد در کنار مال‌هایی که برندهای خارجی را عرضه می‌کنند، یک مال هم باید مخصوص صنایع دستی ایجاد شود. ایجاد بخشی برای عرضه صنایع دستی در مدت دو هفته، موضوعی است که مثل همه کارهای دیگر بدون مطالعه، ریشه و اساس و بنیان و برای رفع مسئولیت انجام می‌شود.
مدیرکل امور موزه‌های کشور اظهار کرد: بر فرض هم که ما در ۱۵ روز تعطیلات نوروز، ۱۰ غرفه برای صنایع دستی راه‌اندازی می‌کردیم و چهار تکه سفال هم می‌فروختند، اما این غرفه‌ها را باید به کدام هنرمند می‌دادیم؟ به‌جز این بود که فضای موزه‌ها را خراب می‌کنیم و مردم می‌گویند جمهوری اسلامی بی‌پول شده و کاخ را اجاره می‌دهد تا در آن صنایع دستی بفروشند، برای این موضوع رانت هم به‌وجود می‌آمد، صنایع دستی نامرغوب ارائه می‌کردند و مردم این موضوع را از چشم موزه می‌دیدند و هزاران مشکل دیگر هم به‌وجود می‌آورد.
کارگر با بیان این‌که شما باید جلوی کسانی که این کار را انجام می‌دهند، بگیرید، گفت: چرا برای عرضه برند خارجی مرکز خرید می‌زنند، اما برای برندهای ایرانی چنین کاری را انجام نمی‌دهند؟ ممکن است بگویند مشتری ندارد، اگر این‌طور است چرا باید صنایع دستی که مشتری ندارد، عرضه شود؟ اگر مشتری دارد، چرا یک نفر فضایی را ایجاد نمی‌کند که همه صنایع دستی را یک جا جمع کند؟
پیش از این محمد انشایی – معاون صنایع دستی و هنرهای سنتی استان تهران – درباره برپا نشدن بازارچه صنایع دستی نوروزی به ایسنا گفته بود: با مخالفت سرپرست مجموعه تاریخی – فرهنگی سعدآباد، مجریان برگزاری بازارچه‌های صنایع دستی از برپایی این بازارچه صرف نظر کردند و ما نتوانستیم در نوروز ۹۶ بازارچه‌های صنایع دستی را برپا کنیم.
