ثبت ۷۰ غار و پناهگاه صخره‌ای پارینه ‌سنگی در ایذه

به گزارش کسب و کار نیوز از پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، «مژگان جایز» عضو هیات علمی پژوهشکده باستان‌شناسی و سرپرست هیأت کاوش محوطه‌های پارینه‌ سنگی حاشیه دشت ایذه گفت: فصل نخست بررسی غارها و پناهگاه‌های صخره‌ای دوران پارینه سنگی در بخشی از دشت ایذه انجام گرفت که معروف به تنگه آب بندان که تنگه‌ای نعل اسبی شکل در حاشیه تالاب فصلی بندون با ساختارهای کارستی است و منجر به شکل‌گیری فضاهای غاری و پناهگاهی متعدد در منطقه شده است.
به گفته این باستان‌شناس، در این بررسی تخصصی، ثبت، نقشه‌برداری و نمونه‌برداری کنترل شده یافته‌های فرهنگی دوران پارینه سنگی شامل دست‌ساخته‌های سنگی سطحی به صورت حرفه ای انجام شده است.
جایز تصریح کرد: نتایج مقدماتی بررسی تنگه بندون ایذه نشان می‌دهد که در دوران پارینه سنگی جدید و فراپارینه سنگی، گروه‌های شکارگران- گردآورندگان در دفعات مکرر و به صورت فشرده از فضاهای غار و پناهگاه‌های صخره‌ای منطقه به عنوان سکونتگاه‌های کوتاه مدت و طولانی مدت استفاده می‌کرده‌اند.
او افزود: تعداد و تراکم بالای محوطه‌های پارینه سنگی و فراوانی دست‌ساخته‌های سنگی این دوران در این منطقه به وضوح نشانگر اهمیت بالای این منطقه در مطالعات پارینه سنگی ایران است.
جایز با یادآوری اینکه بررسی دشت ایذه اولین بار در دهه ۱۹۷۰ میلادی توسط باستان‌شناس آمریکایی «هنری رایت» به صورت موردی صورت گرفته است، گفت: فصل نخست بررسی غارها و پناهگاه‌های صخره‌ای تنگه بندون، بر بازبینی و تکمیل مطالعات سال‌های گذشته و همچنین بررسی مناطق جدیدی متمرکز است که برای اولین بار مورد بررسی پیمایشی پیاده و فشرده قرار گرفته‌اند.
به گفته او، نتایج این فصل از بررسی که با مجوز پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری صورت گرفته، شامل تعیین محوطه‌های دارای نهشته‌های فرهنگی مناسب برای کاوش در فصول آتی این طرح می‌شود که در آن مطالعات دیرین اقلیم‌شناسی منطقه بر اساس مطالعه رسوبات نهشته شده در کف تالاب فصلی نیز پیش‌بینی شده است.
این باستان‌شناس اظهار داشت: اهمیت دشت ایذه در مطالعات پارینه سنگی ایران به طور کلی و زاگرس بالاخص در موقعیت جغرافیایی آن به عنوان منطقه‌ای مابین زاگرس مرکزی و جنوبی است.
وی با توضیح اینکه این منطقه مرز مابین قلمروهای فرهنگی است که به احتمال زیاد گروه‌های شکارگران- گردآورندگان متفاوتی در آنها سکونت داشته‌اند، تصریح کرد: به همین دلیل تداوم مطالعات باستان‌شناسی پارینه سنگی در این منطقه منجر به آشکار شدن نتایج علمی در زمینه جابه‌جایی‌های جمعیتی گروه‌های انسانی در انتهای دوران پارینه سنگی می شود.