نگاه راهبردی به سرمایه‌گذاری در خارج از کشور

 و هر کشور از دیدگاه راهبردهای کلان خود به این مقوله ورود می‌کند. سرمایه‌گذاری در کشورهای خارجی آنگونه که در کشورهای نفتی معنی پیدا می‌کند، انتقال و سرمایه‌گذاری بخشی از منابع حاصل از فروش نفت به ساختارهای سرمایه‌پذیر در کشورهای دیگر است، به شکلی که از یک سو امکان حفظ و افزایش این سرمایه‌ها را برای نسل‌های آتی محقق کند و از سوی دیگر به گسترش امکانات و ظرفیت‌های توسعه امروز کشورها منتهی شود. این نگرش از آنجا در کشورهای نفتی شکل گرفت که بعد از جنگ جهانی دوم این کشورها پول حاصل از فروش نفت را که به دلیل پررنگ شدن نقش طلای سیاه در اقتصاد جهان و افزایش قیمت آن به منابعی پرقدرت و عظیم تبدیل شده بود، وارد ساختار اقتصاد خود کردند و ورود منابع نفتی به دلایل مختلف – از جمله ناکارآمدی ساختارهای اقتصادی این کشورها در جذب این منابع – منجر به مشکلات پیچیده همچون تورم و رکود تورمی شد. اگرچه در بادی امر سرمایه‌گذاری در کشورهای خارجی، حفظ سرمایه‌های بین‌نسلی را هدف‌‌گذاری کرده بود، اما آنچه امروزه بیش از پیش در این حوزه مد نظر است، استفاده از فرصتی است که سرمایه‌گذاری در کشورهای خارجی در تعاملات اقتصادی و سیاسی برای کشور مبدا سرمایه ایجاد می‌کند. مثالی که می‌تواند اهمیت استراتژیک سرمایه‌گذاری در کشورهای خارجی را نشان دهد، استفاده لیبی از خدمات موسسه مالی و اعتباری قدرتمند جی‌پی مورگان در بحبوحه آشفتگی‌های سیاسی و جنگ داخلی در این کشور است. این خدمات در چنین روزهایی به این دلیل از لیبی دریغ نمی‌شود که لیبی با سرمایه‌گذاری در این موسسه میلیاردها دلار از سهام جی‌پی مورگان را در اختیار دارد. کشورهای حاشیه خلیج‌فارس به قدرت سرمایه‌گذاری در کشورهای خارجی پی برده و در این حوزه جزو پیشروترین کشورها هستند. ایران نیز به عنوان کشوری که اهداف استراتژیک توسعه‌ای را دنبال می‌کند باید در این حوزه برنامه‌ریزی‌های موثرتری داشته باشد و سبد سرمایه‌گذاری‌های خارجی کشور را که اکنون در مقایسه با رقبای منطقه‌ای در وضعیت مناسبی نیست، از نظر حجم و تنوع ارتقا دهد.