آزادی رو به زوال جامعه خبری در هند

به گزارش کسب و کار نیوز ، رسانه ها و مطبوعات آزاد در هند در طول تاریخ این کشور همواره ، نقش مهمی در ارائه طریق به دولت ها برای رفع مشکلات وتنگناها و پاسداری از آزادی به عنوان چشم بیدار جامعه ایفا کرده است .
ماده ۱۹(۱)ای قانون اساسی هند آزادی بیان را بدون اشاره به کلمه ‘مطبوعات' آزاد اعلام کرده است . ماده ۱۹(۲) قانون اساسی هند، هرگونه بحث و طرفداری از موضوعی که می تواند منجر به بروز بی نظمی عمومی و تضعیف حاکمیت ملی، یکپارچگی ارضی، امنیت و روابط هند با کشورهای خارجی شود را محدود می کند.
مطبوعات در هند به لحاظ برخورداری از آزادی بیان در تاریخ خود،فراز و نشیب های زیادی را تجربه کرده است .
رشد سریع روزنامه ها و شبکه های خبری در سالهای اخیر بر نقش اجتماعی ،سیاسی و حساسیت آنها افزوده است.
این نقش باعث شده که دولتمردان سیاست سختگیرانه ای را نسبت به مخالفان در پیش گیرند و تلاش کنند که تنها صداهای موافق را بشنوند.
در سالهای اخیر تعداد خبرنگارانی که به خاطر انتقاد با محدودیت،حمله فیزیکی و حتی از دست دادن شغل مواجه می شوند، افزایش یافته است .
مخالفان سیاسی حزب حاکم هند همواره دولت این کشور را به محدود کردن آزادی در این کشور متهم کرده اند.
روزنامه ‘فرست پست' در مطلبی به نقل از اعضای حزب کنگره و از مخالفان دولت ادعا کرد که پس از روی کار امدن دولت آزادی مطبوعات محدود شده است .
این اتهامات پس از وادار کردن دو روزنامه نگار برجسته شبکه تلویزیونی به استعفا در پی انتقاد از حزب حاکم در برنامه ای تلویزیونی افزایش یافت .
اخراج ‘میلیند خنده کار'سردبیر ارشد و ‘پونیا پراسون باجپای' خبرنگار ارشد این شبکه باعث واکنش شدید مردم به خصوص در شبکه اجتماعی توئیتر شده است.
اخراج این دو خبرنگار باعث واکنش حزب کنگره که مخالف اصلی دولت از دولت به اتهام دخالت در حرفه روزنامه نگاری شد.
مخالفان، حزب حاکم را متهم می کنند که از زمان به قدرت رسیدن، آزادی مطبوعات و رسانه ها را بشدت محدود کرده و با کنترل خبرنگاران و محتوای تولیدی از انتشار اخبار در انتقاد از دولت جلوگیری می کند.
درادامه فشار بر خبرنگاران دو روزنامه نگار در فروردین امسال به علت افشای اخبار مربوط به قاچاق انسان به قتل رسیدند.
کارشناسان معتقدند که آزادی مطبوعات در هند در آستانه برگزاری انتخابات آتی مجلس نمایندگان این کشور (لوک سابها) در ۲۰۱۹ با وضعیت دشواری مواجه شده است.
دولت مودی در دوم آوریل (۱۳ فروردین) سال جاری اعلام کرد که رهنمودهای موجود برای آزادی خبرنگاران را با هدف مجازات افراد متهم به تولید خبرهای کذب را اصلاح کرده است.
براساس مقررات جدید، اگر خبرنگاری نخستین بار این مقررات را نقض کند مجوز دولتی وی برای مدت شش ماه و برای دومین بار برای مدت یک سال تعلیق و برای بار سوم مجوز نشریه لغو می شود.
کسب مجوز از دایره اطلاع رسانی هند (Press Information Bureau-PIB) زمینه دسترسی به ساختمان هایی دولتی و حضور در برنامه ها را امکانپذیر می کند.
براساس این دستور این قانون ،شکایات مربوط به مطبوعات به شورای مطبوعات هند و شکایات مربوط به رسانه های الکترونیکی به انجمن سخن پراکنهای (News Broadcaster’s Association) ارجاع خواهند شد.
این نهادها موظفند در مدت ۱۵ روز با رسیدگی به شکایت صحت و یا کذب بودن خبر را مشخص کنند.
این مقررات دولت، خبرنگاران غیررسمی را که تعداد آنان به مراتب بیش از خبرنگاران رسمی می باشد نادیده گرفته است.
به گفته کارشناسان همزمان با رشد چشمگیر شبکه های اجتماعی ،انتشار خبرهای کذب با انگیزه هایی سیاسی افزایش یافته است.
این افراد می افزایند دولت فقط دامنه نظارت خود را بر روی خبرنگاران حرفه ای و رسمی محدود کرده و از فعالیت رسانه های غیر رسمی غاف شده است.
کارشناسان این اقدام دولت را به عنوان حمله جدیدی به آزادی مطبوعات در هند توصیف کرده اند.
سازمان خبرنگاران بدون مرز (Reporters Without Borders) که هر سال شاخصی را از میزان آزادی مطبوعات در ۱۸۰ کشور جهان تهیه و منتشر می کند معتقد است که آزادی مطبوعات در هند روز به روز کاهش می یابد.
این سازمان، هند را در فهرست آزادی مطبوعات در سال ۲۰۱۷ در رده ۱۳۶ و در سال ۲۰۱۸ در رده ۱۳۸ قرار داده است.
در گزارش این سازمان گفته شده است که هندوهای ملی گرا در هند سعی دارند که همه موضوعاتی که به زعم خود ‘ افکار ضدملی' تلقی می کنند از صفحات رسانه ها و روزنامه ها محو کنند و به همین دلیل حس خودسانسوری در رسانه های عمده روز به روز افزایش می یابد.
در این گزارش آمده است که هند همچنان یکی از خطرناکترین اماکن در جهان برای کار خبرنگاری است بطوریکه خبرنگاران در این کشور بطور مرتب بخاطر انجام وظیفه خود تهدید، اذیت و حتی کشته می شوند.
خبرنگارانی که از افراد منتقد و یا صاحبان قدرت انتقاد می کنند در معرض خطر قرار می گیرند.
‘سیما گوها' یکی از خبرنگاران کهنه کار می گوید که آزادی مطبوعات در هند تنها بر روی کاغذ کامل است.
وی که برای روزنامه انگلیسی زبان تلگراف چاپ کلکته کار می کرد، افزود: ‘امروزه وضعیت اضطراری وجود ندارد ولی روزنامه ها و افراد نمی توانند از خط قرمز عبور کنند. مردم می توانند از دولت انتقاد کنند ولی کسی نمی تواند علیه مودی نخست وزیر ،امیت شاه رئیس بی.جی.پی. و یاسیاست های دولت انتقاد کند.
این روزنامه نگار گفت که مالکیت بیشتر نهادهای مطبوعاتیی در دست شرکت های بزرگ قرار دارد و این افراد جرئت انتقاد از دولت را ندارند.
وی، در تشریح وضعیت کانال های تلویزیونی در هند، گفت: ‘آزادی مطبوعات در هند اکنون تنها یک نام است و بیشتر کانالهای تلویزیونی به استثنای ان.دی.تی.وی. (NDTV) همانند نوکران دولت عمل می کنند. ان.دی.تی.وی. اکنون تحت فشار شدید دولت قرار دارد و خانه صاحب آن روی مورد تفقیش قرار گرفته و پرونده هایی علیه وی باز شده اند.'
وی افزود: ‘همه روزنامه ها، به استثنای تلگراف چاپ کلکته، نیز مطیع شده اند.
در میان رسانه های دیجیتالی تنها وایر(Wire) است که با جرئت تمام از دولت بی.جی.پی. و سیاستهای ضداقلیتی آن انتقاد می کند. اسکرول (Scroll) تنها رسانه دیجیتالی دیگر است که از بی.جی.پی. انتقاد می کند.
بنابه گفته سیما گوها، خبرنگاران هندی در برخی موارد جان خود را بر سر ابراز نظرات خود از دست می دهند بطوریکه یک گروه هندویی افراطی سال گذشته گوری لانکش را در بنگلور بخاطر نگارش مقاله هایی در حمایت از سکولاریسم به ضرب گلوله از پای در آوردند.
وی می گوید آزادی مطبوعات تنها زمانی وجود دارد که انسان از سیاستهای دولت پیروی کند.
مطبوعات در هند از تاریخچه ای غنی و عملکردی درخشان برخوردارند.
بیشتر رسانه های این کشورها از سوی شرکت های بسیار بزرگ و ثروتمند اداره می شوند که ریاست در آنها از نسلی به نسل دیگر به ارث رسیده است.
هند در حال حاضر ۷۰ هزار روزنامه و ۱۶۰۰ شبکه تلویزیونی ماهواره ای دارد.
این کشور بزرگترین بازار مطبوعات در جهان محسوب می شود و بیشترین مخاطبان روزنامه ها در آن زندگی می کنند. علیرغم توسعه رسانه های دیجیتال، خرید و خواندن روزنامه یکی از عادت های روزانه بسیاری از خانواده های هندی است و مانند سالهای دور، هنوز هم در این کشور صبح زود بسیاری از روزنامه های معتبر توسط دوچرخه به در خانه ها فرستاده می شود.
اولین روزنامه انگلیسی د رهند که هنوز هم تحت عنوان ‘تایمز' فعالیت دارد در قرن نوزدهم بینان نهاده شد. قبل از یک روزنامه به زبان بنگالی از سال ۱۷۸۰ منتشر می شد.
امروزه، حدود هزار عنوان روزنامه فقط به زبان هندی که تنها در بخش هایی از هند زبان رسمی محسوب می شود برای حدود ۸۰ میلیون مخاطب منتشر می شوند. این درحالیست که ۲۵۰ عنوان روزنامه انگلیسی زبان نیز حدود چهل میلیون مشترک نسخه کاغذی دارند.
آساق** *۱۶۰۰*۱۴۲۴**۱۶۶۳**