رمانی از نفیسی پس از حدود نیم قرن به چاپ مجدد رسید

مدیر انتشارات ماهریس روز شنبه در گفت وگو با خبرنگار فرهنگی ایرنا گفت: به دلیل گذشت بیش از ۴۵ سال از آخرین چاپ، نسخه ای از این رمان در بازار وجود نداشت و در آخرین چاپ «نیمه راه بهشت» هم نام ناشر ذکر نشده بود.
مجید بدرکوهی افزود: این رمان دارای تعداد زیادی لغات فرانسوی بوده و نگارش سختی داشت که متن آن به صورت کامل توسط محسن طباطبایی بازخوانی و اصلاح شد و توسط انتشارات ماهریس به چاپ رسید.
«نیمه راه بهشت» یک داستان اجتماعی، سیاسی و اقتصادی و به گونه ای تحلیلی از زمانه نویسنده است که قشرهای مختلف جامعه را بررسی کرده و رفتارهایشان را به سخره می گیرد. نویسنده از این طریق و با تصویرسازی جامعه در قالب اسامی مشابه در کتاب خود به تناقض گویی در ظاهرسازی رفتارهای قشرهای مختلف می رسد.
این کتاب در ۴۰۰ صفحه نگاشته شده و به شمارگان یکهزار و ۱۰۰ نسخه به قیمت ۳۸۰ هزار ریال روانه بازار خواهد شد و طرح روی جلد این کتاب اثر استاد فرهاد فخرالدینی است.
«مردم جهان سه گروه بیشتر نیستند؛ گروهی هستند که دانش و بینش و فضیلت را برای آن می خواهند که از آن، خود لذت ببرند و کام جان را شیرین کنند و در آغوش لذایذ معنوی روزگار را به خوشی بگذرانند و البته این گروه، شریفترین مردم جهانند.
گروه دوم کسانی هستند که هرگز از دانش و برتری اخلاقی لذت نبرده و در این میدان هم دعوی ندارند و مردمی بی آزارند که به سادگی می آیند و به سادگی می روند و زیانی به کسی نمی رسانند همچنان که سودی هم نمی بخشند.
گروه سوم مردمی اند میانه این دو گروه، یعنی کسانی که دعوی دانش و برتری دارند و اندکی هم در پی دانش می روند و تنها به برتری ظاهری به اندازه ای که مردم پی به باطن خبیث و پستشان نبرند قناعت می کنند و دانش را برای تامین منافع و زندگی مادی خود و التذاذ جسمانی و به عبارت دیگر سورچرانی و شکم خوارگی و حلق و جلق و دلق می خواهند و مطلقا این گروه خراج جامعه انسانی و سرچشمه همه بدبختی و تیره روزی ها هستند».
نفیسی تاریخ نگار، ادیب، نویسنده، محقق و شاعر مترجم ایرانی بود که ۱۸ خرداد ۱۲۷۴ شمسی در تهران متولد شد، وی فرزند میرزا علی اکبر ناظم الاحیا (معروف به ناظم الاحیا کرمانی) و از نوادگان حکیم نفیس بن عوض کرمانی، طبیب نامدار ایران در قرن نهم هجری بود.
سعید، تحصیلات سه ساله ابتدایی را در مدرسه شرق، یکی از نخستین مدارس جدیدی که پدرش تاسیس کرده بود گذراند و تحصیلات متوسطه را در مدرسه علمیه، تنها مدرسه ای که دوره متوسطه داشت در بهار ۱۲۸۸ در تهران به پایان رساند.
۱۵ ساله بود که برادر بزرگترش دکتر اکبر مودب نفیسی او را برای ادامه تحصیل به اروپا برد و تحصیلات خود را در شهر نوشاتل سوئیس و دانشگاه پاریس انجام داد و سال ۱۲۹۷ به تهران بازگشت.
این ادیب بزرگ ابتدا در دبیرستانهای تهران به تدریس زبان فرانسه پرداخت و سپس در وزارت فواید عامه مشغول خدمت شد، وی سال ۱۲۹۷ به گروه نویسندگان مجله دانشکده پیوست و در مدت یک ساله فعالیت این مجله با ملک الشعرای بهار همکاری داشت.
پس از آن در سال ۱۳۰۸ هجری شمسی به خدمت وزارت فرهنگ درآمد و علاوه بر تدریس زبان فرانسه در دبیرستانها، به کار ‌آموزش در مدارس علوم سیاسی دارالفنون، مدرسه عالی تجارت و مدرسه صنعتی پرداخت، پس از آن به تدریس در دانشکده های حقوق و ادبیات مشغول شد و به عضویت فرهنگستان ایران درآمد.
او که مسافرت های متعددی به شوروی داشت طی چهل سال آخر زندگی اکثر آثار روسی درباره ایران را گردآوری کرد، همچنین آثاری همچون ترجمه «آدام متیسکیه ویچ»، «ایلیاد، اثر هومر»، «پل و ویرژینی، اثر برناردن دوسن پیر»، «آرزوهای بر باد رفته، اثر انوره دو بالزاک»، «ادیسه، اثر هومر» و نیز نگارش کتاب هایی از جمله «آخرین یادگار نادرشاه – نمایشنامه – ۱۳۰۶»، «فرنگیس ۱۳۱۰»، «ستارگان سیاه – مجموعه داستان – ۱۳۱۷»، «آتش های نهفته – یا حسابها در نیامد – ۱۳۲۰»، «نیمه راه بهشت – داستان – ۱۳۳۲» و «گلچینی از دیوان سعید نفسی، ۱۳۳۳» برخی از آثار این نویسنده است.
نفیسی از بنیانگذاران مکتب نثر دانشگاهی است که از جمله ویژگی این نثر پیراستگی عبارات در لفظ و معنا بوده، به ‌طوری‌که نویسنده می‌کوشید، اندیشه خود را چنان ساده بیان کند که عبارات او از هر گونه پیچیدگی دور بماند و به جای زیورهای بیهوده لفظی، از استحکام دستوری بهره بگیرد.
وی را معمار نثر جدید معاصر ایران نامیده‌اند و این تبحر و چیرگی، ناشی از احاطه کامل وی به زبان‌های یونانی، لاتین، فرانسه، روسی، اردو، پشتو، عربی و فارسی است و ترجمه‌های کم‌نظیر استاد از زبان‌های بیگانه، معروفیت خاصی دارد.
بزرگترین خدمت استاد به زبان و ادب و فرهنگ فارسی، تصحیح و تنقیح متون قدیمی است که از گوشه‌های کتابخانه‌های جهان بیرون کشیده و روی آن‌ها با جدیت تمام کار کرده و به صورت کتاب عرضه داشته ‌است.
یکی از افتخارات استاد نفیسی، احیا و بنیانگذاری شیوه داستان‌نویسی تاریخ است که در آن‌ها روح وطن‌پرستی، سلحشوری و قهرمانی را تقویت کرده، جوانان ایران زمین را به حب وطن فرا می‌خواند.
نشان درجه اول علمی، نشان سپاس درجه اول، جایزه سلطنتی دربار ایران ۱۳۳۸ برای ترجمه آرزوهای بر باد رفته اثر بالزاک، نشان لژیون دونور فرانسه به خاطر سال‌ها پژوهش و کوشش در باب زبان و ادبیات فرانسه و تألیف نخستین فرهنگ لغات فرانسه به فارسی، نشان مخصوص واتیکان برای کتاب مسیحیت در ایران، عضویت آکادمی علوم فرانسه و نشان Palmes Acdemiques، نشان علمی افغانستان و جایزه بهترین کتاب سال از جمله جوایز نفیسی در عالم نویسندگی است.
نفیسی سالهای پایان عمر خود را در پاریس سپری کرد، وی که از بیماری آسم و قولنج رنج می برد در ۷۵ سالگی هنگامی که برای شرکت در نخستین کنگره ایران شناسان به ایران آمده بود، در آبان ۱۳۴۵ در تهران درگذشت، او را در تهران در کنار قبر پدرش و در آرامگاه «سر قبر آقا» پایین تر از چهارراه سیروس و مولوی دفن کردند.
فراهنگ**۳۰۰۹**۱۰۵۵