احیای بافت فرسوده

سرمقاله

در ابتدا باید پیش از هراقدامی باید کلمه بافت فرسوده را اصلاح کرد و اطلاق بافت فرسوده باید به «نقاط زایش شهری» تغییر یابد.
پیش از این که بافت‏های فرسوده را احیا کنیم باید تعدادی نهاد توسعه گر ایجاد کنیم. هنگامی که نهاد توسعه گر برای احیای بافت‏های فرسوده وجود ندارد، این احیا اتفاق نخواهد افتاد و این نقاط بحرانی است که مسایل مربوط به آن هنوز حل نشده است.
مدلی که شهرداری و دولت در راستای احیا و نوسازی بافت‏های فرسوده به کار گرفته است، اعطای تسهیلات نقطه ای است در حالی که در این مدل نه تنها افت اصلاح نمی‏شود بلکه یک نقطه از آن احیا و چند پلاک تجمیع می‏شود.
نهاد توسعه گر باید به طور یکپارچه یک طرح را برای آن بافت طراحی و متناسب با آن کل بافت را احیا کند. اگر این مدل پیاده سازی نشود، روند فعلی بافت‏های فرسوده تداوم پیدا خواهد کرد.
در حال حاضر در زمینه احیای بافت‏های فرسوده اقدامی انجام نشده و تنها به اعطای تسهیلات بسنده شده است. تنها لکه هایی در بعضی از این نقاط احیا شده اما عملا بافتی احیا نشده است. حتی تعدادی از معابر در بافت‏های فرسوده اصلاح نشده است و اگر حالت قدیمی آن حفظ می‏شد، زیباتر به نظر می‏رسید.
در تعریف بافت فرسوده مسایلی از قبیل ناپایداری، ایمنی ساختمان و… مطرح است اما در مجموع به لحاظ مساحت، ۲۵ درصد از شهر تهران دارای بیشترین بافت فرسوده است.