اما و اگرهای واردات خودرو

سرمقاله

متاسفانه عدم‌شفافیت در چگونگی واردات و مشخص نبودن برندها و مدل‌های خودروهای وارداتی در بازار، موجب بی‌اعتمادی به‌موضوعیت واردات شده است.
برای بهبود شاخص‌های خودرو در کشور نیازمند یک راهبرد کلان و علمی هستیم. خودرو در ایران به یک کالای سرمایه‌ای بدل شده و سایه سوداگری بر این بازار سنگینی می‌کند. بخشی از حل این مشکل به راهکارهای کلان اقتصادی باز می‌گردد. یک چنین راهکارهایی باید در دستور کار باشد و رویکرد مبتنی بر اصل قرار دادن تولید، پیش برود. وقتی هدایت سرمایه در ایران به سمت تولید باشد، رویکردهای سوداگرانه در حاشیه قرار می‌گیرند و زمینه تبدیل شدن خودرو به یک کالای مصرفی هم فراهم می‌شود.
شاید انتشار اخباری درباره واردات خودرو بتواند برای یک مقطع چند ماهه بر بازار اثرگذار باشد و تا حدی منجر به ریزش قیمت ها شود، اما مهم آن است که در واقعیت اتفاقاتی رخ دهد که ارز مورد نیاز برای واردات این بخش تامین شده و از نظر قانونی نیز سدی بر سر راه واردات ایجاد نشود. یا به عنوان مثال میان ارگان های مرتبط همکاری و هماهنگی لازم وجود داشته باشد.
واردات خودرو زمانی تاثیرگذار است که باتوجه به شرایط اقتصادی کشور مداوم بوده و به‌عنوان یک اصل در سیاست‌های کشور پذیرفته شود. نه اینکه مانند سال‌های اخیر بنا بر سلیقه مسئولان و متولیان امر، چندین بار با باز و بسته شدن درهای کشور، واردات ممنوع یا آزاد شود و فقط در برهه‌های زمانی کوتاهی واردات داشته باشیم.
زمانی که اعلام می شود مردم می توانند ارزی که در خانه دارند را برای واردات خودرو استفاده کنند بطور ناخودآگاه این پیام مخابره می شود که دولت ارز کافی برای واردات خودروهای کارکرده را ندارد. البته بسیاری نیز بر این باورند که واردات این خودروها در آینده به شرکت ها محول خواهد شد هرچند که زمان زیادی لازم است تا جزئیات اجرای این طرح مشخص شود.