سایت خبری تحلیلی کسب و کار استارت آپ | کارآفرینی | دانش بنیان | اقتصاد
به گزارش کسب و کار نیوز، زهرا عبیری با اشاره به آخرین جزییات تجارت ایران و ونزوئلا، گفت: همکاری‌های دو جانبه ایران و ونزوئلا در بخش‌های انرژی، علمی و فناوری، بهداشتی و دارویی، آموزش، کشاورزی و گردشگری، پتروشیمی، صنعتی و تجاری است.
وی با اشاره به قراردادهای انرژی برای بهبود سیستم برق ونزوئلا، اذهان کرد: ارسال دارو به‌ویژه در خصوص بهبود و درمان سرطان، تبادل همکاری‌های علمی، سرمایه گذاری بیش از ۴۰ شرکت ایرانی در ونزوئلا، تصویب پروتکل‌هایی که به منظور پیشبرد فرآیند مبادله محصولات با منشا حیوانی و گیاهی است.
این مقام مسئول ادامه داد: در سند توافق ۲۰ ساله که بین ایران و ونزوئلا در خرداد سال جاری در سفر مادورو به تهران امضا شد؛ همکاری‌های پیش روی دو طرف برای ۲ سال آینده ترسیم شده است. این دو کشور نفتی تحت تحریم آمریکا هستند که هر دو نیز عضو اوپک هستند و می‌توانند همکاری موثری برای بی‌اثر کردن تحریم‌ها داشته باشند. ونزوئلا بیش از ۳۳ میلیون هکتار اراضی قابل کشت و با آب فراوان دارد و با این حال موانع مختلفی در این مسیر وجود دارد.
عبیری با اشاره به موانع پیشروی تجارت بین دو کشور، خاطر نشان کرد: بعد مسافت، ضعف تکنولوژیک، نبود ابزارآلات صنعتی ازجمله موانع شناخته شده است. ضعف‌هایی که باعث شد بخش قابل توجهی از زمین‌های کشاورزی این کشور بکر و دست نخورده باقی بماند.
وی در پاسخ به این پرسش که آیا در زمینه تهاتر کالا با ونزوئلا اقدام علمی صورت گرفته است؟ گفت: ظرفیت‌ها و قابلیت‌های منحصر به فردی در این زمینه وجود دارد که با برنامه‌ریزی توسط دولت امکان استفاده از این ظرفیت‌ها فراهم می‌شود و باید در این راستا اقدامات دوجانبه و هدفمند براساس سیاست‌ها و راهبردهای کلان انجام شود. صادرات خدمات فنی مهندسی، تکنولوژیکی و میعانات گازی به کشور ونزوئلا و استفاده از خاک حاصلخیز و منابع قابل توجه آب ونزوئلا در زمینه کشت محصولات استراتژیک ذرت، سویا و دانه‌های روغنی دارای شرایط مناسبی است که در این راستا باید تدابیر لازم و تلاش وافر در خصوص بهره‌گیری از شرایط این کشور فراهم شود.
رئیس اداره آمریکای سازمان توسعه تجارت با اشاره به تجربیات در تولید انواع محصولات کشاورزی و کالاهای اساسی، افزود: وجود مزیت رقابتی کالاهای کشاورزی نسبت به تولیدات کشورهای همسایه ونزوئلا، باید زمینه حضور و عرضه توانمندی‌های ایران را، با ایجاد تسهیلات مناسب، در کشور ونزوئلا و نیز منطقه آمریکا لاتین فراهم کرد. انجیر، کشمش، پسته، زعفران و فرآورده‌های متعدد دیگری با کیفیت مناسب در ایران تولید می‌شود که به دلیل دارا بودن مزیت‌های رقابتی بسیار مناسب نسبت به سایر کشورهای جهان، فرصت همکاری تجار و فعالان اقتصادی دو کشور را فراهم خواهد کرد.
وی در پاسخ به این پرسش که صحبت‌هایی در خصوص صادرات خودرو به ونزوئلا مطرح شده است چه خودروهایی قرار است صادر شود؟ گفت: طی نهمین اجلاس کمیسیون مشترک همکاری‌های اقتصادی که ۲۲ تا ۲۴ آبان در تهران برگزار شد توافق کردیم که بیش از صد هزار خودرو از ایران به ونزوئلا طی مدت پنج سال صادر شود. در روزهای گذشته ۱۰۰۰ دستگاه از خودروهای سایپا به ونزوئلا صادر شد و در حال برنامه‌ریزی برای ارسال ۲ هزار دستگاه دیگر هستیم. این محموله هزار دستگاهی خودرو، بعد از دریافت بخش بیشتری از مبلغ خودروها به کشور ونزوئلا صادر شده است.
عبیری با اشاره به قراردادهای تنظیم شده در بخش خدمات پس از فروش و قطعات یدکی، اذهان کرد: درخواست ۲۰۰ هزار دستگاهی محصولات سایپا از سوی ونزوئلا، دو طرف خواهان راه‌اندازی مجدد خط تولید خودروهای سایپا در این کشور هستند و به زودی خط تولید خودرو ونیراتو، در این کشور مجددا راه اندازی خواهد شد.
این مقام مسئول حجم تجارت ما با ونزوئلا را بالغ بر یک میلیارد دلار دانست و افزود: پیش بینی می‌شود تا پایان سال تجارت بین این دو کشور به ۲ میلیارد دلار برسد. نکته‌ای که در خصوص آمار مبادلات تجاری با ونزولا باید توجه داشت این است که عمده مبادلات در خصوص صدورخدمات فنی ومهندسی به این کشور و همکاری‌های نفتی و پتروشیمی است.
به گفته وی؛ در سال‌های گذشته بیشتر همکاری‌ها در قالب پروژ‌ه‌های ساختمان سازی، آردسازی، ایجاد کارخانه لبنیات، کارخانه سیمان، کارخانه شن، کارخانه پلاستیک و …. از این دست بوده و کمتر به‌صورت صادرات کالایی بوده است.
عبیری با اشاره به عمده مشکلات تجار ایرانی برای تجارت با ونزوئلا، خاطر نشان کرد: یکی از عمده‌ترین مشکلات تجار نبود خط منظم کشتیرانی است که چون در گذشته تجارت ما با ونزوئلا تجارت کالایی نداتشتیم محسوس نبود و امروزه باتوجه به پتانسیل‌ها و ظرفیت‌هایی که در صدور کالا به ونزوئلا و متقابلا واردات مواد اولیه و مواد معدنی از آن کشور وجود دارد، لازم است خط کشتیرانی منظم ایجاد شود؛ همچنین نباید از بعد مسافت و نبود شناخت کافی تجار از ظرفیت‌ها و پتانسیل‌های تجاری دو طرف غافل شد.
