بی رغبتی بانکها به تسهیلات دهی

سرمقاله

بانکداری در کشور ما فقط مختص خود ایران است. بانکداری به معنای واقعی و مورد قبول جامعه بین الملل با سیستم بانکی ایران کاملا تفاوت دارد. به عنوان مثال در کره جنوبی، بانکهای خارجی در بانکهای داخلی این کشور سرمایه گذاری می کنند. چراکه پول در دنیا زیاد است و سرمایه گذار برای آن نیست، در این کشور با سود حداقلی سرمایه گذاری های بسیاری انجام
شده است.
در نظام بانکی ما نه نرخ سود آزاد است نه نرخ تسهیلات. سودی که بانکها از سپرده گذاری مردم می گیرند ۱۸ درصد است که باید در تسهیلاتی که به بنگاه های اقتصادی می پردازند نیز همان سود ۱۸ درصد را دریافت کنند. این اقدام هیچ سودی برای سیستم بانکی ندارد و با صرفه نیست. بانک هم خیریه نیست که انتظار داشته باشیم تمام مشکلات مالی در تمامی حوزه ها را تقبل کند. سیستم بانکی باید منابع را جمع آوری کند، تخصیص دهد و سود بگیرد. زمانی که این همه تکالیف به بانکها تحمیل می شود و اگر در پرداخت آن کوتاهی شود، توبیخ در کار است مشخص است در این بین بنگاه اقتصادی سهمی
نخواهد برد.
با این تفاسیر رغبتی برای پرداخت تسهیلات به بنگاه های اقتصادی وجود ندارد. تکالیف دستوری هم تمامی ندارد. انواع وام ها اعم از وام ازدواج، مسکن، فرزند آوری و… برای نظام بانکی کفایت می کند. از سوی دیگر با این اتفاقات، بانکها از رقابت و بانکداری کردن دور شده و به سمت شرکت داری می روند. تسهیلات را هم به شرکت های خود می دهند. هر چند آمار ۴ درصدی تخصیص تسهیلات به بنگاه‌های اقتصادی نیز ابهاماتی دارد. به نظر می رسد این آمار از نمونه های خاصی استخراج شده است. چراکه اگر واحدهای متعلق به بانکها هم در این آمار لحاظ می شد آمار تغییراتی پیدا می کرد. این درست نیست که تمام نگاه ها سمت این باشد که بانک تسهیلات بدهد. این برداشت نادرست و غلط است.