ضرر تولید از بنگاه داری بانک ها

سرمقاله

کار موسسات مالی و سیستم بانکی واسطه گری مالی است. یعنی سیستم بانکی پول را می گیرد و به متقاضی وام می دهد. کار این موسسات این نیست که سرمایه گذاری و بنگاه داری انجام دهد و املاک و مستقلات راه اندازی کند. اما این اتفاق چندین سال است که در کشور و سیستم بانکی افتاده است. بنابراین منابع بانکی به جای اینکه به سمت تولید برود به سمت انبوه سازی، برج سازی و تجاری سازی رفته است. همچنین به جای انتقال این پولها به سمت طرح های خرد و تولید برود صرف سرمایه داری موسسات مالی شده است. بنگاه‌های کوچک و متوسط هم به همین دلیل ورشکسته شده و در گردش مالی کم می آورند.
افزایش بیکاری هم نتیجه دیگر این اتفاقات است. بانکها با شراکت در پروژه های کلان سود کلانی می برند و دردسرهای کاغذ بازی اعطای وام به تولید و طرح های خرد را نیز ندارند. املاک مازاد بانکها یکی از سودهای این اتفاق برای سیستم بانکی است. این موسسات هیچگاه حتی با اجبار نیز حاضر به انتشار اموال و مستقلات خود نیستند.
برای اصلاح این فرآیند می بایست تمامی مدیران بانکی و هیات مدیره ها بازنگری شود و افرادی در راس کار قرار بگیرند که به جای منافع بانک به فکر منافع تولید باشند. در این بین انتقاداتی هم به عملکرد بانک مرکزی وارد است. چرا بانک مرکزی تحت سلطه سیستم بانکی است و کاری به کار این موسسات ندارد. این فرآیند باید اصلاح و بازنگری شود. به جای اینکه همواره از ضرورت استقلال بانک مرکزی از دولت صحبت شود باید استقلال بانک مرکزی از سیستم بانکی بررسی شود.
از طرفی دیگر مسئولان اجرایی باید اقتصاد مقاومتی و بندهای مربوط به تولید را جلوی چشم خود بگذارند تا اقتصاد به یک سروسامان برسد. اختصاص پول به بخش تولید بدون بررسی مانند ریختن یک لیوان آب در کویر است در حالی که اگر این هزینه در جای درستی صرف شود به میوه تبدیل خواهد شد. ما با اصول غیراقتصادی رفتیم تعادل را بر هم زدیم و اکنون می‌خواهیم با اصول اقتصادی کار را درست کنیم که این کار سختی خواهد بود، اما شدنی است. دولت اگر می‌خواهد بنگاه‌ها را از رکود خارج کند، باید انرژی بگذارد و بنگاه‌هایی را که فعالیت تولیدی ندارند از فهرست حمایتی خود خارج کند.