کمبود نقدینگی، معضل تولید

سرمقاله

راهکارهایی که در ایران برای کنترل قیمتها و تنظیم بازار ارایه و اجرایی می شود در هیچ جایی از دنیا قابل مشاهده نیست. اینکه بخواهیم قیمت تولیدکننده را بر روی کالاها درج کنیم نیازمند در نظر گرفتن نکات بسیاری برای موفقیت در تحقق آن است. زمانی که یک کالا در تهران تولید می شود و برای ارسال آن به دیگر نقاط کشور هزینه حمل و نقل گرفته می شود چطور می توان از موفقیت طرح درج قیمت تولیدکننده روی کالا اطمینان داشت. همچنین قیمت مواد اولیه تولید در تهران و دیگر شهرها با هم تفاوت دارد و موجب تغییر قیمت در قیمت تمام شده کالا می شود.
باید جزئیات بیشتری از این طرح اعلام شود تا ابهامات آن برطرف و چگونگی اجرای آن مشخص شود. آن موقع می توان میزان تاثیرگذاری آن را بر روی بازار و قیمتها مشاهده کرد. از طرفی دیگر موضوع توجه به بازار و استفاده از مکانیزم بازار یک مفهوم عمومی است که همیشه کسانی که به اقتصاد بازار و اقتصاد آزاد اعتقاد دارند براین باور هستند مبنای اولیه باید اعتماد به بازار باشد مگر اینکه بازار به دلایل مختلف هیجانی یا محیطی شکست بخورد که لازم است دولت در آن دخالت های کوتاه مدتی داشته باشد. امروز بزرگترین مشکل تولید نقدینگی است و اگر بخواهیم اصلی‌ترین معضل این بخش را بیان کنیم، تماما در کمبود نقدینگی خلاصه می‌شود. لازم است مسولان بر این موضوع تمرکز کند تا بتوان قیمت تمام شده کالاها را کاهش داد. از این طریق قدرت مصرف کننده افزایش پیدا می کند و راهکارهایی که امروز برای کنترل بازار رونمایی می شود دیگر نیاز نیست.
در حال حاضر با توجه به شرایط تحریمی و افزایش نرخ ارز، نیاز بنگاه‌ها به نقدینگی سه برابر شده است و همین معضل با توجه به موانعی که شبکه بانکی برای تامین مالی تولید ایجاد کرده است، بیشتر به چشم می‌آید. معاملات نقدی شده و کمتر کسی به حساب اعتبار تولید کننده نیاز وی را پاسخ می‌دهد و تا پول نقد نباشد، معامله‌ای در کار نیست. همین عامل موجب افزایش قیمتها شده است. بنابراین لازم است برای جلوگیری از افزایش قیمتها به جای سیاست های دستوری و آزمایشی به تولید و تامین مالی آن توجه شود. طی این سال‌ها کارهای مطالعاتی زیادی در رابطه با موانع تولید انجام شده و فقط نیاز است که این موانع رفع شوند. چرا که در صورت عدم تقویت اقتصاد کشور همیشه زمینه برای اعمال تحریم و زور از سوی سایر کشورها فراهم خواهد بود.