ساز و کار اخذ مالیات از مسکن

سرمقاله

مالیات ستانی از خانه های بالای ۱۰ میلیارد تومان قبل از اینکه سود ریالی و مادی برای خزانه دولت داشته باشد ایجاد تنش و بازار روانی کاذب خواهد شد و آسیب های جدی به به بازار و اقتصاد مسکن وارد می کند. بهتر بود این نوع مالیات ستانی ابتدا به صورت پایلوت و آزمایشی در مناطقی از پایتخت اجرایی می شد نه اینکه از همان ابتدا و به صورت قطع در بودجه گنجانده شود. مناطقی که این مدل خانه های بالاتر از ۱۰ میلیارد تومان در آنها وجود دارند کاملا معلوم و مشخص است. بنابراین این مالیات ستانی می بایست برای اطمینان از تحقق آن، در این مناطق به صورت پایلوت اجرایی می شد و پس از حصول نتیجه به تمام مناطق تهران، دیگر استان ها و شهرها تسری پیدا می کرد.
از سوی دیگر سازوکار شناسایی، دریافت مبالغ و حتی برنامه ریزی برای محل هزینه کرد این درآمدها هم می بایست در حوزه اقتصاد مسکن مشخص شود. به هر حال این طرح هنوز در در حد یک انشاء است و نه اصلاحی در آن انجام شده و نه حتی خوانده شده است. هنوز برداشت مشخصی از آن وجود ندارد و مشخص نیست آیا این طرح سودی خواهد داشت یا خیر. طرح هایی متکی به تهدید، موجب امتناع مردم از حضور در حوزه اقتصاد مسکن خواهد شد. اگر می خواهیم مردم را از سوداگری در بازار مسکن خارج کنیم راه حل این نیست.
از طرفی دیگر اما علاقمند هستیم که مالیات ستانی از تمام فعالان اقتصاد مسکن دقیق و علمی انجام شود. اما راه حل این موضوع انتخابی نیست. اینکه برای مسکن بالای ۱۰ میلیارد تومان مالیات داشته باشیم و برای کمتر از آن نداشته باشیم، درست و مناسب نیست. سازوکار تعیین شده باید هویتی مستقل داشته باشد تا درآمد حاصل از آن به اقتصاد مسکن باز گردد. این طرح می بایست به توسعه مسکن و املاک منجر شود. همچنین این طرح نباید باعث ایجاد تنش شود و گریز سرمایه های واقعی ساخت مسکن را رقم بزند. هنگامی که از سیاست های تنبیهی سخن به میان می آوریم باید در کنار آن سیاست های تشویقی نیز وجود داشته باشد. باید امنیت سرمایه گذاری در بخش اقتصاد مسکن را تضمین کنیم. اینکه فقط مردم و سرمایه گذار را بترسانیم عواقب آن برای اقتصاد مسکن خوب نیست.