خطر کاهش سطح اشتغال در کشور

 اجاره بها، هزینه رفت و آمد و بسیاری از هزینه ها در تهران با شهرستان ها متفاوت است. نمایندگان کارگران و کارفرمایان در تهران هستند و تصمیماتی می گیرند و بعد این روش برای تمام ایران اعمال می شود. زمانی که دستمزد کارگران با توجه به هزینه های تهران محاسبه می شود در بسیاری از شهرهای کوچک کارفرمایان نمی توانند با آن دستمزد کارگر استخدام کنند و ترجیح می دهند به سراغ نیروهای غیررسمی بروند که دارای بیمه نیستند. حقیقت این است که هزینه های زندگی در شهرهای مختلف ایران با هم متفاوت است. ما باید تلاش کنیم که دستمزد را با توجه به هزینه های هر منطقه تعیین کنیم. به این ترتیب شانس اشتغال کارگر بیشتری را در کل کشور خواهیم داشت. اگر ما با هزینه های تهران دستمزد تعیین کنیم و این را به تمام کشور بدهیم خیلی از شهرها و روستاهای کوچک و مناطق دورافتاده با این نرخ ها نمی توانند کارگر استخدام کنند و فرصت اشتغال از دست می رود زیرا تولید غیراقتصادی می شود. این است که ما بایستی در این مورد یک کار اساسی انجام بدهیم و به سراغ دستمزدهای منطقه ای برویم. دستمزدهای منطقه ای واقع بینانه تر است و کارفرمایان می توانند نیروهای خود را تحت پوشش تامین اجتماعی ببرند. از طرفی تعیین حداقل حقوق به روش فعلی موجب کاهش سطح اشتغال رسمی کشور خواهد شد.