عدالت آموزشی حلقه گمشده کشور

در گذشته این دسترسی ها و زیرساخت ها معمولا از طریق جاده و معلم بود چون در گذشته محل جغرافیایی مانع دسترسی به امکانات آموزشی می شد. به همین دلیل همیشه می گفتند مهم نابرابری های جغرافیایی را باید برطرف کنید تا معلمان بتوانند از طریق جاده به مدارس برسند؛ ولی پس از اینکه اینترنت آمد این مساله در بسیاری از کشورها حل شد؛ تا جایی که در چند سال گذشته سازمان ملل طرح «هر بچه، یک لپ تاپ» را پیش برد تا بسیاری از مناطق حتی آفریقایی که صعب العبور بودند از طریق همین لپ تاپ و اینترنت به آموزش دسترسی پیدا کنند. این برنامه نه تنها نابرابری آموزشی را کاهش داد، بلکه نابرابری های درآمدی را نیز کاهش داد. شاهد این امر زمانی بود که بچه ها لپ تاپ را به خانه بردند و این مساله باعث شد که خانواده ها اطلاعات بیشتری پیدا کنند. الان همان مساله است و ما به امکانات زیرساختی احتیاج داریم و این امکانات زیرساختی طبق محاسبه ای که شده در حدود ۶ هزار میلیارد تومان هزینه داشته که اگر این افراد و کسانی که در مناطق محروم هستند دسترسی یه این امکانات داشته باشند طبق تحلیل محققان و اقتصاددانان امکان دسترسی به این امکانات وجود دارد؛ ولی اولویت بندی دولت در بودجه اولویت بندی درستی نیست و نتوانسته این امکان را فراهم کند. تا این تامین هم انجام نشود، این نابرابری وجود دارد و مشکل این است که این نابرابری عمیق تر هم می شود. به طور مثال در بسیاری از کشورها کسانی را می گویند به مدرسه بیایند که دسترسی به این امکانات ندارند؛ ولی در کشور ما متاسفانه خانواده ها هم فرزندان خود را به دلیل نگرانی از بابت امن بودن محیط نمی فرستند و هم توان دسترسی به این امکانات را ندارند. این مساله در دانشگاه ها نیز دیده می شود. خیلی از دانشجویان اذعان دارند که در شهرهای خود دسترسی به اینترنت ندارند و این مساله نابرابری های محیطی یا جغرافیایی را تشدید می کند و بایستی حداقل بعد از کرونا ببینیم که می توان این افراد را آموزش های فوق العاده داد که این عقب افتادگی را جبران کنند که البته بعید به نظر می رسد و همچنین زمان را از دست می دهند. این در حالی است که به راحتی می توانند کتاب ها را دیجیتالی کنند و در دسترس همه قرار دهند. خود دیجیتال کردن و دسترسی به فضای مجازی از دو دهه پیش که انقلاب اینترنتی شروع شد یکی از محورهایی بود که هر کشور دارنده اش می توانست میان بر به توسعه بزند بدون اینکه امکانات راه و مدرسه درست شود همان امکاناتی را داشته باشند که در شهرها دارند. در حال حاضر بسیاری از شهرهای بزرگ کارمندان خود را دورکار کرده اند. بنابرایت این مساله نشان می دهد این افراد به امکانات دسترسی داشته اند و چون این امکانات را در مناطق روستایی نیز دارند ترجیح داده اند که مناطق زندگی خودشان را از شهرها به روستاها منتقل کنند. تعداد زیادی در اروپا روستانشین شده اند ولی هیچ فرقی نمی کند برای فرد که در روستا زندگی کند تا شهر. این امکانات می تواند در روستاها سطح هزینه ها را برای آن مناطق پایین هم بیاورد. ولی متاسفانه ما در این زمینه تلاش چندانی نکردیم و خیلی از مسئولان دنبال این هستند که دسترسی به اینترنت را محدودتر هم کنند.