فرصت و تهدید توافق ایران و چین

در هر کشوری سرمایه گذاری منطقی انجام شود باعث رشد آن کشور می شود؛ ولی اگر این همکاری در چارچوب فروش محصول باشد یا طرف چینی بخواهد که ما واگذاری هایی داشته باشیم، به صورت وام یا به صورت های دیگری باشد که ایران نقش زیادی در آن ها نداشته باشد، رشدی ایجاد نمی شود. به نظر می رسد در بخش صنعتی درهای دیگر به روی مان بسته شده است. این در حالی است که خیلی از واردات ما در بخش های صنعتی، مواد اولیه و تجهیزات از چین انجام می شود. به طور مثال در صنعت آسانسور اگر شرکت های چینی سرمایه گذاری کنند و این سرمایه گذاری به گونه ای باشد که کارخانه هایی ایجاد و تولیداتی انجام شود و نیروهای زبده ایرانی در این صنایع استفاده شوند ما این قابلیت را در این صنعت داریم که هاب منطقه شویم و از اینجا صادراتی انجام شود. بنابراین ارزش افزوده هم برای ما خواهد داشت و می توانیم بازارهای جدیدی پیدا کنیم  و رشد ایجاد می شود. ولی اگر فقط صرف یک سری واگذاری ها باشد عملا سودی برای ایران نخواهد داشت. به طور مثال گفته می شود ماهیگیری در دریای عمان و خلیج فارس به چینی ها واگذار شده؛ اما نقش ایران در آن چه بود؟ فقط گرفتن یک اجاره بها؟ چنین توافق هایی حتی به ضرر ایران خواهد بود؛ ولی اگر سرمایه گذاری باشد و اشتغالزایی ایجاد و صادرات در کنار آن انجام شود و رشد اقتصادی برای ایران ایجاد کند خیلی هم خوب است. اگر بتوانیم از این قرارداد درست استفاده کنیم و در استفاده از آن هوشمند باشیم شاید بتوانیم رشد کنیم. فراموش نکنیم که طرح این مساله شاید به نوعی یک بازی سیاسی باشد تا مسائلی را مطرح کنند که به گوش رقبای چین برسد که ایران می خواهد با چین قرارداد ۲۵ ساله ببندد. شما کجایید؟