پاشنه‌ آشیل کسب‌وکارهای اینترنتی در ایران

سرمقاله – 
ارقامی که برای خرید نام دامنه پرداخت می‌شود، رقم‌های در ظاهر کوچکی است. به‌طور مثال فرض کنید با ۷ تا ۱۰ دلار، کار مالی خیلی از دامنه‌ها و جابه‌جایی آن را بتوان انجام داد؛ ولی نکته‌ای که وجود دارد، این است که همین کار نیز طبق قانون ممنوع است و اتفاقی که می‌افتد، این است که یک دومینی که در ظاهر ممکن است هزینه سالانه آن حدود ۱۰ دلار باشد (حدود ۱۳۰ هزار تومان) ارزش معنوی آن در کشور ممکن است به میلیاردها تومان برسد مانند اتفاقی که امروز در مورد آپارات افتاده است و به همین دلیل قیمت‌گذاری درباره دامین آپارات را به‌راحتی نمی‌توان انجام داد زیرا روی این کار برندینگ انجام شده و به قولی، نماینده کسب‌وکار و یک گزینه بسیار بزرگ است. این مورد از مواردی است که پاشنه آشیل کسب‌وکار در ایران است زیرا خیلی از کسانی که سال‌های دور، کسب‌وکار خود را شروع کردند طبیعتاً با دامین‌های com. شروع کردند. همچنین کسانی که نظرشان این بوده که در سطح بین‌المللی فعالیت خود را ادامه بدهند نیز دومین‌هایی که خریدند، دامین‌های ir نیست؛ یعنی غیر از ir است که داخل ایران ثبت می‌شود. بنابراین ممکن است این اتفاق به سمتی برود که اینها این دامنه‌ها را آزاد کنند یا امکان انتقال آن نباشد و یک کسب‌وکار کلاً آسیب ببیند. اگر در حال حاضر در این خصوص در سطح دولت مذاکره‌ای اتفاق نیفتد یا کسانی که دست‌اندرکارند، راهی پیدا نکنند، افرادی که کار برندینگ انجام داده‌اند باید بسیار سریع به فکر این باشند که دامین‌های خود را داخل کشور بیاورند که البته این در خیلی از موارد امکان‌پذیر نیست و شاید عقلایی هم نباشد؛ ولی انتخاب بین شرایط بد و بدتر است. اگر این قضیه به سایر کسب‌وکارها نشت کند، کسب‌وکارهای بسیار زیادی مجبورند که با تمام گذشته خود خداحافظی کنند و تمام سرمایه‌گذاری و برندسازی‌ای که این کسب‌وکارها کردند متاسفانه از بین می‌رود. کشورهای اروپایی نیز طبیعتاً از همین قوانین استفاده می‌کنند. حالا شاید مقاومت وجود داشته باشد یا شاید دامین‌هولدری در روسیه بتواند این کار را انجام بدهد، شاید دامین‌هولدری در چین بتواند این کار را انجام بدهد؛ ولی فکر نمی‌کنم اروپایی‌ها نیز زیر فشار آمریکا بتوانند در این زمینه مقاومت کنند. اگر در سطح دولت بشود از یک کشوری که دامنه‌های بین‌المللی ما را نگه می‌دارند گارانتی بگیرند (غیر ir) شاید بشود چند وقتی به این صورت فرصت گرفت. در غیر این صورت این فشار درباره تمام دامین‌هولدری که آمریکای شمالی هستند یا اروپایی، ممکن است به حدی برسد که دامین‌ها را آزاد اعلام کنند. منظور مذاکره با شرکت‌هایی است که بتوانند گارانتی بدهند که بتوانند در زمان تحریم این کار را انجام بدهند چون در حقیقت ما در حدود نزدیک به ۱۷ سال است که تمام کسانی که در ایران دارند دامنه‌های‌شان را نگهداری می‌کنند به اسم ایران ثبت نکردند. یعنی معمولا به اسم یک آدرس‌هایی خارج از کشور ثبت کردند که رد آنها قابل شناسایی نباشد. این اتفاق، اتفاق جدیدی نیست و سابقه‌دار است و نزدیک به ۱۷ سال است که افراد برای اینکه از دامنه‌های‌شان نگهداری کنند به آدرس‌های غیرواقعی ثبت کردند. این موضوع که آنها چگونه درباره «آپارات» به این مساله دست پیدا کردند و اصل موضوع را زیر سوال برده‌اند در آینده حتماً تحلیل خواهد شد؛ اما اگر این روش را ادامه بدهند، ممکن است با روش‌هایی متوجه شوند که خیلی از دامین‌ها (شاید بیش از ۱۰۰ هزار دامین) که کسب‌وکاری نیز با آن انجام می‌شود و توسط ایرانی‌ها ثبت شده؛ ولی عملاً آدرس و مشخصات ثبت‌کننده واقعی نباشد.