پهلوان جاویدان

به گزارش کسب و کار نیوز، همه فیلم ها را نمی شود با چشم دید، نمی شود که قلب لمسشان نکند، نمی شود همراهشان نشد با دل و جان.
صحبت از برخی از اسامی و نام و یادها، صحبت از عمق وجود و ریشه و جان خودمان دارد، به همین دلیل همراهیشان بر صفحه نقره ای بیش از آن که برانگیزاننده عقل و منطق باشد، همراهی است با احساسات.
فیلم زندگی و روایت مستندگونه زندگی و مرگ غلامرضا تختی به نویسندگی و کارگردانی «بهرام توکلی» (تولید ۱۳۹۷) دقیقا از همین دسته آثار است؛ فیلمی که از همان اولین روز اکران در جشنواره فیلم فجر توانست نظر مثبت مردم را جلب و جذب کند و تا به امروز همچنان در جمع فیلم های محبوب مردمی که شانس اصلی بردن سیمرغ بهترین فیلم هستند، باقی بماند.
علاوه بر مستند بودن و ارائه داده های تاریخی که شاید مردم کمتر از آنان اطلاع داشته اند، خود نقش اول و سوژه اصلی داستان، سوژه ای مردمی و ریشه دار در ذهن و نظر هر ایرانی است و به همین دلیل این فیلم در بدو امر و حتی پیش از اکران، شانس به دست آوردن دل و نظر مردم را داشت.

**پهلوان نسل ها
یکی از بهترین ویژگی های فنی فیلم تختی را می توان در چهره پردازی و انتخاب بسیار خوب بازیگران دید. برای هر مرحله از زندگی تختی انتخاب بازیگران، گریم و صداگذاری آن قدر خوب است که شما تصور کنید نه تنها مراحل رشد یک فرد ثابت را می بینید بلکه انگار خود تختی را می بینید.
در کنار این عوامل، مکان فیلمبرداری و لوکیشن ها را نمی توان نادیده گرفت. این صحنه سازی های فوق العاده در ترکیب با اسناد تصویری تاریخی که به تناوب ارائه می شوند و در پاره ای از موارد فیلم را در سویه ای مثبت به سمت نوعی مستند سوق می دهد، همراهی مخاطب با فیلم و داستان را به اوج می رسانند.
بیان مسائلی کمتر صحبت شده مانند داستان عشق جوانی تختی، فعالیت های سیاسی و اجتماعی پررنگ او، نقش و حضور تختی در زلزله ۱۳۴۱ بوئین زهرا، مراوداتش با بزرگان تاریخ معاصر ایران و دلیل و نوع مرگ تختی را که جزو واقعیات تاریخی یک سده ی اخیر در ایران است، می توان از جذابیت های فیلم عنوان کرد.

**ناگفتن بهتر از نیمه گفتن
اساسا بارها شنیده ایم که نصفه و نیمه مطرح شدن حرفی بدتر از مطرح نشدن و ناگفته ماندن آن است؛ این حرف شاید به بهترین وجه گویای این ساخته کارگردان و نویسنده اثر باشد. چرا که حرفی را می زنند و حرفهایی را نمی زنند و بیینده را در ابهامی ناخوشایند باقی می گذارند.
یکی از نقاط ضعف این فیلم که در روایتی مستندگونه ما را به حال و هوای سال های دهه ی ۳۰ و ۴۰ یعنی سال های درخشان اوج گرفتن و البته فرود زندگی غلامرضا تختی می برد، این ارائه ی ناقص اطلاعات است.
در برخی قسمت ها شاهد نصفه و نیمه بیان شدن واقعیات و جریان ها هستیم. اوج این ارائه ناقص در مورد زندگی خانوادگی و ازدواج تختی رخ می دهد؛ جایی که بیننده هاج و واج باید از سرنخ هایی که فیلم به او نمی دهد، به نتایجی برسد؛ یعنی در جایی که راوی می گوید: به دلیل اینکه تختی علاقه ای نداشته از زندگی شخصی اش حرفی بزند، او هم به این عقیده احترام می گذارد و از این قسمت صرف نظر می کند.
این توجیه اصلا منطقی و قابل قبول نیست چون گاهی این شیوه بیان بیشتر به شخصیت آسیب می زند چرا که نتیجه گیری را به مخاطب واگذار می کند و مسوولیتی در قبال بدترین تفاسیری که ممکن است ازاین سبک ناقص ارائه اطلاعات ایجاد کند، ندارد.

**فیلمی که باید دید
«مسعود فراستی» درباره این فیلم می گوید؛ «این فیلم بهترین فیلم بهرام توکلی است اما فیلم بدی است» و دلیل این صحبت نواقص عمده ای است که وی چه به لحاظ تکنیکی و چه محتوایی به فیلم وارد می داند. فراستی انفعال غلامرضا تختی و عدم کنشگر یا کنش مند فعال بودنِ وی و ارائه تصویری غریبه و عجیب و غریب را از جنوب شهر، نمودهایی از بدقوارگی فیلم می داند.
از طرف دیگر برخی از منتقدان و به ویژه نظر مردمی این فیلم را یکی از بهترین فیلم های دوره سی و هفتم جشنواره می دانند. در این بهترین بودن البته همانطور که ذکر شد نباید محبوبیت سوژه و شخصیت نقش اول را از یاد برد.
صحبت و نقد از فیلم اما همیشه و همواره ترکیبی از نظر و سلیقه ی شخصی و زاویه دید نویسنده نسبت به موضوع است. به همین دلیل اثبات درستی و غلطی این بیان نظرها اساسا عمل درستی نیست. در نتیجه اینها به همان اندازه که می توانند درست باشند، می توانند غلط باشند. آنچه در نهایت وجود دارد ارزشمند بودن این فیلم برای دیدن و زنده نگه داشتن یاد و خاطره ی آدم ها و ارزش هایی است که شاید در این روزها در جامعه مان کمرنگ تر شده باشند.