کودکان اوتیسم را ضعیف و ناتوان قلمداد نکنیم

حمیدرضا عرب در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا، با اشاره به اینکه کودکان طیف اوتیسم دارای رفتارهای مختلفی هستند اظهار کرد: برخی از علت بسیاری از رفتارهای کودکان آگاه نیستند و رفتارهایی که از کودک سر می زند را  ناشی از لجبازی و تربیت بد کودک می دانند.

وی ادامه داد: آنها والدین را متهمان اصلی قلمداد و در مقابل رفتار کودک جبهه گیری می‌کنند. در حالی که اگر با اختلال طیف اوتیسم و عواملی که در این کودکان باعث بروز این رفتارها می‌شود آشنا باشند رفتار مناسبی از خود نشان می‌دهند و سعی می‌کنند که شرایط کودک و والدین آنها را درک کنند.

وی ادامه داد: اگر با یک کودک اوتیسم مواجه شدیم که به حرف‌هایمان توجه نمی‌کند، باید بدانیم این رفتار ناشی از ناتوانی در ایجاد ارتباط است. بهتر است به جای آن که کودک را صدا کنیم، پیش او برویم و توجه او را به خود جلب کنید و با کلمات ساده حرف خود را بگوییم تا کودک خوب متوجه شود. 

این عضو مرکز اوتیسم اصفهان با اشاره به اینکه ممکن است رفتارهایی مانند جیغ زدن در خیابان یا یک فروشگاه توسط یک کودک مبتلا به اوتیسم بروز کند، تصریح کرد: ممکن است که این رفتار از نگاه‌مان یک رفتار  پرخاشگرانه باشد اما در این مواقع نباید این رفتارها را ناشی از تربیت بد کودک بدانیم.

عرب خاطر نشان کرد: در مورد کودکان اوتیسم باید بدانیم که مناظر، اصوات و بوهای عادی که ممکن است ما حتی متوجه‌شان نشویم، برای این کودکان بسیار دردناک است. بسیاری از محیط‌های مختلف اغلب برای این کودکان بسیار خشن به نظر می‌رسد در صورتی که  ممکن است این محیط برای ما عادی باشد. اما این کودکان در این مواقع نیاز به حمایت دارند. 

این روان شناس ارشد با بیان اینکه ارتباط با  کودکان اوتیسم بسیار سخت است و گاهی با تلاش های بسیار نیز ، برای ارتباط به شکست می انجامد، گفت: برای این کودکان سخت است که بگویند به چه چیزی نیاز دارند به ویژه در زمانی که نمی‌دانند چطور باید احساساتشان را منتقل کنند.

عرب تصریح کرد: برای نمونه ممکن است این کودکان  گرسنه، ناراحت، هراسان یا سر درگم باشند. اما هیچ کلمه‌ای پیدا نمی‌کنند که بتوانند این احساسات را منتقل کند. در نتیجه باید به ارتباط غیرکلامی، ترس‌ها، خشم‌ها و دیگر نشانه‌ها دقت کرد تا فهمید آنها چه  می‌خواهند.

عرب با بیان اینکه برای یاد دادن کاری به  این کودکان باید بسیار صبور بود و ممکن است به نظر برسد که کودک مبتلا به اختلال اوتیسم نمی‌خواهد با بچه های دیگر بازی کند، افزود:  اما واقعیت این است که او نمی‌داند چطور باید با آنها سر حرف را باز کند و با آنها همبازی شود. باید به او یاد بدهیم چطور با دیگران بازی کند. به بچه‌های دیگر هم بگوییم که او را به بازی خود دعوت کنند. 

 وی ادامه داد: کودکان اوتیسم  را به عنوان کودکانی ضعیف وناتوان قلمداد نکنیم. زیرا این کودکان قابلیت‌های متعددی دارند و اگر به آنها  توجه کنیم می‌توانیم به شگپکوفایی این قابلیت‌ها کمک کنیم. همچنین والدین کودکان مبتلا به اوتیسم علاقه چندانی به رفتن به خیابان یا فروشگاه ندارند و علت آن را نحوه برخورد دیگران زمانی که با رفتار های عجیب کودکشان مواجه می شوند می‌دانند. 

این  کارشناس ارشد روان شناسی تصریح کرد: بنابراین بهتر است اگر باری از دوش والدین کودکان مبتلا  اوتیسم بر نمی داریم باری بر دوش آنها نباشیم در نحوه رفتارهای خودمان در برابر این کودکان و والدین آنها دقت کنیم. نگاه غیر عادی به آنها و پچ پچ کردن در گوش یکدیگر کمکی به این کودکان و والدین آنها نمی‌کند و حتی اگر افراد دیگری نیز واکنش مناسبی از خود نشان ندادند به آنها تذکر دهیم.

عرب ادامه داد: نخستین مسئولیت ما این است که مبلغ کودکان اوتیسم باشیم و با توجه به آنکه اختلال طیف اوتیسم به تازگی در حال گسترش است با آشنایی با علایم این اختلال، این آگاهی را منحصر به خودمان ندانیم و با آگاهی رسانی مانع از برخورد نامناسب دیگران با کودکان طیف اوتیسم باشیم.

وی خاطر نشان کرد: افرادی که  با رفتار متفاوت این کودکان مواجه می‌شوند شروع به توصیه کردن می‌کنند و توصیه‌هایی را به والدین آنها ارایه می‌دهند. درحالی که باید این توصیه‌ها را به متخصصین سپرد. خانواده‌های طیف اوتیسم نیازمند حمایت و فهمیده شدن هستند.

انتهای پیام