سایت خبری تحلیلی کسب و کار استارت آپ | کارآفرینی | دانش بنیان | اقتصاد
به گزارش کسب و کار نیوز و به نقل از گیزمگ، سیارک‌ها و شهاب‌سنگ‌ها، اسرار بسیاری را در مورد منظومه شمسی در خود جای داده‌اند. پژوهش جدیدی که در “دانشگاه فلوریدا” (UF) انجام شده، ریشه همه سیارک‌ها را در کمربند سیارک‌ها و پنج یا ۶ ریزسیاره باستانی بررسی کرده است.
کمربند سیارک‌ها، یک قرص پیراستاره‌ای و منطقه‌ای در منظومه شمسی است که حدودا در میان مدارهای مریخ و مشتری واقع شده‌است. در این منطقه، اجرام فضایی بسیاری با شکل‌های نامنظم قرار گرفته‌اند که سیارک یا ریزسیاره نامیده می‌شوند.
منظومه شمسی، در سال‌های ابتدایی، بسیار ناهموارتر از امروز بوده است. هنگامی که تراکم صفحه غبار و گاز اطراف خورشید، آغاز شد، سیاره‌ها و قمرها شکل گرفتند و در اثر برخورد با یکدیگر از هم جدا شدند. بسیاری از سیاراتی که ما امروز می‌شناسیم، از همان زمان به جا مانده‌اند؛ اما به نظر می‌رسد شکل‌گیری پیش‌سیاره‌ها، قبل از موعد مقرر صورت گرفته است.
پژوهشگران دانشگاه فلوریدا، ۲۰۰ هزار سیارک موجود در کمربند سیارک‌ها را بررسی کردند. آنها موفق شدند رابطه‌ای را میان اندازه سنگ‌های بدون خانواده معین و مدار کشف کنند. هر چه سنگ بزرگتر باشد، مدار آن غیرمعمول‌تر است. رابطه میان اندازه و انحراف مداری این سنگ‌ها برعکس است؛ هرچه سنگ کوچکتر باشد، شیب مدار آن بیشتر است.
به گفته پژوهشگران، این روابط نشان می‌دهند که شاید تا ۸۵ درصد سیارک‌های موجود در کمربند سیارک‌ها، به پنج سیارک مشهور یعنی “فلورا” (Flora)، “وستا” (Vesta)، “نیسا” (Nysa)، “پولانا” (Polana) و “ئولالیا” (Eulalia) تعلق داشته باشند. ممکن است ۱۵ درصد باقیمانده سیارک‌ها نیز به همین دسته‌ها و یا گروه‌های دیگری تعلق داشته باشند که تاکنون ناشناخته مانده‌اند.
“استنلی درموت” (Stanley Dermott)، نویسنده ارشد این پژوهش گفت: تعجبی ندارد اگر نهایتا ریشه همه سیارک‌ها را در کمربند اصلی سیارک‌ها کشف کنیم.
اگرچه ممکن است این نوع از سنگ‌های آسمانی، مهم به نظر نرسند؛ اما پژوهشگران باور دارند درک بهتر ترکیب این سنگ‌ها می‌تواند به یافتن راهی برای منحرف کردن سیارک‌هایی منجر شود که امکان برخورد با زمین را دارند.
“درموت” افزود: ما قصد داریم در صورت نزدیک شدن حتی یکی از این سنگ‌ها به زمین، آن را از مسیر خود منحرف کنیم و برای این کار، به شناختن طبیعت آن نیاز داریم.
این پژوهش، در مجله ” Nature Astronomy” به چاپ رسید.
انتهای پیام
