ثمانه نادری
به گزارش کسب و کار نیوز، بلندترین پل معلق خاورمیانه که با چند کیلومتر فاصله در روستای درهخزینه از توابع استان لرستان واقع شده است، توسط افرادی ناشناس تخریب شد. اگرچه عاملان تخریب این پل هنوز نامشخص هستند، اما به گفته برخی از مردم روستای درهخزینه برخی از افراد بومی در پی درگیری و اختلافی که با بعضی از گردشگران داشتند، در تخریب این پل نقش داشتهاند.
به گفته مردم شهر ماژین واقع در استان ایلام که پل درهخزینه از یک طرف جزو شهر آنها به شمار میرود این تخریب ازسوی کسانی انجام شده است که از اساس با وجوداین پل عناد و مشکل داشتهاند. البته مسئولان استان لرستان با این توجیه که محل تخریب پل خارج از حوزه استحفاظی آنها بوده است از علت تخریب پل و حواشی آن اعلام بیخبری میکنند.
علیرضا یکی ساکنان روستای درهخزینه در رابطه با این پل و جاذبه گردشگری آن به «کسبوکار» میگوید: همهساله در تعطیلات عید نوروز گردشگران بسیاری از استانهای لرستان، خوزستان و ایلام به این منطقه میآمدندو عبور از این پل بلند و معلق برای آنها سرشار از هیجان و جذابیت بود. مردم به غیر از استفاده گردشگری از این پل به منظور جابهجایی گوسفندان خود بهره میبردند که صدای عبور و مرور گوسفندان و تکان خوردن زیاد پل نیز به جذابیتهای آن برای تماشاگران میافزود.
پل هیچ نگهبانی نداشت
وی با تاکید بر اینکه این پل با وجود اینکه بلندترین پل معلق خاورمیانه است، اما هیچ نگهبان و حافظی نداشته است، میگوید: در مناطق روستایی از این آثار جالب و دیدنی زیاد یافت میشود، اما مساله اینجاست که هیچ تضمینی برای حفاظت از این آثار دیدنی نیست و غمانگیزتر اینکه کمتر اقدامی برای ثبت و یا معرفی این آثار به مردم سایر شهرها میشود. همین بیتوجهیهاست که به عدهای اجازه سوءاستفاده از این آثار که استفاده عمومی دارد، میدهد.
محمد یکی از ساکنان شهر ماژین در استان ایلام نیز در خصوص تخریب این پل توضیح داد: عبور از این پل بلند جسارت و شهامت بسیاری میخواست. از یک طرف هم کهنه و قدیمی به نظر میرسید و از طرف دیگر به علت اینکه چوبی بود و زیر آن رودخانه سیمره با آن عمق بسیار زیاد قرار داشت، هنگام عبور ترس خاصی در مردم ایجاد میکرد و بسیاری صرفاً به تماشای آن اکتفا میکردند.
وی با بیان اینکه در این سالها عبور از این پل با وجود ظاهر کهنهاش برای هیچ کسی مشکلی به وجود نیاورده است، گفت: وجود این پل دسترسی مردم به آن سوی درهخزینه را که از مسیر دیگری ممکن نیست، راحت کرده بود و چوپانان روستا همه گوسفندان خود را از این پل به راحتی عبور میدادند. محمد با تاکید بر اینکه استفاده عمومی مردم از این پل برای عدهای که معمولاً در روستاها احساس مالکیت بر این نوع آثار دارند، خوش نمیآید، افزود: ما چندین بار به مسئولان استان این مساله را که پل به نگهبان و حافظ نیاز دارد، گوشزد کردیم و حتی از آنها خواستیم که به منظور افزایش جذابیتهای این پل و درهخزینه که خود یکی از نایابترین مناطق گردشگری استان لرستان است، امکاناتی در اختیار این منطقه قرار دهند، اما متأسفانه اقدامی صورت نگرفت و مسئولان از این موضوع مهم غفلت کردند.
بسیاری از آثار گردشگری استان به حال خود رها شدهاند
یکی از مسئولان اداره میراث فرهنگی استان ایلام که مایل نبود اسمی از وی ذکر شود نیز در این رابطه به «کسبوکار» گفت: این پل از یک طرف در جنوب غربی شهر ماژین واقع شده است که جزو استان ایلام به شمار میرود. تخریب در بخشی رخ داده که متعلق به استان ایلام است و به نظر میرسد افرادی که به این کار اقدام کردهاند جزو همین استان باشند، اما مساله اینجاست که نه استان ایلام و نه لرستان تا کنون گامی در جهت حفاظت جدی از این محل و آثار آن انجام ندادهاند و البته جدی نگرفتن آثار اینچنینی در چنین تخریبهایی مؤثر بوده است. بسیاری از آثار مشابه نیز به همین صورت به حال خود رها شده است و هر وقت از مسئولان بالادستی تقاضای امکانات برای حفظ این آثار داریم صحبت از کسری بودجه استان به میان میآید و البته مشکلات مردم این مناطق آنقدر زیاد است که آثار اینچنینی در میان آن به فراموشی سپرده شود.
به گفته رئیس اداره میراث فرهنگی پلدختر، مسئولان این استان در حال بررسی موضوع هستند و در تلاشاند تا عاملان این کار را شناسایی کنند.
پل معلق درهخزینه سال ۸۲ توسط وزارت نیرو به منظور احداث سد کرخه ۲ روی رود کرخه احداث شد که اگرچه پروژه سدسازی که پل به نیت آن تأسیس شده بود، به نتیجه نرسید، اما پس از آن این پل محل مناسب و جذابی برای بازدید گردشگران شد. ناگفته نماند منطقه درهخزینه که این پل در آن قرار گرفته بود یکی از بهترین نقطههای گردشگری استان لرستان به شمار میرود و از نظر جذابیتهای گردشگری یادآور گرند کانیون (درهای در ایالت آریزونای آمریکا) است که در ۲ میلیارد سال پیش و در اثر فرسایش سنگها توسط آب به وجود آمده است.
این پل به طول ۱۱۲ متر در درهای به عمق حدوداً ۸۵ متر در دو سمت استان لرستان و ایلام قرار داشت و به نوعی جایگزینی برای گرگر (وسیله انتقال مردم از روی رودخانهها با عمق زیاد) بود که از روشهای دیگر امکان عبور از آن راحت نبود.