سرمقاله
اشتغالزایی از اهداف مهم در راستای رسیدن به رشد اقتصادی پایدار در کشور است. اهمیت اشتغالزایی بسیار زیاد است، تا آنجا که حمایت از کارآفرینان و ارائه تسهیلات به آنها باید در دستور کار قرار بگیرد. باید واقعیتها را دید و دقیق صحبت کرد. هماکنون به طور کلی در ایران حدود ۴ تا 5 میلیون بیکار داریم که چیزی حدود ۳ میلیون نفر از آنها را فارغ التحصیلان دانشگاهی تشکیل میدهند. این در حالیست که هر ساله حدود ۷۰۰ هزار نفر به خیل بیکاران کشور اضافه میشود که بیشتر آنها را افراد تحصیلکرده تشکیل میدهند.
در همین راستا و به دلیل اهمیت این موضوع، دولت بودجه ۳۲۷ هزار میلیارد تومانی را برای اشتغالزایی در سال ۹۷ در نظر گرفته است که باید دید این مقدار بودجه و منابع قابل تحقق است یا نه و آیا با این مقدار از منابع اختصاصیافته میتوان به مشاغل مورد انتظار دست پیدا کرد یا خیر.
به نظر میآید دولت بهتر است از منابع صندوق توسعه ملی نیز برای تحقق این امر مهم کمک بگیرد، چراکه بعید است تمام منابع در نظر گرفتهشده برای اشتغالزایی در بودجه ۹۷ تحقق یابد. بنابراین کار بزرگی که دولت میتواند در این زمینه انجام دهد، اختصاص منابع صندوق توسعه ملی به این هدف بزرگ است.
اشتغالزایی هزینههایی دارد که باید تامین شود و اینطور نیست که بودجهای در نظر گرفته شده و کار تمام شود. به عبارت بهتر پولپاشی در این موضوع جواب نمیدهد و به صرف اختصاص بودجه نمیتوان شغل ایجاد کرد. دولت باید فضای کسبوکار را اصلاح کند و تا فضای کسبوکار اصلاح نشود نمیتوان امیدوار بود با پولپاشی شغل ایجاد شود. ایجاد هر شغل حدود ۲۰۰ میلیون سرمایه نیاز دارد. اگر این منابع را تقسیم بر ۲۰۰ میلیون کنیم حدود ۳۰۰ تا ۳۵۰ هزار شغل ایجاد خواهد شد. بنابراین ایجاد یک میلیون شغل در سال آینده با توجه به عدم تحقق درآمدهای کشور و رکود حاکم بر کشور رویایی به نظر میرسد.
در همین راستا و به دلیل اهمیت این موضوع، دولت بودجه ۳۲۷ هزار میلیارد تومانی را برای اشتغالزایی در سال ۹۷ در نظر گرفته است که باید دید این مقدار بودجه و منابع قابل تحقق است یا نه و آیا با این مقدار از منابع اختصاصیافته میتوان به مشاغل مورد انتظار دست پیدا کرد یا خیر.
به نظر میآید دولت بهتر است از منابع صندوق توسعه ملی نیز برای تحقق این امر مهم کمک بگیرد، چراکه بعید است تمام منابع در نظر گرفتهشده برای اشتغالزایی در بودجه ۹۷ تحقق یابد. بنابراین کار بزرگی که دولت میتواند در این زمینه انجام دهد، اختصاص منابع صندوق توسعه ملی به این هدف بزرگ است.
اشتغالزایی هزینههایی دارد که باید تامین شود و اینطور نیست که بودجهای در نظر گرفته شده و کار تمام شود. به عبارت بهتر پولپاشی در این موضوع جواب نمیدهد و به صرف اختصاص بودجه نمیتوان شغل ایجاد کرد. دولت باید فضای کسبوکار را اصلاح کند و تا فضای کسبوکار اصلاح نشود نمیتوان امیدوار بود با پولپاشی شغل ایجاد شود. ایجاد هر شغل حدود ۲۰۰ میلیون سرمایه نیاز دارد. اگر این منابع را تقسیم بر ۲۰۰ میلیون کنیم حدود ۳۰۰ تا ۳۵۰ هزار شغل ایجاد خواهد شد. بنابراین ایجاد یک میلیون شغل در سال آینده با توجه به عدم تحقق درآمدهای کشور و رکود حاکم بر کشور رویایی به نظر میرسد.