نابودی بیمار، یا ریشه‌کن کردن بیماری!

 

مرگ دلخراش آتنا و اعتراف تکان‌دهنده‌ی قاتل‌اش، یک بار دیگر جامعه را تکان داد و احساسات همگان را جریحه‌دار نمود. در همین زمینه چند نکته حائز اهمیت است که نباید از کنارشان گذشت.

اول اینکه این اتفاق، اولین اتفاق نبوده و آخرین‌اش نیز نخواهد بود. کافی است کمی به ذهن‌مان فشار وارد نماییم تا به یاد بیاوریم که این قبیل اتفاقات ناگوار هر چند وقت یکبار تکرار شده‌اند.

آنچه مهم است اما واکنش ما و عموم مردم به این رخدادهای ناگوار بوده است. بلافاصله پس از پیدا شدن قاتل و جسد مقتول، هم پدر قربانی و هم عموم مردم خواستار اشد مجازات برای عامل این فاجعه شدند.

از سوی دیگر مسئولان محترم نیز که حالا دیگر در مدیریت این فجایع تبحر ویژه‌ای یافته‌اند، بدون درنگ اعلام کردند که به صورت ویژه و خارج از نوبت به این پرونده رسیدگی می‌کنند و در کوتاه‌ترین زمان ممکن قاتل را در ملاء عام به سزای عمل‌اش می‌رسانند.

در تمام اتفاقات مشابه در سال‌های گذشته این پروسه تکرار شده بدون اینکه یکبار بخواهیم از زاویه‌ی دیگری این ماجراها را ببینیم و بررسی کنیم.

چرا اصولا در جامعه‌ای کهه باید در ان اصول مذهبی حکمفرما باشد، رخدادهایی این چنین تلخ رخ می‌دهد؟ چقدر می‌توان ساختارهای جامعه را در بروز چنین اتفاقات وحشتناکی دخیل دانست؟ و برای کنترل چنین موقعیت‌هایی و برای پیشگیری از وقوع آن‌ها و کاستن احتمال بروز چه باید کرد و چه کرده‌ایم؟

مطمئنا بررسی همه‌جانبه و تخصصی و بدون پرده‌پوشی این قبیل اتفاقات به سرنخ‌هایی می‌رسد که باید جدی‌شان گرفت و رهایشان نکرد.

واقعیت این است که در شرایط امروز همه چیز دال و مدلول همدیگر هستند و به اصطلاح عامیانه همه چیزمان به هم می‌آید. کافی است آمار شکاف و اختلاف طبقاتی را دوباره‌نگری کنیم. کافی است به عوامل سست شدن بنیان‌های خانواده بیندیشیم. کافی است ساختار آموزش و پرورش‌مان را بازنگری کنیم. کافی است برای یکبار هم که شده با خودمان روراست باشیم و از زوایای مختلف مسائل اینچنینی را واکاوی کنیم.

کافی است تن به پاک کردن صورت مساله ندهیم. جالب است بدانید که صدا و سیما به عنوان یک رسانه‌ی فراگیر در همین ایام این خبر هدفدار را کار می‌کند: «نزدیک به ۵۵۰ تن از نوجوانان یکی از گروه‌های کر وابسته به کلیسای کاتولیک آلمان قربانی آزار جنسی بوده‌اند» تا به معنای واقعی در پی پاک کردن صورت مساله باشد.

کاش کمی به این پرسش فکر کنیم که چرا این همه سال اعدام قاتلان و متجاوزان، نه تنها در پیشگیری از جرائم اینچنینی موثر نبوده، که همواره شاهد تکرار این ماجراهای تلخ بوده‌ایم؟