سایت خبری تحلیلی کسب و کار استارت آپ | کارآفرینی | دانش بنیان | اقتصاد
یادداشت
دارند کما اینکه ظرف ۳۰ سال گذشته نیز همه دولت‌ها بر مبارزه با قاچاق کالا تاکید داشتند…
اما متاسفانه نحوه برخورد و حل و فصل مساله بغرنج قاچاق با وجود قانون شفاف و نسبتا محکم هنوز به نتیجه دلخواه نرسیده است. به عنوان نمونه درباره تلویزیون باید گفت که حدود یک میلیون تلویزیون قاچاق وارد کشور می‌شود. از نظر کیفیت نیز تولید فعلی تلویزیون کیفیت بسیار خوبی دارد و برندهای مشهور کره‌ای، ژاپنی و چینی کاملا در داخل کشور تولید می‌شوند. در سال گذشته حدود ۱۳۰۰۰۰۰ تلویزیون با خدمات ناب پس از فروش تولید شده است. با وجود اینکه تولیدات داخلی ظرفیت خالی تا ۳ میلیون دستگاه دارند متاسفانه کماکان قاچاق وارد می‌شود. پس از این استدلال که کیفیت محصولات داخلی مناسب نیست، حداقل در صنعت تلویزیون نمی‌تواند دلیل قابل قبولی باشد، پس مشکل کجاست؟الف: قیمت تمام‌شده محصولات داخلی به علت هزینه بالای تسهیلات بانکی، هزینه بیمه، مالیات، عوارض و… بالاتر از قیمت تمام‌شده در کشورهای خارجی است. هزینه بهره بانکی در ایران بیش از ۲۵ درصد تمام می‌شود. این در حالیست که هزینه بانکی در کره و ژاپن با همه هزینه‌های آن زیر ۴ درصد است. ب: بوروکراسی اداری در کشور چرخه تولید را با مشکل مواجه می‌سازد. برای هر کاری و مجوزی باید ماه‌ها تولیدکنندگان در راهروهای ادارات سرگردان باشند و این نیز قیمت تمام‌شده را بالا می‌برد. ح: برخوردهای خلق‌الساعه و تفسیرهای مختلف از قوانین توسط کارگزاران دولت خصوصا در گمرک و سازمان امور مالیاتی باعث عدم امنیت سرمایه‌گذاران می‌شود. گمرک به یک باره رویه خود را تغییر داده و به جای برخورد با قاچاق با تفسیرهای خاص از بعضی قوانین و قواعد با تولیدکننده برخورد می‌کند. د: سازمان امور مالیاتی نیز به جای اینکه مالیات از قاچاقچیان بگیرد، به دنبال تولیدکننده است. بالا رفتن قیمت تمام‌شده تولید در داخل، بی‌پناه بودن تولیدکننده و کوتاه بودن دیوار تولیدکننده همگی دست به دست هم داده‌اند تا قاچاقچیان به راحتی کار خود را سازمان‌یافته انجام دهند. مساله این است که با نرم‌افزارهای مالیاتی و بانکی ردگیری پول حاصل از قاچاق راحت انجام‌پذیر است ولی اراده‌ای برای برخورد جدی با قاچاق وجود ندارد و کماکان در سطح شعار باقی مانده است.
اما متاسفانه نحوه برخورد و حل و فصل مساله بغرنج قاچاق با وجود قانون شفاف و نسبتا محکم هنوز به نتیجه دلخواه نرسیده است. به عنوان نمونه درباره تلویزیون باید گفت که حدود یک میلیون تلویزیون قاچاق وارد کشور می‌شود. از نظر کیفیت نیز تولید فعلی تلویزیون کیفیت بسیار خوبی دارد و برندهای مشهور کره‌ای، ژاپنی و چینی کاملا در داخل کشور تولید می‌شوند. در سال گذشته حدود ۱۳۰۰۰۰۰ تلویزیون با خدمات ناب پس از فروش تولید شده است. با وجود اینکه تولیدات داخلی ظرفیت خالی تا ۳ میلیون دستگاه دارند متاسفانه کماکان قاچاق وارد می‌شود. پس از این استدلال که کیفیت محصولات داخلی مناسب نیست، حداقل در صنعت تلویزیون نمی‌تواند دلیل قابل قبولی باشد، پس مشکل کجاست؟الف: قیمت تمام‌شده محصولات داخلی به علت هزینه بالای تسهیلات بانکی، هزینه بیمه، مالیات، عوارض و… بالاتر از قیمت تمام‌شده در کشورهای خارجی است. هزینه بهره بانکی در ایران بیش از ۲۵ درصد تمام می‌شود. این در حالیست که هزینه بانکی در کره و ژاپن با همه هزینه‌های آن زیر ۴ درصد است. ب: بوروکراسی اداری در کشور چرخه تولید را با مشکل مواجه می‌سازد. برای هر کاری و مجوزی باید ماه‌ها تولیدکنندگان در راهروهای ادارات سرگردان باشند و این نیز قیمت تمام‌شده را بالا می‌برد. ح: برخوردهای خلق‌الساعه و تفسیرهای مختلف از قوانین توسط کارگزاران دولت خصوصا در گمرک و سازمان امور مالیاتی باعث عدم امنیت سرمایه‌گذاران می‌شود. گمرک به یک باره رویه خود را تغییر داده و به جای برخورد با قاچاق با تفسیرهای خاص از بعضی قوانین و قواعد با تولیدکننده برخورد می‌کند. د: سازمان امور مالیاتی نیز به جای اینکه مالیات از قاچاقچیان بگیرد، به دنبال تولیدکننده است. بالا رفتن قیمت تمام‌شده تولید در داخل، بی‌پناه بودن تولیدکننده و کوتاه بودن دیوار تولیدکننده همگی دست به دست هم داده‌اند تا قاچاقچیان به راحتی کار خود را سازمان‌یافته انجام دهند. مساله این است که با نرم‌افزارهای مالیاتی و بانکی ردگیری پول حاصل از قاچاق راحت انجام‌پذیر است ولی اراده‌ای برای برخورد جدی با قاچاق وجود ندارد و کماکان در سطح شعار باقی مانده است.
