١٢ خانواده، ۴۰ سال است در پارک چیتگر به حال خود رها شدهاند. مأموران سرشماری با دیدن عکسهای هوایی، این منطقه را پیدا کردند. ساکنان این منطقه در تمام این سالها بدون گاز، آب آشامیدنی و تلفن زندگی کردهاند.
به گزارش کسب و کار نیوز به نقل از ایسنا، «پارک چیتگر. خانههای سازمانی. پلاک هم نداریم.» این آدرسی است که ۱۲ خانواده ساکن در پارک چیتگر به بقیه میدهند. تمام آن ۱۰۰ نفر وقتی میخواهند آدرس خانههای سیمانی و بدون پلاکشان را به دوست و آشنا بدهند، میگویند جنگل. درست وسط جنگل چیتگر، کنار کاجها و سروهای نقرهای دو ساختمان میبینید. هر ۶ خانواده در یکی از دو ساختمان سیمانی زندگی میکنند و تمام این سالها لابهلای درختان بدون گاز، آب آشامیدنی، تلفن و راه ارتباطی عمر گذراندهاند.
هنوز برای این دوازده خانواده قیمت نفت مهم است و باید حواسشان به ساعت رفتوآمدشان باشد. آفتاب که بروند جاده خاکی چراغ ندارد. آفتاب که برود خانهها میمانند و سیاهی جنگل. دیگر نه در عکسهای هوایی نشانی از آنهاست و نه اگر آشنایی بخواهد راهی اینجا شود میتواند به راحتی آن دو ساختمان سیمانی را پیدا کند.
ورودی خانهها سنگچین است. سنگها به شکل هلالی روی هم چیده شدهاند و دالان ساختهاند. آن دالان سنگچین شده که تمام میشود، چشم منتظر است تا خانههایی چوبی ببیند با دودکش. از آنها که کارت پستال میشوند و باید هدیه دادشان به دوست و آشنا. اما فقط سیمان است و چند پنجره با پردههای آویزان. مردها، بازنشسته سازمان جنگلها و مراتعند.
برای اهالی این دو ساختمان، بوی کاج و خنکای جنگل قوت غالب روز و شب است. سالها از برقدارشدنشان میگذرد اما هنوز به رسم قدیم از کپسول گاز و پیت نفت برای گرم کردن خانه استفاده میکنند.
خانهها گم شده بودند. میان سبزی کاجها و خیابانهای اطراف. بین شلوغی اتوبان گم شده بودند. حتی مأموران پارک چیتگر هم از حضور این ١٢ خانواده در پارک بیاطلاع بودند و برای همین وقتی مامور سرشماری از آنها درباره ساکنان پارک پرسید نمیدانستند که جایی در میانههای جنگل هنوز افرادی با نفت زندگی میگذرانند و گالنگالن آب میخرند برای خوردن.