هدایت سرمایه‌ها به بخش تعاون

سرمقاله

تعاون در آموزه‌های دینی ما از اهمیت والایی برخوردار است. فرهنگ ایرانی اسلامی ما بر امر تعاون تأکید بخصوصی دارد، چرا که گسترش تعاون در جامعه منجر به توزیع سهم عادلانه تری از منابع کشور به نفع عموم مردم جامعه می‌‍‌شود.
متاسفانه برنامه هفتم توسعه گویای این واقعیت تلخ است که دولت اعتقاد چندانی به تعاون در اقتصاد ایران ندارد، بنابراین باید نگران این موضوع بود چرا که عدم اعتقاد به توسعه تعاون به این معناست که دولت اعتقادی به اصل ۴۴ قانون اساسی که بخشی از اقتصاد ایران است ندارد و برنامه ها را بدون رعایت برنامه های بالا دستی و دیگر بخش های اقتصادی کشور می نویسد و همچنان بر وجود اقتصاد دولتی رانتی و خصولتی پافشاری می کند.
استفاده از ظرفیت‌ها و کارکردهای موثر تعاونی‌ها به ویژه تعاونی‌های تولیدی از اهمیت بسزایی برخوردار است. تعاونی‌های تولیدی ضمن ایجاد فرصت‌های شغلی و رونق تولید ملی نقش موثری در توسعه صادرات غیرنفتی و ارزآوری برای کشور دارند و چنانچه بستر رشد و توسعه کمی و کیفی آنها به نحو شایسته‌ مهیا شود موجب کاهش نرخ بیکاری در جامعه و توزیع عادلانه درآمد می‌شوند.
حضور مردم و سرمایه گذاری در بخش تعاون نیازمند تمهیداتی است، بدیهی است تمایل مردم به سرمایه گذاری دربخش تعاون منجر به تسهیل فضای کسب و کار و جذب سرمایه های خرد مردم در بازار کار کشورمی‌شود. بنابراین حمایت از تعاون می‌تواند در بخش‌های خدمات کشاورزی و حتی صنعت مفید باشد. اگر اقتصاد و کشور نیازمند افراد نخبه وکارآفرین در بخش اقتصادی وبازار کار کشور است بهترین راه تحقق این امر هدایت سرمایه‌ها به سمت بخش تعاون است. راهی که می‌تواند منجر به هم افزایی نیروی انسانی در بخش کسب و کار و کاهش بیکاری افسار گسیخته‌ای شود که مشکلات معیشتی و آسیب‌های اجتماعی و اقتصادی بسیاری را به دنبال داشته است.