احمدبن شمسالدین محمد نیریزی یا میرزا احمد نیریزی، از بزرگترین خوشنویسان خط نسخ و کاتب قرآن در قرن دوازده هجری است. او در اواخر حکومت صفوی در شهر نیریز فارس متولد شد اما تاریخ تولد و وفات او مشخص نیست.
احمد نیریزی در خطهای شکسته و نستعلیق مهارت داشت اما او را به عنوان بزرگترین خوشنویس خط نسخ ایران میشناسند. او شیوه خاصی از خط نسخ را به وجود آورد که مورد استقبال خوشنویسان پس از او قرار گرفت و به نسخ ایرانی شهرت یافت.
او فراگیری خط نسخ را نزد آقا ابراهیم قمی آغاز کرد و از روی خط علاءالدین تبریزی بسیار مشق کرد، اما سرانجام شیوه نویی در خط نسخ به وجود آورد که تا مدتها سرمشق نسخنویسان ایران شد.
شهرت احمد نیریزی در خط نسخ و ثلث همپایه شهرت میرعماد در نستعلیق و درویش عبدالمجید در خط شکسته است.
میرزا احمد از آغاز جوانی به خوشنویسی مشغول بوده و در زمان زندگی و پس از درگذشتش چنان شهرتی داشت که استقبال از آثارش باعث میشد آثاری که به قلم اساتید دیگر بود با نام او امضا و فروخته شوند. نیریزی در طول بیش از نیم قرن خوشنویسی درآمد فراوانی از این راه داشت اما به مقدار اندکی از آن قناعت میکرد و بقیه را به فقرا میبخشید. در یکی از قطعات به خط او نوشته شده است: “در مدت عمر شصت هزار تومان حقالتحریر و حقالکتاب دریافت داشتهام.”
قرآننویسی در طول قرنهای متمادی در کشور ما رواج داشت و اوج این هنر ارزشمند را میتوان در عصر صفوی دید. در قرنهای ۱۱ و ۱۲ قمری قلم نسخ به دست استادانی مانند محمدابراهیم قمی، عبدالله محمدحسن یزدی، محمدحسن کازرونی و… رونق تازهای گرفت؛ اما احمد نیریزی این خط را به اوج کمال رساند و با وجود اینکه تا قرن ۱۴ خوشنویسان برجستهای از او پیروی کرده و آثاری به شیوۀ او پدید آوردند، مقام او در نسخ جلی دستنیافتنی ماند.
اگر چه نیریزی در برخی قطعات خود تواضع بسیاری به اساتیدش ابراز میدارد، اما او توجه خاصی به شیوه یاقوت مستعصمی داشت و آن را سرمشق خود قرار داد و ممارست فراوان موفق به ابداع نسخ ایرانی شد.
او به شیوه نسخ یاقوتی و نسخ ریحانی که تا پیش از آن در کتابت مصاحف ایرانی رواج داشت پایان داد و کاتبان ایرانی پس از دوره صفویه شیوه نیریزی را سرمشق خود قرار دادند و پس از آن محمد شفیع ارسنجانی، کاتب به نام قرآن کریم در دوره قاجاریه شیوه نسخ ایرانی را به کمال رساند.
قلم میرزا احمد در نسخ دارای لطافت، ملاحت و استحکام است. او به اتصالات قوت بیشتری داد و تناسب بیشتری در کلمات به وجود آورد. اعرابگذاری در خط او به گونهای است که چشم را به سمت کلمه بعدی هدایت کرده و خواندن را آسانتر میکند.
او در حدود سال ۱۱۰۰ هجری قمری به دعوت آخرین پادشاه صفویان به اصفهان مهاجرت کرد و در دربار صفوی به کتابت قرآن، ادعیه و نسخ دینی پرداخت و از پادشاه صفوی لقب “سلطانی” را دریافت کرد.
میرزا احمد، خوشنویس پرکاری بود که به سبب پشتیبانی مادی و معنوی شاه سلطان حسین صفوی و درباریان او، آثار بسیاری را کتابت کرد و مجموعه آثار باقیمانده و منسوب به او بیشتر از آثار هر خوشنویس دیگری است. با اینحال وجود نسخههای جعلی و ثبت شدن آثار خوشنویسان دیگر به نام او باعث میشود در اصالت تعدادی از این آثار تردید وجود داشته باشد و به طبع خریداران باید با مراجعه به گالری ها و موزه های شناخته شده و معتبر آثار او را خریداری کنند.
اولین اثری که از احمد نیریزی شناخته شده است کتاب صحیفه سجادیهای است که در سال ۱۰۸۷ قمری کتابت شده است.
گفته میشود که ۹۹ مجلد قرآن، ۷۷ مجلد صحیفه و بسیاری از ادعیه و مرقعات دیگر به خط او باقیمانده است، درحالیکه تعداد قرآنهایی که بیتردید به خط میرزا احمد هستند شاید به ۱۰ نسخه هم نرسد.
شماری از آثار این کاتب بزرگ قرآن کریم در کتابخانههای ایران و دیگر کشورهای جهان، موزهها و مجموعههای خصوصی نگهداری میشود. گرچه همه این آثار به خط نسخ کتابت شدهاند، اما گاه در آنها خطوط دیگری هم مشاهده میشود. نسخههایی از صحیفه سجادیه و دعای کمیل موجود در موزه گلستان علاوه بر کتابت به خط نسخ دارای بخشهایی به خط نستعلیق است. در یک قرآن رحلی کوچک، دعای ختم تلاوت به قلم رقاع کتابت شده و در یک قرآن دیگر حاشیههایی به قلم شکستهنستعلیق دیده میشود.
بزرگترین اثر نیریزی قرآن وزیری بود که در سال ۱۳۳۲ به ملک مسعود پادشاه عربستان هدیه شد.