سایت خبری تحلیلی کسب و کار استارت آپ | کارآفرینی | دانش بنیان | اقتصاد
رئیس اتحادیه کفش های ماشینی و لاستیکی تهران معتقد است: نمایشگاه، همان‌طور که از اسمش بر می آید محل عرضه و نمایش است و نه محلی برای فروش؛ محلی برای معرفی کالا و آشنایی بازدیدکنندگان با تکنولوژی و سفارش گرفتن کالا.
به گزارش کسب و کار نیوز به نقل از پایگاه اطلاع رسانی اتاق اصناف ایران، علی اژدرکش در گفت و گو در مورد برگزاری نمایشگاه های بهاره و سهم آن در فروش کل بازار در کشور می گوید: « سهم نمایشگاه های بهاره در فروش کل کشور موضوع بحث نیست و حتی اگر سهم بسیار ناچیزی هم در کل فروش داشته باشد، ذات این اتفاق در شرایط امروز است. وی ادامه داد: با توجه به رکود، فشار اقتصادی و نقدینگی پایین که روی دوش اصناف است و همچنین شرایط خاص کشور چنین اتفاقی به صلاح نیست. وقتی شبکه تولید و توزیع اصناف در کشور کامل است و در طول روزهای سخت، کم رونق و کم مشتری، اصناف روی پا مانده و شرایط بد را تاب آورده، باید روزهای خوش را بگذراند. ماه رمضان، ماه محرم، زلزله، آلودگی هوا و شرایط اقتصاد در روند اقتصادی اصناف تاثیر می گذارد و متعلق به اصناف است؛ پس اگر روز خوبی هم برای بازار وجود داشته باشد باید متعلق به اصناف باشد.» رئیس اتحادیه کفش های ماشینی و لاستیکی در ادامه می گوید: «نمایشگاه ها به علت کمبود جا، نمی تواند میزبان تمام کسبه باشد و به عنوان مثال، ما بیش از ۲ هزار واحد صنفی در اتحادیه کفش ماشینی داریم و تنها ۱۵۰ سهمیه برای حضور در نمایشگاه داریم. در حالی که وظیفه ما به عنوان اتحادیه ایجاد رقابت سالم است و اگر همه اعضا بخواهند در نمایشگاه حاضر شوند، با یک مشکل بزرگ مواجه خواهیم بود.» او در مورد محل برگزاری نمایشگاه های بهاره می گوید: «زیرساخت های ما برای برگزاری نمایشگاه مناسب نیست و استاندارهای لازم را نداریم. شرایط برگزاری بازارچه محلی و موقت را نداریم و اگر آتش سوزی و یا اتصال برق اتفاق بیفتد، پیش بینی ای برای مقابله با آن نشده است و می تواند موجب رویدادی تلخ شود.» اژدرکش در پایان هم از ماهیت برگزاری نمایشگاه های موقت و بازارهای محلی می گوید: «تنها بازارهایی قابل قبول هستند که در شبکه فروش قرار نداشته باشند و ماهیت کارشان با اصناف متفاوت باشد و نمایشگاه هم همان طور که از اسمش بر می آید، محلی است برای نمایش و عرضه محصولات و تکنولوژی روز و نه فروش کالا. مانند کالاهایی که در خانه تولید می شوند و صنایع دستی به حساب می آیند. کار دست، محصولات کشاورزی و دامپروری که با حجم بسیار کم تولید می شوند باید در بازارهای محلی و موقت به فروش برسند. در غیر این صورت ۳ میلیون واحد صنفی در طول سال فعال هستند و تمام روزهای کساد و هزینه هایی چون مالیات و بیمه و هزینه کارگر را پرداخته اند و باید چند روز پر فروش را هم قبل از پایان سال تجربه کنند تا سراپا بمانند و ایجاد اشتغال کنند. ».
