بیش از دو سال است که بازار کارمان در رکود شدید قرار گرفته و متاسفانه در هفت ماه اخیر فعالیتمان به کمتر از ۲۰ درصد مدت مشابه سال قبل رسیده است. وضعیت نگرانکنندهای که کمپانیهای ترک برایمان به وجود آوردهاند و ما توان مقابله با آنها را از نظر قیمت نداریم.
به گزارش کسب و کار نیوز به نقل از اتاق اصناف ایران، این مطلب بخشی از اظهارات حسن سلیمی رئیس اتحادیه صنف صباغان و گلزنان تهران است که در گفت و گو مطرح کرده است.
بقیه سخنان سلیمی را در ادامه میخوانید:
سری به بازار بزرگ تهران بزنید تا وضعیت را ببینید
رئیس اتحادیه صباغان و گلزنان ادامه داد: کافی است سری به بازار بزرگ تهران بزنید و خودتان از نزدیک وضعیت را مشاهده کنید. در رستهای بیش از ۳۰۰ واحد تجاری فعالیت میکنند که فقط لباسهای زیر ترک و چینی میفروشند و درصدی از اجناسشان ایرانی نیست.
چطور توقع دارید با تولیدکنندگان چینی و ترک رقابت کنم؟
ما نمیتوانیم با کالاهای خارجی رقابت کنیم چون توانش را نداریم. اگر دنبال چرایی این موضوع هستید باید بگویم که مشکلات زیادی جلوی راه ما است. برای مثال، مالیات ارزش بر افزوده را مثال میزنم که باید برای کالای تمام شده و آماده فروش باشد؛ اما من و همکارانم که صفر تا صد پارچه از رنگرزی تا چاپ را انجام میدهیم و موارد زیادی چون خرید مواد اولیه برای تولید خمیر را پیش رویمان داریم، در هر مرحله باید ۹ درصد ارزش بر افزوده پرداخت کنیم! چطور چنین چیزی ممکن است و چه کسی این قانون را و با چه معیاری وضع کرده است؟ چطور توقع دارید با تولیدکنندگان چینی و ترک رقابت کنم؟»
پرداختهای نقد و فروشهای نسیه
چرا شهرداری این اجازه را به خود میدهد تا عوارضی که باید سالانه بین ۶۰ تا ۷۰ هزار تومان باشد را با افزایش چندین برابری، ۴۸۰ هزار تومان از ما بگیرد؟ اداره کل تعزیرات حکومتی استان تهران فقط برای مغازهدار است؟ وقتی بیمه یکباره دریافتیاش را سه برابر میکند، چطور تولید کننده میتواند با تولیدکنندههای قدرتمند خارجی رقابت کند؟ مشخص است مردم اجناس آنها را میخرند. کمترین تقصیر را مصرفکننده در این چرخه بیمار دارد. جالب است که در این میان ما تمام هزینههایمان را نقدی پرداخت میکنیم برای فروش اجناس باید چک چندین ماهه از مشتریها بگیریم.»
مالیات نمیدهیم چون فروش نداریم
من و تعدادی از همکارانم امسال مالیات نخواهیم داد چون فروشی نداشتهایم. شاید باور نکنید اما در هفت ماه گذشته بیش از ۶۰ نفر از همکاران صنفی جوازهایشان را برگرداندهاند و این شغل را فراموش کردهاند! کارگاه رنگرزی که زمانی با ۱۸۰ کارگر تولید میکرد، امروز فقط ۴۵ کارگر دارد. کار ما طوری است که پارچه را مانند پوست خام برای تحویل میگیریم و طراحی نقوش روی پارچه، رنگرزی و تکمیل پارچه را انجام میدهیم تا پارچه به وضعیت عالی و قابل قبول خود برسد. با وجود تمام این سختیها و رسیدن به بازار، حالا با برندهای چینی نامرغموب مواجه میشویم که با قیمتهای پایین انواع و اقسام اجناس را در اختیار مشتری میگذراند و ما همچنان درگیر پول دادن به ادارهها و نهادهای قانونی هستیم. راستش ما دیگر از این همه آزمون و خطا خسته شدهایم.
بقیه سخنان سلیمی را در ادامه میخوانید:
سری به بازار بزرگ تهران بزنید تا وضعیت را ببینید
رئیس اتحادیه صباغان و گلزنان ادامه داد: کافی است سری به بازار بزرگ تهران بزنید و خودتان از نزدیک وضعیت را مشاهده کنید. در رستهای بیش از ۳۰۰ واحد تجاری فعالیت میکنند که فقط لباسهای زیر ترک و چینی میفروشند و درصدی از اجناسشان ایرانی نیست.
چطور توقع دارید با تولیدکنندگان چینی و ترک رقابت کنم؟
ما نمیتوانیم با کالاهای خارجی رقابت کنیم چون توانش را نداریم. اگر دنبال چرایی این موضوع هستید باید بگویم که مشکلات زیادی جلوی راه ما است. برای مثال، مالیات ارزش بر افزوده را مثال میزنم که باید برای کالای تمام شده و آماده فروش باشد؛ اما من و همکارانم که صفر تا صد پارچه از رنگرزی تا چاپ را انجام میدهیم و موارد زیادی چون خرید مواد اولیه برای تولید خمیر را پیش رویمان داریم، در هر مرحله باید ۹ درصد ارزش بر افزوده پرداخت کنیم! چطور چنین چیزی ممکن است و چه کسی این قانون را و با چه معیاری وضع کرده است؟ چطور توقع دارید با تولیدکنندگان چینی و ترک رقابت کنم؟»
پرداختهای نقد و فروشهای نسیه
چرا شهرداری این اجازه را به خود میدهد تا عوارضی که باید سالانه بین ۶۰ تا ۷۰ هزار تومان باشد را با افزایش چندین برابری، ۴۸۰ هزار تومان از ما بگیرد؟ اداره کل تعزیرات حکومتی استان تهران فقط برای مغازهدار است؟ وقتی بیمه یکباره دریافتیاش را سه برابر میکند، چطور تولید کننده میتواند با تولیدکنندههای قدرتمند خارجی رقابت کند؟ مشخص است مردم اجناس آنها را میخرند. کمترین تقصیر را مصرفکننده در این چرخه بیمار دارد. جالب است که در این میان ما تمام هزینههایمان را نقدی پرداخت میکنیم برای فروش اجناس باید چک چندین ماهه از مشتریها بگیریم.»
مالیات نمیدهیم چون فروش نداریم
من و تعدادی از همکارانم امسال مالیات نخواهیم داد چون فروشی نداشتهایم. شاید باور نکنید اما در هفت ماه گذشته بیش از ۶۰ نفر از همکاران صنفی جوازهایشان را برگرداندهاند و این شغل را فراموش کردهاند! کارگاه رنگرزی که زمانی با ۱۸۰ کارگر تولید میکرد، امروز فقط ۴۵ کارگر دارد. کار ما طوری است که پارچه را مانند پوست خام برای تحویل میگیریم و طراحی نقوش روی پارچه، رنگرزی و تکمیل پارچه را انجام میدهیم تا پارچه به وضعیت عالی و قابل قبول خود برسد. با وجود تمام این سختیها و رسیدن به بازار، حالا با برندهای چینی نامرغموب مواجه میشویم که با قیمتهای پایین انواع و اقسام اجناس را در اختیار مشتری میگذراند و ما همچنان درگیر پول دادن به ادارهها و نهادهای قانونی هستیم. راستش ما دیگر از این همه آزمون و خطا خسته شدهایم.